Bijna drie jaar na het knotsgekke Drunk is Thundercat klaar om een nieuwe LP op de wereld los te laten. En hij slaat een nieuwe (of is het een oude?) weg in, zo blijkt uit eerste single “Black Qualls”.
Eerste vaststelling: het lo-fi geluid. Dat is alvast een belangrijk verschil met een productioneel huzarenstukje als Drunk, dat featurings bevat van Kendrick Lamar, Wiz Khalifa en zelfs Pharell fucking Williams. Het album zette Thundercat op de kaart en is drie jaar na datum stilaan een cultplaat. De lat ligt dus hoog.
In “Black Qualls” hinkt Thundercat op twee gedachten: het betere George Clinton-eske funky geluid van de jaren zeventig en de borderline outsider art-muziek van stadsgenoot Ariel Pink. Steve Arringtons old skool gastvocals versmelten met de melodieën die we van Brainfeeder-artiesten gewoon zijn en die in dit geval duidelijk teruggrijpen naar vroeger Thundercat-werk. Een opmerkelijke en geslaagde combinatie, want je herkent er twee duidelijke muzikale tijdperken en schools of thought in.
Het interessante is dat Arrington en Thundercat de rollen hier omwisselen. De klassieke funk-artiest neemt net de partijen die iets weirder zijn voor zijn rekening, terwijl Thundercat de rechttoe-rechtaan funk vertegenwoordigt. Een clash van generaties die er geen is, dus.
Thundercat zou Thundercat niet zijn zonder virtuositeit uitgevoerd op een zessnarige custom made basgitaar. Overigens iets wat je minstens een keer met je eigen ogen moet gezien hebben. De ironie is dat z’n bas het nummer hier grotendeels draagt, maar nooit op de voorgrond treedt. Daar is Steve Lacy mede voor verantwoordelijk. Lacy is een producer en multi-instrumentalist van amper 21 die al een hele weg heeft afgelegd met de creme de la creme van de muziekscene in Los Angeles.
Dé rode draad in “Black Qualls” is het contrast tussen de funky stukken van Thundercat en de meer neerslachtige, donkere delen van Arrington. Qua thematiek is er alvast één gelijkenis met veel nummers uit Drunk: Thundercats latente aversie jegens moderne technologie en de neoliberale state of mind. In het bijzonder vanuit het perspectief van een zwarte artiest in de V.S. Eentje die het duidelijk gemaakt heeft, na een zeer succesvol album en het statuut van één van de meest gewilde hedendaagse gastmuzikanten.
“Black Qualls” blijft de prettig gestoorde stempel dragen van wat wij zouden omschrijven als ‘Adult Swim-muziek’. Weggeblazen worden we nog niet, want zo verrassend en uitdagend als het betere Drunk-werk klinkt deze single nog niet. Al hoeft dat natuurlijk niet representatief te zijn voor het opkomende album, want It is what it is kan net zo goed een unieke trip van een paar dozijn nummers en dubbel zoveel muzikale ideeën worden. 3 april mag er snel aankomen!
