Geen betere soundtrack voor heftige tijden dan Underneath. Maar ook zonder coronacrisis is de vierde worp van Code Orange nu al een van dé platen van het jaar in het hardere genre. Code Orange klinkt anno 2020 bikkelhard, experimenteel, toegankelijk en vooral nog altijd radioactief gevaarlijk.
We spoelen even terug naar vrijdag de dertiende: aangezien het coronavirus ook de VS in zijn greep heeft, moet Code Orange zijn langverwachte releaseshow in thuisstad Pittsburgh annuleren. Maar de band blijft niet bij de pakken zitten en geeft toch een explosief optreden, voor een lege zaal. Duizenden fans over de hele wereld bekeken de show via livestream. De nieuwe realiteit dezer tijden, maar het zegt ook iets over hoe populair de band tegenwoordig is.
Code Orange heeft er dan ook een interessant parcours opzitten. Dankzij puike platen als I Am King (2014) en Forever (2017), waarop het betere sloopwerk gekoppeld wordt aan industrial, noise en grunge, kunnen de jonge Amerikanen op een brede schare fans rekenen en zijn ze een van de meest in het oog springende namen in de hardcore- en metalscene. Aan die reputatie droegen de explosieve liveshows die de band de voorbije tien jaar gaf alleen maar bij – er zijn genoeg voorbeelden te vinden op YouTube.
Nu is er dus Underneath, en met die plaat gaat de experimenteerdrang van het viertal nog een stapje verder. Dat is meteen duidelijk bij het openingsnummer. Na de onheilspellende intro “(Deeperthanbefore)” jaagt het explosieve “Swallowing the Rabbit Whole” je meteen de stuipen op het lijf. De angstaanjagende screams en bikkelharde breaks zijn nog altijd aanwezig, maar de band slaat moeiteloos over op complexe elektronische passages, die op productioneel vlak nog meer in de verf gezet worden. Ook “In Fear” blaast de oren van je kop. Het heeft een soortgelijke structuur en er wordt andermaal op hyperactieve wijze geswitcht tussen industrial, hardcore en noise. Ook hier slaat het complexe geheel aan.
Op Forever was het grungy nummer “Bleeding In The Blur” nog de vreemde eend in de bijt, nu maakt die invloed deel uit van de Code Orange-sound. Tussen de oorpijnigende chaos van “You and You Alone” en “Cold.Metal.Place” zit “Who I Am”, het eerste echte juweeltje van de plaat. Het neigt zelfs naar alternatieve rock of een mix van Nine Inch Nails en Deftones, maar vooral de glansrol door zangeres-gitariste Reba Meyers staat als een paal boven water – luister maar eens naar “Autumn and Carbine”. Ook “Sulfur Surrounding” koppelt verschroeiende agressie aan catchiness en technisch vernuft. Zo zullen er nog volgen: “A Sliver” is nog zo’n kanjer van een nummer.
Of het nu “The Easy Way” (het meest elektronische nummer van de plaat), het explosieve “Erasure Scan” of het machtige “Last Ones Left” is, elk nummer op Underneath heeft iets dreigends en een eigen sound. Dat laatste nummer doen ons denken aan Slipknots Iowa en meer bepaald “The Heretic Anthem”. Wat een explosieve kracht en dito riffs. “Underneath” is de perfecte, schitterende afsluiter. Het is het zoveelste nummer op de plaat dat in het hoofd blijft plakken, wederom dankzij het vocale vuurwerk tussen Meyers en drummer Jami Morgan; misschien wel het sterkte element van deze plaat.
Noem het extreme nu-metal, elektronische hardcore of grunge core, maakt niet uit. Met Underneath zet Code Orange definitief de stap richting metalband voor de toekomst. Elk nummer klettert, beukt en giert dat het geen naam heeft. De coronapandemie gaat muziekmakers niet stoppen, en al zal zeker Code Orange niet.
Credit foto: Tim Saccenti
