Het is in deze verwarrende tijden ondertussen al een tijdje geleden dat we nog enige troost konden putten uit het leven. Mike Polizze schenkt ons met zijn debuutalbum Long Lost Solace Find twaalf klatergouden klompjes van zulke troost.
Polizze is afkomstig uit Philadelphia en behoorde tot dezelfde scene waaruit ook Kurt Vile en Adam Granduciel en z’n War on Drugs gegroeid zijn. Die verbondenheid laat zich ook horen. De nummers op dit album ontstonden allemaal zeer organisch, sinds Polizze in 2015 z’n eerste solo-optreden gaf, en werden over een periode van meer dan een jaar opgenomen door Jeff Zeigler, de geluidstechnicus van de War on Drugs. Waar Polizze de voorbije tien jaren eerder elektrisch uit de hoek kwam in z’n groepen Purling Hiss en Birds of Maya, stript hij nu zijn geluid volledig tot kampvuurwaardige folkpopsongs die een zelfde laidbackness ademen als het werk van zijn boezemvriend Kurt Vile.
Vile verleent bovendien verschillende hand- en spandiensten aan Polizze in dit album door op meerdere songs achtergrondvocalen of -instrumenten te spelen zoals de trompet en dobro-slide op de vooruitgeschoven single “Revelation”. Maar laat die connecties de aandacht niet afleiden van de kunde en het vermogen van Polizze om klinkende melodieën uit de lucht te plukken en om te zetten in sobere en vakkundig in elkaar gedraaide nummers. Waar die melodieën in zijn vroegere groepen soms nog verstopt zaten achter een waas van elektrische gitaar en noise komen ze nu scherp afgetekend aan de oppervlakte. “Do Do Do” mengt de sfeer (en het gitaargeluid) van “Here Comes The Sun” met een falsetto-koortje van dododo’s à la Pavement in “Cut Your Hair” waarover Polizze de hand diep in eigen boezem steekt: ‘Wastin’ all my days, chasin’ my old ways’. Het klinkt als gelukzaligheid.
De bijbehorende teksten zijn soms nonsensicaal en vaak haast lethargisch gezongen. In de nostalgisch klinkende opener rijmt ‘memories’ met ‘bainmarie’, het badje waarin de herinneringen perfect opgewarmd worden en die de lang verloren troost van de albumtitel bieden. “Revelation” is een slacker’s anthem voor iedereen die zich weleens misplaatst voelt in een kamer: ‘I don’t belong in this conversation‘. Wat er nu precies geopenbaard wordt, is niet duidelijk, maar de muziek verzekert ons met opgewekte blazers en de hemelse achtergrond ooh ooh’s dat alles uiteindelijk wel goed zal komen. Prima zomersingle.
Ondanks of net doordat de nummers gedurende een periode van meerdere jaren hebben kunnen rijpen voelen ze al van bij de eerste beluistering heel natuurlijk en vertrouwd aan. Het zijn fraaie, maar niet overdadig geïnstrumenteerde songs. “Eyes Reach Across” schiet okselfris uit de startblokken, als Wile E. Coyote die elke dag met goede moed begint. Het volledige instrumentale “D’Modal” laat de fingerpicking stijl van Polizze mooi tot z’n recht komen. Licht dreigend, gepast als soundtrack voor een nachtelijke rit onder een lucht die zwanger is van onweersdreiging. In “Wishing Well” wordt het getokkel mooi gecounterd door strijkers en een zalvende achtergrondzang, net wanneer Polizze herhaalt ‘You can find me on my own’. Het nummer mondt uit in dartelend dansende pianotoetsen. Zo staat het album vol kleine melodietjes die we graag opbergen in de binnenzak van ons gemoed om op gepaste tijd nog eens boven te halen.
Dit is een prima debuut, een fijn zomerplaatje dat even geschikt is om bij volle zon in het gras te liggen als om met je vrienden de dag(dromen) te bespreken in de avondschemer, wanneer de nacht de dag te slapen kust en de terrastegels nog heerlijk nagloeien van de opgeslagen daghitte.
