’I don’t know who you are. I don’t know what you want. If you are looking for ransom, I can tell you I don’t have any money. But what I do have are a very particular set of skills, skills I have acquired over a very long career. Skills that make me a nightmare for people like you, I will look for you, I will find you, and I will kill you’. Met dit profetische telefoontje uit Taken, transformeerde in 2008 de carrière van de toen al 56-jarige Liam Neeson zich plotsklaps tot die van 21e eeuwse actieheld. Waar zijn imposante gestalte en onmiskenbare baritonstem tot daarvoor vooral gecast werd in eerder ernstige rollen zoals in Schindler’s List en Michael Collins, werd hij na zijn succes in Taken dé grommende actieheld van het afgelopen decennium. Hij mocht het kunstje nog twee maal overdoen in de sequels en ging ook stevig aan het schieten, meppen en worstelen in actie-vehikels als The A-Team, The Grey en Non-Stop. Voor de fans van deze Liam Neeson 2.0 alvast eerst wat minder aangenaam nieuws: Neeson gaf aan dat Cold Pursuit de laatste film zou worden, waar hij in de rol van actieheld kruipt.
Nelson Coxman (Liam Neeson) – pun intended – ruimt met zijn imposante sneeuwploeg de weg vrij die het stadje Kehoe in Colorado verbindt met de buitenwereld. Meer nog, hij wordt op de koop toe bekroond met de ‘Burger van het jaar’-trofee. Het geluk is echter van korte duur wanneer zijn zoon wordt vermoord door een drugskartel. Enter de Liam Neeson van Taken die er – alwéér – op uit is om het aan zijn familie aangedane onrecht te wreken. Cold Pursuit ontpopt zich dan – de titel verbergt hier geen geheimen – tot een achtervolgingsfilm in het barkoude Colorado, waar Coxman bij elk slachtoffer dat hij (letterlijk) koud maakt, weer een stapje dichter komt bij zijn einddoel: misdaadbrein Trevor ‘Viking’ Calcote (Tom Bateman die te pas en te onpas net iets té enthousiast alle remmen loslaat als snel gepikeerde jonge drugslord).
Cold Pursuit is zo’n film waarin de venten voornamelijk knarsen met de tanden en knokken met de vuisten en klinkende bijnamen hebben als ‘Limbo’, ‘Speedo’ en ‘Viking’. Gniffel gerust mee wanneer Coxman daar ook een erg geslaagde opmerking over maakt wanneer hij in de rol van toeschouwer kruipt en zich luidop afvraagt waarom iedereen eigenlijk zo’n idiote bijnamen heeft. Cold Pursuit is helaas ook zo’n film waarin vrouwen grotendeels gereduceerd worden tot brave en beate echtgenotes. Eerlijk, het is toch wat sneu om het talent van Laura Dern te verkwanselen aan een weinig tot het verhaal bijdragende bijrol als ‘vrouw van’, die na enkele minuten schermtijd reeds moet afdruipen en plaats moet ruimen voor de Knokkende Venten. Voor fans van dergelijke actie, met daarbovenop een stevige saus cynische humor, staat vast dat Cold Pursuit niet gaat vervelen en dat de gitzwarte toon – wat steekt die toch mooi af tegen het spierwitte sneeuwlandschap – vaak is om van te smullen. Dat wil zeker niet zeggen dat het allemaal van even hoog niveau is. Zo valt niet weg te steken dat de dialogen net iets te hard knipogen naar de Coen broers, zonder daarom ook maar ooit in de buurt te komen van hun werk.
De ontstaansgeschiedenis van deze prent past in het rijtje van een resem Hollywood remakes (het originele is Kraftidioten uit 2014) waarvoor steevast hetzelfde principe wordt gehanteerd: Een succesvolle Europese film wordt door een (team van) scenaristen naar een Amerikaanse context vertaald, de Europese regisseur van het origineel krijgt een smak duiten toegestoken om het kunstje nog eens te herhalen in de Verenigde Staten en er worden een aantal kleppers aan de cast toegevoegd. Het verleden heeft al een aantal keren aangetoond dat dit principe niet altijd even succesvol is: In Funny Games U.S. sloeg Michael Haneke er in 2007 niet in zijn snoeiharde banale geweld te laten inhakken op de kijker zoals in zijn gelijknamig Europees origineel en ook in eigen land was de meerderheid van de critici het erover eens dat Van Looys originele Loft de Amerikaanse remake op kwalitatief vlak ruimschoots overtrof. Afgaande op de trailer van het originele Kraftidioten lijkt het erop dat Cold Pursuit vooral bijna beeld per beeld het origineel kopieert. Wat echter meteen opvalt, is dat de sfeer van het koele Noorwegen, zonder het ‘one-liner’ gegrom van een schermgezicht als Liam Neeson, een pak authentieker aanvoelt dan wat je in in deze versie te zien krijgt. Dit zorgt ervoor dat je net iets te veel betrokkenheid verliest met de verschillende personages die we – in een aantal gevallen erg kortstondig – leren kennen. Daartegenover staat dat de extra middelen van een grote studioproductie natuurlijk een resem spectaculaire vista’s toelaten en dat de manier waarop het uitgestrekte spierwitte sneeuwlandschap van Colorado in beeld gebracht wordt, zeer tot de verbeelding spreekt. Zo zijn de ‘overhead shots’ met die eenzame sneeuwploeg, die als een onvermoeibare tank het landschap doorboort, behoorlijk adembenemend.
