Steven Dupré is één van onze nationale helden in de internationale stripwereld. Hij werkt verder aan het typisch Franse fenomeen Kaamelott, met nu een negende album Kwaadaardige versterking.
In het achtste deel van deze humoristische versie van de Arthurlegende waren koning Arthur en zijn ridders in een doolhof binnengedrongen dat bewoond werd door een basilisk, het mythische wezen waarvan de blik je kan verstenen. Ze hadden net de schat gevonden. Zoals het ridders betaamt, willen ze dit dan ook zo snel mogelijk naar het kasteel nemen als buit. Het gaat echter om een enorm lomp gouden beeld dat ze nauwelijks kunnen optillen. Wanneer ze dan toch buiten het doolhof geraken, dan blijken daar kapers op de kust te wachten die hun toch verder zullen hinderen.
De plot van deze Kaamelott is net als de voorgaande delen zeer helder en eenvoudig. De essentie van Kaamelott zit dan ook in de humor van de oeverloze discussies tussen de ridders en eigenlijk zowat alle personages. Absurde wendingen en krankzinnige redeneringen zijn schering en inslag. Kaamelott is zoals ondertussen genoegzaam bekend immers een zeer populair Frans media-fenomeen, waarvan de tv-serie die liep tussen 2005 en 2009 de start betekende. De kibbelende ridders waren van bij aanvang pure anti-helden en hun avonturen baadden in een sfeer van puur absurdisme waarin echte avonturen heel ver weg waren. De serie verwierf al snel een cultstatus bij een grote groep liefhebbers. De strips bleven ook na afloop van de reeks verder verschijnen en dit jaar nog zou er ook een film van in de zalen moeten komen. Voor de Franse blijft Kaamelott dus een populair fenomeen wat de strip ook tot een echte verkoopstopper maakt.
Daarmee komen we aan een heikel punt, aangezien dit fenomeen in ons taalgebied volstrekt niet doorgedrongen is. In ons land is de tekenaar van de strip, landgenoot Steven Dupré, de voornaamste aantrekkingspool en wellicht ook reden voor de vertaling. De strip blijft ook in dit negende deel trouw aan het unieke concept, maar net dat blijft ook wat vreemd aanvoelen. De zeer expliciete nadruk op de teksten en de praatgrage discussies tussen de personages, zijn heel ongewoon in strips. Zonder de link met de oorspronkelijke tv-serie verdwijnt dan ook een deel van de magie en blijven de karakters vaak gewoon een stel zeurkousen die steeds weer verzanden in oeverloze gesprekken waarvan de humor ook niet altijd overeind blijft.
Tegelijk moeten we ook bij dit nieuwste album van Steven Dupré nog maar eens zijn grafisch talent bewieroken, zoals we dit al vele jaren doen. Zijn gedetailleerde tekeningen vol leven en beweging maken ook Kwaadaardige versterking tot een plezier voor het oog. Hij vermengt zijn semi-realistische tekeningen met waarheidsgetrouwe afbeeldingen van de acteurs uit de tv-serie. Na een korte inloopsessie via online fragmenten kunnen we alleen maar besluiten dat de stripreeks een zeer getrouwe versie blijft van het oorspronkelijke televisie-format. Ondertussen werkt Dupré nog verder aan andere projecten, waarvan een nieuwe samenwerking met Valerie Mangin (na het tweeluik De Roofdierenclub) het eerstvolgende zou zijn. Ook een tiende deel van Kaamelott staat al aangekondigd op de achterkaft van dit negende album. Steven Dupré blijft dus vooralsnog een bezige bij op de Franse markt, waar hij stand houdt in een gigantische industrie met een enorme concurrentie, en dit met onveranderlijk kwalitatief hoogstaand werk.
