Het is geen toeval dat Paul Feigg de regisseur is achter de zwaar geflopte remake van de populaire eighties-hit Ghostbusters. Als er immers één cineaste is waar Feigg veel gemeen mee heeft, dan is het wel met Ivan Reitman, regisseur van het origineel uit 1984. Beiden vulden een carrière met komedies die teren op Saturday Night Live-talent en humor van puberaal en bedenkelijk allooi (Meatballs, Stripes of Twins voor Reitman, Bridesmaids, The Heat en Spy voor Feigg). Het zijn films die noch inzake komedie, noch inzake vorm iets nieuws brengen en vooral op een frustrerend lage gemene deler mikken. Last Christmas voegt daar een element aan toe door zichzelf te presenteren als ‘inspired by George Michael’s music’ en dan in het bijzonder Last Christmas. U weet wel, de hit die u elke december zo vaak door de strot geramd krijgt dat wat ooit een verdienstelijke popsong was, enkel nog een bron van ergernis is.
Wie denkt dat een kerstfilm op muziek van de voormalige frontman van Wham best een geinig idee is, denkt daar beter nog eens goed over na. De songs van Michael staan als een tang op en varken in dit mierzoete onding en in sommige gevallen – zoals het gebruik van het tegendraadse Father Figure – grenst het idee aan je reinste grafschennis. De ‘gimmick’ uit “Last Christmas” die het meest bijblijft is trouwens een uitvergroting van een grap uit de serie Sex And The City waarin een vriendje van hoofdpersonage Carrie haar leert op een andere manier naar de stad te kijken – daar New York, hier een uit prentkaartjes opgetrokken Londen.
Omdat dit soort prent ook een boodschap behoeft, is de protagoniste (Emilia Clarke uit Game Of Thrones en Solo: A Star Wars Story) een hopeloos geval dat egoïsme, luiheid en onverdraagzaamheid hoog in het vaandel draagt. Ze ligt overhoop met iedereen en pas wanneer ze een mysterieuze vreemdeling leert kennen, leert ze de waarde van echte gevoelens weer inzien.
Dat Last Christmas gevuld is met clichés is niet eens zo erg, wel dat de humor – zelfs voor Feigg – echt wel van heel erg dik hout planken zagen is. Wordt de kijker nu echt verondersteld van het hilarisch grappig te vinden dat Emma Thompson met een zwaar Russisch accent spreekt en niet weet dat ‘dick’ in het Engels zowel een naam kan zijn als ‘slang’ voor een penis ? Ook de romantiek is even vals. In een zeldzaam helder moment excuseert Clarke zich tegenover de dode George Michael voor de ‘muzak’ versie van zijn kerstmishit, daarbij voorbijgaand aan het feit dat de hele film even synthetisch en gevoelloos is en alle versuikerde en opgeklopte levenslesjes aanvoelen alsof ze enkel opgenomen zijn omdat ze rechtstreeks uit een catalogus met aan te kruisen thema’s komen. Het ziet er ook passend foeilelijk uit, met een koude digitale ‘look’ die echt niet gered wordt door de met snerpende kleuren overgoten fotografie.
Wellicht is Last Christmas niet het allerergste wat u uw huisgenoten kan aandoen op filmisch vlak tijdens het winterseizoen (er is nog altijd Brian Levants Jingle all the Way) maar het scheelt niet veel en het is in ieder geval het vreselijkste wat u deze december op het witte doek geprojecteerd krijgt.
