Maar liefst zeven jaar ligt er tussen Suburban Guide To Springtide en opvolger Unreality I. Het ging Psycho 44 even niet voor de wind, ziet u, maar vandaag staat het Antwerpse viertal er opnieuw. ‘Bang dat het momentum voorbij was? Na al die tijd wist ik zeker dat we alles opnieuw zouden moeten opbouwen’, klinkt het bij frontman Gaelian Lahaye.
enola: Zo, dat was lang geleden. Hoe komt dat?
Gaelian Lahaye (gitaar/zang): “Het typische verhaal. Je eerste plaat is een verzameling nummers waar je lang aan hebt kunnen schaven, maar volg dat maar op. Toen we rond 2015 aan het schrijven gingen voor een nieuw album, hadden we niets in handen. We moesten opnieuw van nul beginnen, en dat ging verschrikkelijk traag. We legden de lat hoog, en we konden er niet over. We waren te kritisch.
Natuurlijk was er druk. Niet van het label, dat liet ons wat doen, maar de entourage rond ons – manager en zo – zat ons natuurlijk wel wat achter de veren. Maar zo werkte het niet. Wij moesten het goed vinden, en dat lukte niet. We wilden onszelf verbeteren, maar konden er de vinger niet op leggen wat dan precies anders moest. Overthinking, ja. Perfectionisme. Op een eind waren we dat gewoon beu, en besloten we – ‘fuck it’ – om er gewoon voor te gaan. En toen viel alles wel op zijn plaats. De laatste twee jaar kregen de nummers wel vorm en kwam alles in een stroomversnelling. Ik ben blij dat we die worst er dan toch eindelijk hebben kunnen doordraaien, we zijn heel tevreden over het eindresultaat.” (lacht)
enola: Als ik je zo hoor dan is er onderweg minstens één volledige plaat aan nummers naar de prullenbak gesleept.
Lahaye: (lacht) “Ongeveer. In de map demo’s op mijn laptop zit nog veel reserve. Ik zou niet durven zeggen dat het een plaat waard is, maar we hebben inderdaad veel ideeën aan de kant geschoven. Daar zitten dingen tussen die ik misschien nog wel wil herbekijken, maar tegelijk zijn het ook maar losse fragmenten. Ik vind het fijner als het toch al iets meer is uitgewerkt, en er een idee achter zit. Uiteindelijk is een nummer vaak een klein verhaal, en dat werkt beter als één iemand er de grote lijnen van uitzet, dan als het stukje bij beetje per comité wordt gemaakt.”
enola: Je moest ook op zoek naar een nieuw platenlabel. Ontgoocheld dat PiaS paste?
Lahaye: “Neen. Ik begreep het wel. Het is moeilijker om rockmuziek aan de man te brengen dan zeven jaar terug. En het blijft allemaal een gok. Ik weet dat de kans miniem is dat je met muziek gaat doorbreken. Daarvoor moeten echt alle puzzelstukjes juist vallen, én heb je liefst van al ook nog een goeie dosis geluk. Je kunt maar beter zorgen dat je iets maakt waar je zelf blij mee bent. De rest is dan bonus.”
enola: Bang dat jullie je momentum van 2014 kwijt zijn?
Lahaye: “Bang? Neen; ik wist dat dat zo zou zijn. Als je zo lang bent weggebleven weet je dat je het opnieuw zult moeten opbouwen, zeker in een klein land als dit. Ik ben dus al lang blij als ik één iemand tegenkom die ons nog wil horen, daar kunnen we op verder bouwen. Het voelt op veel vlakken alsof we opnieuw van nul moeten beginnen. Zeker toen we de eerste nieuwe nummers losten, waren we erg onzeker of iemand er nog op zat te wachten. De laatste weken kregen we dan toch wat airplay, en dan merk je dat mensen ons toch nog niet helemaal zijn vergeten. Dat is fijn.”
enola: Artistiek is er niettemin veel veranderd. Waar jullie vroeger zwommen in het badwater van Nirvana, dacht ik nu regelmatig aan Nine Inch Nails.
Lahaye: “Wat we nu maken, zo wilden we zeven jaar geleden ook al klinken, maar konden we nog niet. We zoeken nog altijd naar het zelfde; muziek met een zeker venijn. Maar verder is het zeker anders. We wilden meer met synths werken – geen idee waarom, die interesse is er altijd geweest. En je wil jezelf niet herhalen. Ook dit gaan we geen tweede keer doen. Maar ja, dit is zeker niet meer de garagerock van ‘Suburban Guide To Springtide’, dat is waar. En toch vind ik het niet zo’n grote ommekeer. Het is niet alsof we plots Talk Talk zijn geworden, maar je moet doen wat je wil doen. We zijn hier niet financieel afhankelijk van, dus we kunnen ons dit permitteren.”
enola: En dus wordt het ook een tweeledig album: nu Unreality I, over een jaar Unreality II?
Lahaye: “Eenmaal de trein op de sporen zat, hielden we nogal veel nummers over, maar om daar nu meteen een dubbelalbum van te maken leek ons toch wat te zwaar. En door de release te spreiden houden we ook de aandacht vast.”
enola: Ik moest meteen denken aan Use Your Illusion I & II van Guns ‘N Roses.
Lahaye: (schrikt) “Guns ‘N Roses? Fuck, dat was niet de bedoeling!” (lacht)
enola: Vanwaar die titel?
Lahaye: “De laatste jaren ben ik erg gefascineerd geraakt door de hele bubbel van de sociale media. Ik werk zelf in communicatie, dat is voor een stuk mijn job geworden, en het voelt echt meer en meer als een tweede realiteit buiten de echte werkelijkheid. En dan vind ik fake news een term die ondertussen zo overgebruikt is dat hij zijn waarde heeft verloren.”
enola: Merk je dat je teksten anders zijn, nu je zeven jaar ouder bent?
Lahaye: “Hoe ouder, hoe uitgebreider mijn Engelse woordenschat; dat is zeker. (lacht) Verder is mijn manier van werken weinig veranderd. Ik probeer in mijn teksten nog altijd het evenwicht te zoeken tussen diep en niet te diep; het mag ook niet gezocht worden. Het moet aanstekelijk, springerig en rock-‘n-roll blijven.”
enola: In tussentijd is het volwassen leven jullie wel gezellig in het gezicht gekletst. Equal Idiots hebben ongeveer een conceptplaat over die levensfase geschreven, jou deed het opgroeien minder?
Lahaye: “Je moet er door hé. Ongeveer iedereen van ons zit ondertussen op tram drie, we hebben allemaal gemerkt hoe onze twenties zijn voorbij gevlogen. Er ligt meer verantwoordelijkheid op ons bord, we leven zelfstandig nu en moeten dus financieel en mentaal voor onszelf zorgen,… Dat hoor je zeker ook in mijn teksten. Dan zingt een mens al eens ‘If this is life I will lose my mind’ ja. (lacht) Ik ben zeker niet teleurgesteld in mijn leven, maar iedereen heeft natuurlijk wel eens een slechte dag. Je moet dat zeker niet te letterlijk nemen. Tyler The Creator heeft ooit gezegd dat zijn teksten niet per sé een reflectie van zijn eigen leven zijn, maar net zo goed fictie als een boek kan zijn. Dat vind ik net leuk om doen, in mijn teksten een wereld scheppen.”
(denkt na, excuseert zich) “Sorry, het is niet dat ik niet over mijn teksten wil nadenken, met de beste wil ter wereld: ik weet gewoon niet meer van waar bijvoorbeeld die zin kwam. Soms is het ook maar gewoon iets uit de lucht plukken dat goed bij de muziek past, en dan denk je daar verder niet bij na. Ik ben nog nooit echt gaan neerzitten om een tekst te schrijven, met een hoop kaarsen rond me. Ik ben gewoon niet zo diep, vrees ik. (lacht) Ik zou nooit mijn hart kunnen uitstorten op een podium, zoals Elliott Smith dat deed. Op dat vlak zweer ik eerder bij het devies van Josh Homme ‘It’s gotta bes weet enough for the girls, but hard enough for the boys’.”
enola: Blijven zijn Queens Of The Stone Age nog altijd het grote voorbeeld?
Lahaye: “Ik volg hen minder hard dan ik dat vroeger deed, toen ik zwelgde in hun hun invloed, maar ik heb daar dan ook veel van geleerd. Je hoort het nog altijd in hoe we de dingen aanpakken, structuren van nummers, maar net zo goed in bepaalde klanken. We hebben hun truukjes om bepaalde frequenties naar voor te mixen geleend. Dingen als je drums luider maken door de ketels meer naar voor te schuiven, niet door je cymbalen uit te schakelen.”
enola: Volg je de muziek nog?
Lahaye: “Minder dan vroeger, maar ik laat het toch niet helemaal los. Ik blijf gek van Air, dus die soloplaat van Nicolas Godin heb ik ook in huis gehaald. Eigenlijk ben ik als luisteraar minder met rockmuziek bezig dan je zou denken. De soundtracks van Ruichi Sakamoto, of die van Trent Reznor en Atticus Ross; dat ligt vaak op.”
enola: Zie je Psycho 44 daardoor ook nog opschuiven, of legt de rest van de groep je daar aan banden?
Lahaye: “Neen hoor, maar ik denk wel dat die venijnige ader aanboren altijd belangrijk zal blijven voor ons. Het moet een ietwat trashy punkvibe houden. Want het grappige is dat ik nauwelijks nog naar dat soort muziek luister, maar om te spelen blijft het geweldig; eens goed raggen na een lange werkdag of in het weekend.”
Psycho 44 stelt ‘Unreality I’ voor op zaterdag 29 februari in Trix in Antwerpen.