Julien Ehrlich op drum en zang, en Max Kakacek op gitaar. Vraag een beetje hedendaagse muziekfan wat Whitney is, en dat zal het antwoord zijn. De twee vormen dankzij een belachelijk aanstekelijke chemie samen het hoofd, het hart én de soul van de indieband uit Chicago. enola strikte de spitsbroers voor een levendig gesprek over vriendschap en muziek, maar vooral over die nieuwe plaat, Forever Turned Around.
enola: het album klinkt vintage Whitney, maar wel voller dan de voorganger, ook al is het maar zo’n half uur lang. Wat kan je me daarover zeggen?
Max Kakacek: Klopt, we hebben er veel tijd en moeite gestoken in de kleine deeltjes, tot het punt dat we begonnen te vrezen dat we er te veel elementen aan het instoppen waren, op een bepaald moment. Maar uiteindelijk is het een plaat geworden waarvan je na een derde, vierde keer wel alles wat er in zit – de strijkers, de trompetten – kan appreciëren. Misschien lijkt het wel veel bij een eerste luisterbeurt, maar de keren daarop pak je de informatie uit terwijl je luistert.”
enola: sommige songs hadden meer tijd nodig dan andere, las ik.
Julien Ehrlich: “Forever Turned Around, de titelsong, is nog het meest duidelijk wat dat betreft. Ik denk dat we nog nooit zo vast zaten op een song als bij die. We hebben er letterlijk twee versies van nu. Wel, een ervan is eigenlijk een instrumental, niet echt een volledig losstaande song, maar toch. Het was een mooi stuk muziek dat perfect weergaf hoe groots de instrumentatie op de plaat wel is. Maar “Forever Turned Around” hadden we al zowat anderhalf jaar toen we er eindelijk achter kwamen wat de afgewerkte versie van de song zou zijn. Er zijn er nog, “Friend Of Mine” was ook zo’n moeilijke. Enkele van deze songs hadden we al een jaar, en ze raakten maar niet af…”
Kakacek: “We probeerden “Friend Of Mine” zelfs live uit toen het verre van af was. Voor een groot publiek, en het was niet eens half af.”
Ehrlich: “Onze ouders waren daar ook, en na het optreden sprak ik met Max’ vader, en ik vroeg wat hij er van vond. “Het lijkt mij dat jullie er nog werk aan hebben”, was zijn antwoord. (hilariteit) We deden er echt alles aan om de song af te krijgen. Je kan dat niet forceren. Achteraf gezien waren we dat wel aan het doen. Je moet net dingen laten rijpen, en ze zullen af zijn als ze af zijn, weet je? Anderzijds speelde instrumentatie wel een enorme rol. Max leerde piano, hij speelt het merendeel van de pianopartijen. Ik van mijn kant leerde vol enthousiasme gitaar, en uiteindelijk schreven we zelfs samen akkoordschema’s, waar ik amper op gitaar voorkom op de eerste plaat. Dat aanleren van nieuwe instrumenten, dat hielp.”
Kakacek: “Het gemakkelijkste deel van het proces en het meest dankbare aspect daaraan was dat we allebei nieuwe dingen leerden – hij op gitaar, ik op piano. Het is vaak vlotter en verrijkender van nieuwe muziek te schrijven op een instrument dat je niet helemaal kent. Ik speel al gitaar sinds mijn dertiende, dus voor mij is dat nog altijd leuk, maar voorspelbaarder. Net zoals Julien op gitaar heb ik op piano niet die neigingen.”
Ehrlich: “Je botst sneller op iets interessant zo, iets wat niet zou gebeuren als het in instrument betreft dat je door en door kent.”
Kakacek: “Op de meest respectvolle manier mogelijk: op gitaar maak ik minder fouten, maar de fouten die hij maakt kruiden de songs op manieren die anders nooit naar voor gekomen waren. Net als ik op piano.”
enola: de plaat heet Forever Turned Around. Wat is voor jullie het boodschap die die titel moet uitdragen?
Ehrlich: “It’s a beautiful confusion. Dat is waar het bij begint, maar er zijn zo veel lagen aan. Ik denk dat we het daarom zo leuk vinden: Max en ik hebben er verschillende connotaties aan gehecht.
Kakacek: “We kregen die vraag ook al vaak genoeg, en elke keer antwoordden we iets anders. Het is zoiets dat heel specifiek is voor iedereen die er vanuit een punt in het leven naar kijkt. Het kan gaan over het verliezen van een ideaal, of iets belangrijk dat ophoudt met bestaan. Het kan anders werken op verschillende momenten in het leven.”
enola: jullie toerden een hele tijd met Light Upon The Lake. Hoe beïnvloedde dat Forever Turned Around?
Kakacek: “Voor het schrijfproces was het voor ons belangrijk om te stoppen met denken aan dat altijd onderweg zijn, en op zoek te gaan naar de stabiliteit van een dagdagelijks leven, wat dat ook moge zijn voor ons, in Chicago. Die twee levens scheiden was deel van het creatieve proces.”
Ehrlich: “Anderzijds spendeerden we wel een fantastische week in Lissabon. De gitaarmuziek daar, de fado, is waanzinnig. En we reisden ook door Azië, daar was ik ook nooit eerder geweest. Australië, Europa tal van keren… Je neemt altijd wel iets mee van de lokale muzikale culturen, of bent er minstens in geïnteresseerd. Dat zal ook wel voor een stuk op de plaat geraakt zijn. Maar we maken niet echt muziek op tournee. Daar maken we wel een punt van.”
enola: jullie zijn al jaren heel close – de tweevuldigheid Whitney. Hoe is jullie relatie met de andere bandleden?
Kakacek: “We zijn eigenlijk één grote familie.”
Ehrlich: “Ze zijn onze beste vrienden, of ze nu meespeelden of niet. Het zijn soms zowat de enige mensen waarmee we tijd doorbrengen. Ziyad Asrar, bijvoorbeeld, heeft een enorm aandeel in het tot stand komen van dit album. Zonder hem hadden we het niet kunnen doen. En we praten niet genoeg over hem, eerlijk gezegd. Hij is top. Ik zie ons sowieso nog met hem werken op een volgende plaat.”
enola: en onderling, raken jullie nooit uitgekeken op elkaar?
Ehrlich: “Ik denk dat het langst dat we niet met elkaar gesproken hebben minder dan een dag is, in de voorbije tweeënhalf jaar.”
Kakacek: “Hebben we elkaar ooit al een dag niet gesproken?”
Ehrlich: “Ik denk van niet, nee. I dunno.”
Kakacek: “Als het al gebeurd is dat we een dag niet communiceerden, dan was dat misschien één enkele keer. Ik zou snel denken: “ik heb vandaag nog niet van Julien gehoord, is hij dood?” (hilariteit)”
Ehrlich: “Ik praat met twee mensen elke dag: significant other, en Max. In goede en in kwade dagen, we zitten hier nog op dezelfde zetel…”
Kakacek: “Gewoon wat verder uit elkaar op dit moment. (lacht)”
Ehrlich: “We blijven vrienden. Er zijn zoveel shittier mensen waarmee je op avontuur kan trekken…”
Kakacek: “Er zijn tal van mensen ergerlijker dan Julien, dus ik kan mij zo goed tevreden stellen met deze klootzak hier. (lacht)”
enola: jullie spelen op Pukkelpop, maar komen in november ook naar de AB. Zouden jullie ook een caféoptreden overwegen?
Unaniem: “Oh ja, natuurlijk, altijd!”
Ehrlich: “Die zijn gewoon zo leuk. Maar we hebben al veel goeie ervaringen gehad op festivals, maar net zo goed slechte. Naar mijn gevoel kunnen we een beter show geven als headliner. Maar eigenlijk maken we onszelf altijd op om een goed optreden te geven.”
Kakacek: “Clubconcerten hebben als voordeel dat je stillere momenten kan inlassen. Op een festival is het zo goed als onmogelijk om een ingetogen song te spelen. Zelfs spelen op zich: je verdrinkt in het geluid van andere bands. Tijdens clubconcerten kan je echt voor intimiteit gaan. Het publiek kan zelfs deelnemen aan de verstilling.”
Ehrlich: “Ik kan niet wachten om in die rode zaal (hij doelt op de AB, ep) te spelen, die is machtig. Het moet wel een van de beste zalen van Europa zijn. Maar we zijn gek op Pukkelpop. We waren er in 2016 en het doet deugd om terug te mogen komen. Onze Belgische fans zijn fantastisch, op Pukkelpop of elders. Schitterend programma ook, altijd. Wij hebben niets dan liefde voor mensen die oprecht van muziek houden, zoals het publiek op Pukkelpop.”
enola: er is al enkele jaren een trend merkbaar in de verschuiving naar EDM…
Ehrlich: “Dat gebeurt bij ons ook meer en meer, kijk bijvoorbeeld naar Lollapalooza. Er zijn nochtans al tal van EDM-gerichte festivals, maar daar voel ik niets voor. Die trekken ook publiek en maken flink wat winst. Daarom wellicht die verschuiving naar EDM, het is gewoon winstgevender… That kinda sucks.”
Kakacek: “Is het niet vooral drugs?”
Ehrlich: “We zouden een podcast van meer dan uur lang kunnen vullen met rants over de illegitimiteit van EDM. (lacht)”
enola: graag een andere keer, mannen, maar toch bedankt!
