Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Toen Rick Rubin in de studio belandde met Kate Tempest wou hij het vooral doen met minder. Minder beats, minder raps, minder versieringen tout court. In “All Humans too late” gingen ze voor een totale striptease, zodat enkel nog maar Tempests stem overbleef, prevelend dat het niet de beste kant opgaat met deze aardkloot.
Australië staat in brand, medicijnen worden verloot onder honderd patiëntjes en intussen wordt het getweet steeds venijniger. 2019 is een jaar dat om de meest lovenswaardige redenen in de annalen gaat. Middenin de crisis die steeds grotere proporties aanneemt, gaat Tempests verbazing niet langer enkel uit naar de dronken racist op de trein, op het internet, aan tafel. Ook onze verdwaasde stilte mag op de schop: “ we should be meeting the stages of death in our dreams”. Maar ze ziet dat onze antwoorden op de vervreemding en polarisatie nog steeds consumeren en blind ventileren zijn. Gehuld in isolement, klinkt haar noodkreet voor actie bijna weerloos.
Een nogal duister nummer om 2019, mee af te sluiten, we weten het. Maar Tempests vlijmscherpe analyse is er eentje om ook in 2020 loeihard door de speakers te laten toeteren tot we het werkelijk gehoord hebben.
