Laat ons niet flauw doen: straks gaan alle oudere millenials op Primavera Sound, Best Kept Secret en Rock Werchter gewoon los op 20 jaar oud The Strokes-materiaal. Tenzij hun nieuwe single een terugkeer naar de vorm en kunde van weleer aankondigt?
Sorry voor de clickbait. Het antwoord is namelijk ‘neen’. ‘At the Door’ is een ingetogen nummer met een zwakke compositie en een retrofuturistische synthsound die we bij The Strokes al eerder hoorden. Maar als er één ingrediënt is dat het altijd goed doet bij The Strokes, dan wel het strakke gitaarspel van Albert Hammond Jr: met daarover de monotone, zeemzoete stem van Julian Casablancas gedrapeerd. Dat ontbreekt hier volledig en eens Casablancas melodieus gaat zingen, loopt het mis.
Misschien is deze track gewoon verkeerd geproduceerd en krijgen we live net wél een versie met gitaren (en ritmesectie). Daar sméékt het refrein immers om. De bridge is helaas gewoon slecht en inspiratieloos; het nummer verzuimt vervolgens om naar een hoogtepunt te groeien (waar is een bridge anders goed voor?) en kakt definitief in wanneer de autotune-versie van Casablancas hoorbaar wordt, schijnbaar doelloos improviserend over een al even ad hoc klinkend synthriedeltje.
Waar Sufjan Stevens tien jaar geleden op ongelofelijke wijze erin slaagde om zijn sound om te gooien en ‘foute’ invloeden naar zijn hand te zetten, lijkt het erop dat The Strokes deze sound eens te meer gebruiken om te verhullen dat ze maar weinig meer te bieden hebben. En toch zat er meer in, want abominabel is de ‘ruwbouw’ van ‘At the Door’ zeker niet. Maar dat gevoel kregen we al vaker bij The Strokes, een band waar de chemie van de begindagen al een tijdje (een jaar of vijftien, eigenlijk) in ontbreekt en die nu -met het inmiddels kapitaalkrachtige jonge publiek van toen- meer dan ooit zal teren op het verleden. Soms is de realiteit hard.
Album ‘The New Abnormal’ (goeie titel) komt uit op 10 april.