Voor zijn nieuwste soloplaat sloeg Lloyd Cole de handen in elkaar met ex-Commotions Blair Cowan en Neil Clark. Vóór u een gat in de lucht springt: Guesswork is géén Rattlesnakes “revisited” of Easy Pieces “part two” geworden, maar een grotendeels elektronische plaat. Met mooie songs, dat wel.
Het is intussen dertig jaar geleden dat Lloyd Cole en The Commotions uit elkaar gingen. De Brit verkaste naar de Verenigde Staten, stichtte er een gezin en breide er als soloartiest een vervolg aan zijn carrière. Dat liep aanvankelijk erg lekker, maar ook nadat succes en aandacht taanden, bleef hij muziek maken, platen opnemen en touren. Guesswork is inmiddels zijn twaalfde soloalbum – tenminste, als we de tel niet zijn kwijtgeraakt, want er verschenen ook nog wat compilaties en liveopnames.
Dat behalve vaste producer (en drummer) Fred Maher ook Cowan en Clark meewerkten, is op zich geen groot nieuws. Dat gebeurde in het verleden al wel vaker. Ook het feit dat dit een elektronische plaat is, zou niet al te veel opzien mogen baren. Cole is altijd al een grote fan geweest van elektronicapioniers als Kraftwerk en Cluster, maar ook van Brian Eno en zijn werk met onder meer Robert Fripp en David Bowie.
Cole bracht trouwens in 2002 al een eerste album uit met instrumentale synthesizermuziek (Plastic Wood). Dat bleef toen nog onder de radar, maar Hans-Joachim Roedelius van Cluster was er zodanig door gecharmeerd dat hij met Cole wilde samenwerken. Na elkaar jarenlang onafgewerkte stukken muziek te hebben toegestuurd, verscheen in 2013 het mooie Selected Studies Vol. 1, waarop de speelse elektronica van Cole en de dromerige melodieën van Roedelius enkele pareltjes opleverden. Iets minder toegankelijk (maar niet minder interessant) was 1D, een verzamelaar met muziek die Cole tussen 2012 en 2014 in elkaar knutselde op zijn zolder.
Op Guesswork wordt die liefde voor synthesizers en computers voor het eerst gekoppeld aan zijn songwritersvaardigheden. De titel van het album is niet toevallig gekozen: hoewel hij niet helemaal onbeslagen het ijs op ging, was hij toch niet helemaal gerust in de goede afloop. Hij heeft naar eigen zeggen lang getwijfeld of hij deze plaat wel zou maken, maar overtuigde zichzelf met het idee dat “old age could be a lot more fun than middle age. Because really, what have we got to lose?”.
We kunnen hem – en ook u – geruststellen: Guesswork is een aangename, warme plaat geworden, waarop het niet draait om elektronische Spielerei maar wel om de songs. Baanbrekend of vernieuwend is het misschien niet, maar het blijven wél songs van Lloyd Cole en die mens kan bij ons, sinds Rattlesnakes ons door enkele moeilijke puber- en adolescentenmomenten loodste, niet veel verkeerd doen.
Hoewel de bio hier en daar goochelt met namen van eigentijdse artiesten, zijn de meeste songs toch verwant aan de synthpop van de jaren tachtig. We zouden bijna durven zeggen: zo had hij dus kúnnen klinken als hij destijds niet zo veel naar Dylan was gaan luisteren. De songs lijken laagje per laagje te zijn opgebouwd, met aan de basis de elektronica van Cole (soms doet die inderdaad een beetje denken aan Kraftwerk, al klinkt het hier nog redelijk schuchter), aangevuld met de synthesizermelodieën van Cowan en de gitaarlijnen van Clark die zich daaromheen slingeren.
Het grote verschil met zijn oudere werk zit hem vooral in de zang en de teksten. Vroeger componeerde Cole voornamelijk op gitaar en kwamen tekst en muziek haast tezelfdertijd tot stand, deze keer kwam eerst de muziek en daarna de tekst. Daardoor is hij hier niet alleen spaarzamer met woorden, maar zingt hij ook anders, alsof hij zijn stem wil plooien naar de textuur van de synthesizermelodieën.
Een uitbundige dansplaat is Guesswork niet, maar dat hadden we ook niet verwacht. Het is er eerder een voor ’s avonds of ’s nachts. De meeste liedjes zijn veeleer ingetogen, en sommige songs (zoals “Night Sweats” en “The Afterlife”) hebben ook een aantal luisterbeurten nodig om te kunnen bezinken. Anderzijds staan er ook enkele potentiële (radio)hits op, zoals “Violins” en de meer poppy songs “Moments And Whatnot” en “When I Came Down From The Mountain”.
Na de zomer beginnen Cole en Clark aan een nieuwe tournee, de From Rattlesnakes To Guesswork Tour. Behalve in de VS en in Australië speelt het duo ook in Engeland, Schotland en Frankrijk. Belgische concerten zijn er – voorlopig? – niet gepland en dat is best jammer. Niet alleen omdat we benieuwd zijn naar hoe hij zijn nieuwe werk gaat vertalen naar het podium, maar ook omdat we er zelf al een paar keer getuige van waren hoe hij zijn publiek elke keer weer met de nodige zelfrelativering en droge humor door zijn omvangrijke oeuvre gidst.
