Ook onze filmrecensenten blikken terug op 2019 en die zagen een heel sterk filmjaar. Vanaf vandaag kan u elke dag een Top-10 verwachten en op 31 december stellen we de samengestelde lijst voor op basis van de stemmen van de hele redactie.
- Marriage Story (Noah Baumbach – Usa/Uk)
Scarlett Johansson en Adam Driver acteren op wereldniveau in de wreedste en bij momenten grappigste film over het uiteengaan van een echtpaar. Noah Baumbachs uitmuntende observatievermogen en empathische inzichten maken dit het mooiste dat er in 2019 op het (Netflix)scherm te zien was.
- Portrait De La Jeune Fille en Feu (Céline Sciamma – Fr)
De blikken die Heloïse en Marianne met elkaar deelden raasden als een storm over de Bretoense kust. Onvergetelijke cinema over het vrouwelijke verlangen naar wat niet mag, zinderend in beeld gebracht door Sciamma.
- Dolor Y Gloria (Pedro Almodóvar – Span/Fr)
De laatste jaren dacht we hem even kwijt te zijn, onze Pedro Almodóvar. In zijn ultrapersoonlijke film over moederliefde, pijn, en een uitdovende carrière rijst hij opnieuw op uit zijn assen. Dromerig, melancholisch en steengoed.
- Booksmart (Olivia Wilde – Usa)
Na zovele maanden na de release van Olivia Wildes verdomd creatieve langspeeldebuut is mijn wrok over de tegenvallende box-officecijfers nog niet gaan liggen. Deze wilde tienernacht is zowel hilarisch als intelligent en misschien wel de meest tekenende coming-of-age film van het decennium.
- Once upon a time… in Hollywood (Quentin Tarantino – Usa/Uk/Chin)
Een terugblik op het mythische Hollywood van weleer boordevol fun, heerlijke nummers en een meer dan memorabel einde. En dat met een gevoeligere Tarentino dan wat we gewend zijn. Als dit werkelijk zijn laatste is, heeft hij ons toch maar weer een excellent afscheidscadeau gegeven.
- Us (Jordan Peele – Usa/Chin)
Jordan Peele is – godzijdank! – nog steeds op dreef. Als aanvoerder van de horrorrenaissance, bracht hij de bloedstollendste prent van het jaar, met wederom maatschappijkritiek dat scherper in je vel snijdt dan een beenhouwersmes. Voor zij die hem meepikten: ‘good vibrations’ levert nog altijd een gecompliceerde luisterbeurt op.
- Parasite/Gisaengchung (Bong Joon Ho – Zk)
Joon-ho Bong schaart zich eveneens in het rijtje cineasten dat de sociale ongelijkheid genadeloos fileert. De Gouden Palm winnaar balanceert op meesterlijke wijze voortdurend tussen thriller en komedie. Parasite laat niemand ongehavend achter.
- The Irishman (Martin Scorsese – Usa)
De Hollywoodlegendes deden dit jaar een wedstrijdje om-ter-langste-cinema maken. Bij Scorsese laten we dat graag toe: een reünie met Al Pacino, De Niro, Joe Pesci en Harvey Keitel? Een maffiaepos dat somber en opwindend is? Wederom sublieme cinematografie? En dat drie uur half lang? Martin heeft ons op onze wenken bediend.
- Midsommar (Ari Aster – Usa/S/H)
Wie het Zweedse midzomerfeest ooit als gezellig van-je-kumbaya-dansen rond de meiboom zag, is eraan voor de moeite. Ari Asters claustrofobische drama kruipt onder je huid en kotert er nog wat rond tot het onbehagen naar zo’n hoogtes stijgt dat je om je moeder wil schreien. Wat is Ari Aster een hemelse cineast. Een lolbroek ook, trouwens.
- Joker (Todd Phillips – Usa/Can)
Todd Phillips zal herinnerd worden als de man die arthouse kon verzoenen met het DC universum. Het is tevens de enige film in het lijstje dat erin sloeg dat de kracht van cinema nog eens overschat werd: die boze incels die zich zouden laten inspireren door Joaquin Phoenix’ interpretatie van de Joker zijn uiteindelijk netjes thuisgebleven. Oef.