Opnieuw slaagde BRDCST, het ontdekkingsfestival van de AB, erin om naast een aantal bekendere artiesten (Steve Gunn, The Comet Is Coming, Nadal El Shazly en Whispering Sons) een hoogst interessante affiche met boeiende undergroundacts samen te stellen. Zaterdagavond was het de beurt aan onder anderen de jonkies van Black Midi. Maar er viel nog meer boeiends te horen.
Geen betere manier om een BRDCST-avond te starten dan met de noisy trip van Tarkamt. Achter deze naam gaat de Egyptische gitarist en producer Cherif El Masri schuil. Hij maakt deel uit van de liveband van Nadah El Shazly, maar solo brengt hij een aaneenschakeling van experimentele geluidsgolven. Sommige lagen klinken als een ijzige sneeuwstorm — alsof El Masri afkomstig is van het uiterste noorden van Noorwegen. Jammer genoeg neigt de allerminst hapklare muziek bij momenten naar moeilijkdoenerij zonder duidelijk verhaal. Op andere momenten kan de mix van noise, bassen en een sporadische riff ons wel meesleuren. Om die reden is Tarkamt toch een naam om te onthouden.
De set van de Turkse Ipek Gorgun verveelt daarentegen geen enkel moment. Integendeel, we werden opgeslokt in een claustrofobische wereld van fel bewerkte samples, effecten en — uiteraard — ruis, véél ruis. Ecco Homo, Gorguns plaat uit 2018, werd fel bejubeld door Pitchfork en we begrijpen tijdens haar set goed waarom. Haar geluidskunst wordt door het festival beschreven als ‘gesis, gepiep en gekreun van de hoogste categorie’. We geven toe dat we het niet beter kunnen verwoorden. Gorgun is de perfecte belichaming van The Art Of Noise, ooit beschreven in een manifest door de Italiaan Luigi Russolo en anno 2019 dus vakkundig in de verf gezet door BRDCST.
Een intro van Kelly Clarksons “Since U Been Gone” en gitaristen met een cowboyhoed? Het concept bij Black Midi is dat er géén concept is. De vier leden laten hun tegendraadse muziek gewoon spreken. Correctie: alle kanten uitgaan, van complexe math over bijna dansbare funk en wilde jazz tot regelrechte noise. We horen Shellac, Television, Slint, Battles en Primus in de nummers, maar wellicht horen andere aanwezigen nog tientallen andere bands in de muziek. Vaststaat is dat Black Midi na memorabele passages op Le Guess Who?, Sonic City en Eurosonic nu ook een volgelopen AB Club platspeelt. We beginnen te begrijpen waarom een groep met amper twee officiële songs (“bmbmbm” en “Speedway”) en waarover nauwelijks iets geweten is al zoveel buzz veroorzaakt heeft. Ze zijn al bevestigd voor Lowlands, hallo Pukkelpop?
Vervolgens kiezen we niet voor de meedogenloze noise van Blanck Mass, maar laten we liever de oren rusten bij Maurice Louca, die zijn gloednieuwe plaat Elephantine presenteert. Naast El Shazly en Dwarfs Of East Agouza is Louca nog zo’n parel uit de Egyptische experimentele muziekscene. Zijn set is een langgerekt bruisend geheel van kosmische jazz, improvisatie en traditionele Arabische muziek. Een nummer als “The Leper” is zo’n rijk gevuld luisteravontuur, opgesmukt met de in elkaar verstrengelde tuba, klarinet en xylofoon. Nog een hoogtepunt is “The Palm Of The Ghost”, waarin El Shazly komt meezingen. Haar schitterende stem past perfect bij de minimale, bezwerende compositie. Wie zich graag laat meeslepen door dwarse, oriëntaalse jazz staat met Elephantine een heerlijke ontdekking te wachten. Wat ons betreft, is Louca een ideale naam voor Gent Jazz.
Eén avond BRDCST stond al garant voor drie topoptredens. Het festival brengt een sterk verhaal en een even sterke programmatie. BRDCST is een ontdekkingstocht waarbij je de namen niet eens hoeft te kennen. De bezoeker kan zich gewoon laten leiden, op voorwaarde dat hij/zij voor alles openstaat. Heerlijk toch?
