We zijn blij dat ze hier is – excuseer, terug is.
Flauw ja, maar we willen geen euro geven voor elke flauwe toespeling op “Zoutelande” die Geike Arnaert heeft moeten ondergaan in aanloop naar haar tweede soloplaat in acht jaar. Maar met Lost In Time bewijst Arnaert met verve hoever ze au fond afstaat van zulke meezingers.
Want in een rechtvaardige wereld (we zijn het dromen stilaan verleerd) dwingt een mooie plaat als Lost In Time dat zelf af zonder een dankbare trekker als een duet met de grootste (en weliswaar uitstékende) Nederlandstalige band van deze eeuw. Arnaerts tweede is klassevolle weemoed, een ademwolkje in de jachtigheid van elke dag, een pleidooi voor oprechtheid en onzekerheid in tijden van gebakken lucht.
Elf songs die mijlenver af staan van debuut For The Beauty Of Confusion, waarin haar stem paaldanste rond elektronica, met soms dreigende en bijtende uithalen. Kwaadheid op haar 32ste heeft plaatsgemaakt voor schoonheid op haar 40ste. Haar debuut was er een van bevestigen en zoeken. Dat is vér zoek op Lost In Time, waarin één melancholieke mood overheerst, met haar stem meer als middel dan als doel. De songs primeren en die zijn op het bloedmooie af.
Dat hoeft niet te verbazen, aangezien Joost Zweegers mee pen en papier vasthield. Dat zo’n rol hem als gegoten zit, bewees hij eerder op het debuut van Maaike Ouboter. Zweegers slaagt erin zijn perfectionisme en eigen stem ten dienste te stellen van de eigenheid van de artiest waarmee hij werkt. Dat Arnaert een van de sterkste stemmen van de lage landen heeft, helpt natuurlijk.
De arrangementen zijn spaarzaam en steevast efficiënt. Ook dat mag niet verbazen met Wouter Van Belle als producer. Alle instrumenten zorgen voor een warm bedje waarin de stem van Arnaert kan gedijen: gitaren klateren akoestisch en elektrisch, violen zalven, piano schuift ook al eens aan. Het maakt van Lost In Time een plaat die in de beste betekenis van het woord voortkabbelt, een eilandje in de oceaan van lawaai vandaag.
Er zijn de prachtige zanglijnen als in “Sea Of Fools”, “All Over” en het heerlijk dromerige “Orion”, er zijn de rake melodieën van “Question”, “See Love” en het titelnummer “Lost In Time”, er zijn de openhartige teksten, zoals break-upnummers “Sea Of Fools” en vooral het verstillende mooie “All Over”, dat meedingt naar titel van schoonste Belgisch nummer van het jaar. In de meer dan twintig jaar (!) dat we Arnaert kennen, mag de luisteraar voor de allereerste keer pretenderen Arnaert een picobeetje te leren kennen.
Kortom, Geike Arnaert heeft een authentiek juweeltje van een plaat afgeleverd. Hopelijk klikt ze nog met andere muzikanten en schrijvers zoals nu met Zweegers, opdat haar stem en zeggingskracht ook in de toekomst de platen krijgen die ze verdienen. Zonder er weer acht jaar op te moeten wachten.
