The return of the banana. Drie jaar geleden bracht King Gizzard de plaat Flying Microtonal Banana uit, waarop ze de wereld van de Anatolische psych verkenden met speciaal gebouwde microtonale gitaren onder de arm. Daarmee konden ze de kwarttonen—that is, microtones—van de Midden-Oosterse muziek integreren in hun eclectische sound. “Honey” dateert min of meer van dezelfde periode, maar krijgt nu pas een officiële release als eerste single van een zestiende (!) album.
Flying Microtonal Banana was de eerste van niet minder dan vijf op z’n minst goeie platen die de groep in 2017 de wereld in stuurde. Een tour de force van jewelste, waarin ze er bovendien in slaagden om haast al die platen anders te doen klinken. Naast die mictronale psych kregen we ook gesjeesde conceptuele progrock (Polygondwanaland en Murder Of The Universe) en gezapige grooves (Sketches Of Brunswick East en Gumboot Soup). Afgelopen jaar voegden ze nog twee nieuwe schakeringen toe aan hun steeds uitdijende klankwereld (boogie op Fishing For Fishies en thrash metal op Infest The Rats’ Nest), maar nu is het dus blijkbaar tijd voor een terugkeer naar ietwat bekend terrein. Alhoewel, “Honey” is lieflijker dan zowat alles op die eerdere microtoonplaat en moet het niet hebben van een rockende groove maar wel van zachtjes over elkaar heen schuivende akoestische polyritmes. Het straffe is dat de band er opnieuw in slaagt om dat soort ogenschijnlijke moeilijkdoenerij te verkopen als een halve pop song met meezingbare melodieën, een rechttoe rechtaan drumgroove en gemoedelijke instrumentale breakdowns.
De videoclip is ook helemaal Corona-conscious: frontman Stu speelt de song op zijn veelfrettige gitaar in de haven op z’n ukkie terwijl de rest van de wereld op veilige afstand door maalt.
