Met zalen nog steeds gesloten, brengen steeds meer verdelers titels uit via alternatieve platformen. Cinéart brengt zo via Premium VOD het Zuid-Koreaanse The Beast in release.
Sinds de Zuid-Koreaanse thriller (en in zijn zog de horrorfilm) aan het begin van de eenentwintigste eeuw op het internationale toneel de aandacht begon te trekken met het werk van de ondertussen ook in Hollywood actieve Chan-Wook Park (Sympathy for Mr. Vengeance, Oldboy), floreerde de filmindustrie van het land ten volle (al waren er ook in de jaren zestig reeds opvallende producties zoals The Housemaid), wat resulteerde in een opzienbarende en verrassende Oscarwinst voor het veelgeprezen Parasite. Vooral de politie- en misdaadthriller kende een enorme populariteit en was prominent aanwezig op talloze buitenlandse festivals. Met die grote groei trad in de loop der jaren echter ook onvermijdelijk een standaardisering in, waardoor de soms uitdagende creatieve keuzes van vroege werken langzamerhand verwerden tot formules. Ook The Beast is helaas geen nieuwe Memories of Murder of A Bittersweet Life, wat niet wil zeggen dat dit geen bijzonder verdienstelijke toevoeging is aan een zeer beproefd genre.
De plot is opvallend genoeg gebaseerd op 36, Quai des Orfèvres, een kleine en veelal vergeten Franse thriller uit 2004 met Daniel Auteuil en Gérard Depardieu in de hoofdrollen, waarin twee rivaliserende politie-inspecteurs beiden azen op dezelfde promotie en een grote zaak proberen af te ronden om die te krijgen. Regisseur Jung-Ho Lee schreef zelf het scenario en behoudt de basiselementen, maar kadert de onderlinge vete in een heel ander soort onderzoek. De beide agenten volgen nu het spoor van een sadistische seriemoordenaar die zijn slachtoffers in stukken hakt. De wetsdienaars proberen voortdurend de procedure naar hun hand te zetten om de ander een stap voor te blijven en schrikken er niet voor terug de regels die ze verondersteld zijn te bewaken, ook regelmatig met de voeten te treden. Reeds in de Franse versie was die insteek weinig overtuigend en ook hier is het allemaal wat dunnetjes om echt te beklijven: de beide protagonisten hebben geen enkele vorm van scrupule en hun vergezochte intriges zijn vaak weinig geïnspireerd. Aan die basis worden een hele reeks clichés van de ‘neo noir’ toegevoegd, evenals elementen uit een handvol andere thematisch gelijkaardige films: Seven, Heat, de Hong Kong klassieker Infernal affairs en Jee-Woon Kims I Saw the Devil, waardoor The Beast helaas bij momenten bijzonder generisch aanvoelt.
Dat de prent toch werkt en weet te beklijven, is grotendeels te danken aan de kordate regie en het feit dat Jung-Ho Lee rond de soms wat potsierlijke wendingen, een aantal grote momenten weet op te bouwen. Er is een arrestatie in een afstands flatgebouw, die zwaar uit de hand loopt (en vaag doet denken aan Johnny To’s Breaking News) en die met krachtige precisie in beeld wordt gezet en er is een cruciaal suspense moment, waarin de film vertrouwt op stiltes, blikken en bewegingen om de kijker in de ban van het gebeuren te houden. Jung-Ho Lee weet ook het maximum te halen uit zijn dreigende decors – verlaten steegjes, fotogeniek mistige wouden en akelig lege panden.
De weinig echt geïnspireerde plot, in combinatie met een evenwel bijzonder kundige en verzorgde regie en visuele aankleding, maken van The Beast een stevige en degelijke genrefilm, die vooral kan rekenen op een ijzersterke finale. Daarmee is zeker geen nieuwe canonieke Zuid-Koreaanse canonieke titel geboren, maar wat betreft twee uur gedegen entertainment is dit zeker een visie waard.
