School Is Cool ::  Things That Don’t Go Right

Vier jaar is het geleden dat we Good News ontvingen vanuit het School Is Cool-kamp, de wereld is er ondertussen niet vrolijker op geworden. En toch baadt het nieuwe Things That Don’t Go Right in het kleurrijke water van de jaren tachtig. Omdat een mens nu eenmaal iéts moet, en van gekkigheid nog nooit iemand is gestorven.

Misschien zat de crux in dat kleine terzijde van toetseniste Hanne Torfs toen we School Is Cool vorige maand over Things That Don’t Go Right aan de tand voelden. “Cool, hip en mee zijn met de tijd boeit ons niet meer. Dit is onze vierde plaat, vooral wij moesten er tevreden over zijn”, sprak ze, en precies dat hoor je. Of het nu in de spandexmetalsolo’s, de “whoo’s” van Adam Granduciel die her en der doordringen of in speelse cocktailjazz is, het spelplezier druipt er van af.

Het is fout gaan met een brede grijns, maar je kan het net zo goed ernstig nemen. Want School Is Cool is nog steeds geen grap, wel een popgroep die zijn geschiedenis kent en de referenties bewust en onbewust in het rond strooit. Die hoes die wat aan Fleetwood Macs Tango In The Night doet denken? Niet bedoeld, wel omarmd; je moet je helden eren. Frontman Johannes Genard weet een reus van een songschrijver als Lindsey Buckingham te appreciëren, net als Bruce Springsteen, een held die hier nog meer dan voorheen zijn sporen nalaat. Luister naar die eerste akkoorden van “Nothing Good” en fantaseer hoe The E-Street Band hiermee aan de haal had kunnen gaan.

School Is Cool doet het anders ook uitstekend, en laat dat kale begin met een welgemikte ‘Whoo!’ en een flinke drumklets exploderen tot een heerlijk roadtripnummer: ramen open, wind in de haren, vuist in de lucht. Stadionrock? Welja, skip anders even terug naar “On The Halfway Line”, een nummer dat nog minder opvallend van start gaat, maar halverwege min of meer op “Radio Gaga”-terrein komt: iets met staccato accentdrums en héél véél vuisten in de lucht.

Maar dan veel subtieler dan dat.

Dit is nog altijd School Is Cool, een groep smartypants die te slim zijn voor hun schoenen. Genards teksten vragen nog altijd enige exegese en een kloeke Engelse thesaurus, de synthriedels die Hanne Torfs loslaat zijn big and bold maar lopen nergens in de weg; dienen is een talent. Dat de roodharige toetseniste ook meer en meer van de vocale leiband mag, doet eveneens deugd; haar hoge stem is vaak een mooi contrapunt tegenover Genards hese jongensstrot, en dat ze in “Close” voluit mee mag duetteren geeft het nummer nog meer cachet.

Rond die heerlijke single zit het zwaartepunt van Things That Don’t Go Right geladen. Doet opener “Fifty Percent” vooraf vooral wat het moet – de werkzaamheden beginnen – dan is het daarna feest. Eerst met “Thunder & Lightning”, een nummer dat drijft op een cheesy exotisch ritme en van gekke jaren tachtigheid geen blijf weet met zichzelf. Het vingerknipt, heupswingt, spelt “Z.O.M.E.R.” als “La Isla Bonita”. Daarna volgt “On The Halfway Line”. U bent mee met de nieuwste muziek, u kent het ondertussen wel. Topsingle.

En daarmee is de hitparade bediend. Het resterende twee derde van Things That Don’t Go Right mag het minder direct, en minder catchy, maar daarom niet minder succulent. Zo lijkt “Right Here” enkel maar flauw, tot de bas na één minuut de boel in handen neemt, “The Book Of Yearning” speelt de rol van kale ballad zoals “I’m Not Fine” dat drie jaar geleden deed maar wordt mooi ingekleurd door – alweer – sterke samenzang tussen Genard en Torfs. “In The Heat Of The Summer” en de titeltrack kiezen opnieuw het popspoor, maar missen singlekwaliteit om echt uit de band te springen.

Daartussen zitten nog wat vreemde eenden in de bijt. Bee Geespastiche “Masculinity” is geen hele grap, maar met zijn titel en die gecastreerde falset op zijn minst wel een halve. Het pleit voor Genards songschrijftalent dat het nummer ondanks die “hihi”-factor ook rechtop blijft staan. “Married At First Sight” wordt dan weer ingeleid door nog maar eens zo’n eightiesgitaar, en die blijft het hoge woord voeren tot het bittere einde, wanneer Genards korte tekst alweer is weggestorven. Het is een raar nummer, maar ook dat werkt op één of andere manier wel.

En dus blijft School Is Cool in dat eeuwige vacuüm tussen die twee stoelen hangen. Te pop voor de slimmeriken, niet pop genoeg voor de massa. Het zal er ongetwijfeld licht ongemakkelijk vertoeven zijn, maar het is wel de plek waar de boeiende dingen gebeuren. Deze vierde versie van School Is Cool is alweer wat anders dan de vorige, en maakt ons alleen maar benieuwd naar wat versie 5.0 kan opleveren. Wij wensen hen in tussentijd een goedgevulde festivalzomer toe. U treft ons – mogelijks met geheven vuist, het hoofd achterover meebrullend – op de voorste rijen.

N.E.W.S.

verwant

Live /s Live 2023 :: Dire Straits in strandzand

Eerst Zeebrugge, nu Antwerpen. Zou Live /s Live bij...

Fortress :: Dreamscape EP

Eén band is geen band; dat adagium wordt in...

Fortress :: Don’t Knock

Eindelijk. Eeuwen nadat we hen hier als een belofte...

Eindejaarslijstje 2022 van Matthieu Van Steenkiste

Raar jaar. Toen het begon, zaten we nog binnen,...

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in