Hij tekende 25 jaar geleden zijn eerste contract op zijn slaapkamer en is nu een belangrijke Europese booker voor indiemuziek, met grote namen als Beach House en Kurt Vile in zijn portefeuille. Hoog tijd dus om met Steven Thomassen van Toutpartout terug te blikken op die jaren met een aantal hoogtepunten en anekdotes.
enola: Hoe wordt iemand die audiovisuele kunsten gestudeerd heeft een booker aan wie vele internationale bands hun Europese successen te danken hebben?
Steven Thomassen:”Het is een combinatie van veelzijdig talent, keihard werken en ook een beetje toeval. Ik ben opgegroeid in Velm, een dorp tegen Sint-Truiden en was heel actief in De Koepel, een onafhankelijke jongerenorganisatie, waar we filmavonden en concerten organiseerden. Ik heb zelf ook van mijn vijftiende tot mijn tweeëntwintigste in de band Vox gespeeld met onder anderen mijn broer. We hebben nooit potten gebroken, maar ik stuurde wel zelf cassettes rond en zorgde voor alle optredens. Het was mijn eerste kennismaking met het vak van booker.”
In mijn laatste jaar aan de audiovisuele school deed ik ook stage bij een productiehuis, Kladar-adatsch!, een Woestijnvis avant la lettre. Zo waren ze betrokken bij Het Huis Van Wantrouwen. Op een van mijn eerste stagedagen hoorde ik dat een Gentse band, Rhyme Cut Core, had afgezegd voor een live captatie naar aanleiding van V-dag. Ik kende al wat bandjes en stelde een band uit Limburg, Chew A Bone, voor. Ze speelden een cross-over van hiphop en metal en waren berucht omwille van hun liveoptredens: ze klopten tijdens concerten met pluchen beesten. Zij waren meteen zeer enthousiast om een optreden op tv te doen en vroegen daarna of ik hun manager wilde worden. Ze waren dus officieel de eerste band van Toutpartout waarvoor ik in januari 1994 mijn eerste contract opgemaakte, op mijn slaapkamer.”
Matt Berninger in de tuin
“Chew A Bone speelde vervolgens alle jeugdhuizen van België plat, en ook een deel van Wallonië. Het was altijd feest met die mannen. Kort daarna heb ik via deze weg The Hoodoo Club leren kennen, een band uit Zutendaal, die iets weghadden van The Bad Seeds. Ze haalden in 1996 de finale van Humo’s Rock Rally en konden daardoor meteen op festivals als Axion Beach Rock en Cactus spelen. De drummer was toen Mario Goossens van Triggerfinger. Met die band ging het er al een beetje serieuzer aan toe, ik denk dat ik The Hoodoo Club als een tweede mijlpaal kan beschouwen. We zijn zelfs een keer naar Noord-Ierland geweest voor een optreden toen er nog serieuze spanningen waren. Dat was ook een hele ervaring.”
Dankzij zijn ervaringen met The Hoodoo Club is de bal aan het rollen gegaan voor Thomassen. Hij begon ook andere Belgische bands zoals De Bossen, ’t Hof Van Commerce en Fence onder zijn hoede te nemen. Ondertussen werkte hij als freelance regisseur voor VTM en deed hij ook research voor het productiehuis van Paul Jambers. “Dat was nodig om een hoofdinkomen te hebben, aangezien ik tientallen dingen tegelijk deed. In 1995 ben ik voor platenfirma Konkurrent beginnen werken, waar ik de promotie deed voor labels als Matador en SubPop. Dit was een belangrijke stap en dankzij Konkurrent kwam ik in contact met internationale groepen. Zo heb ik de eerste promo interviews met Cat Power, Guided By Voices, Sebadoh en Sleater-Kinney in België gedaan. In 2002 ben ik wel gestopt met televisie. Ik werkte mee aan het eerste seizoen van Big Brother en vond dat het welletjes was geweest. Ik heb wel nooit iets tegen mijn zin gedaan.”
“Ik ben vervolgens een cd-winkel, JJ Records Hasselt, begonnen in mijn woonplaats Hasselt.” De periode van vijf jaar dat hij de winkel had, was voor Thomassen niet altijd gemakkelijk maar wel zeer interessant op muzikaal vlak. “Ik organiseerde instore concerten met Feist, José en Chilly Gonzalez, Songs Ohia, Spoon en J. Mascis (Dinosaur Jr., n.v.d.r.). Dankzij de winkel en de concerten was ik altijd op de hoogte van de nieuwste releases, wat ook een voordeel was voor het netwerk van Toutpartout.”
Maar Thomassen organiseerde in die periode ook andere optredens. Hij herinnert zich nog goed het allereerste optreden van Explosions In The Sky in 2002 op Belgische bodem, in Sojo in Leuven. Het wordt echter nog beter, want in 2004 zette hij een concertavond met The National, Fence en Vandal X op poten in het Limburgse Peer. “Ik denk dat er toen dertig man was. The National had de dagen daarna geen optredens meer waardoor ze drie dagen bij mij logeerden. Ik zie het nog zo voor mij hoe ze speelden met de hond van de buren. Achteraf hoorde ik zelfs dat Matt Berninger de teksten van Alligator (2005) in mijn tuin had geschreven. Ik herinner mij nog dat hij de hele tijd aan het schrijven was. Ik had in die periode een logeerkamer en genoeg bedden om een band te slapen te leggen. Het was een beetje hotel Thomassen. Ook Jason Molina heeft nog bij mij gelogeerd.”
Kapers op de kust
Ondertussen werkte Toutpartout met steeds meer internationale bands samen. Een eerste grote succes was My Morning Jacket, de Amerikaanse indierockband rond Jim James. “Ik liet de band overvliegen voor een zevental shows in België en Nederland. Op een bepaald moment raakte My Morning Jacket ook in de rest van Europa bekend en ben ik ze kwijtgespeeld aan een grotere speler. Ik had jaren voordien ook al flink gepromoot via mijn werk voor de platenfirma. Hun vertrek was voor mij de aanleiding om als Europees agent te beginnen werken.”
De eerste bands waarmee Thomassen door Europa trok waren het duo Swearing A Motorists en de Engelse zangeres Scout Niblett. “Toen waren dat nog kleine acts, maar door hard werk zijn ze langzaamaan gegroeid”, aldus Thomassen, die ook nog altijd goede herinneringen heeft aan zijn samenwerkingen met Spoon (de veelgeprezen indieband rond frontman Britt Daniel, n.v.d.r.), wiens eerste Europese tournee hij mee op poten heeft gezet, en met de Amerikaanse indieheld Matthew Houck, alias Phosphorescent.
Bij Europese tours horen ook Europese festivals. “Ik denk dat mijn eerste keer Primavera Sound in 2006 was. Toen was dat festival nog veel kleiner en gezelliger. Toch gaf het festival me een wow-gevoel. Ook End Of The Road in Zuid-Engeland was ook een fantastische ontdekking, dat trouwens ook rond die periode is ontstaan.”
9 op Pitchfork
Kort nadien, ongeveer gelijklopend met de sluiting van JJ Records Hasselt, werd Toutpartout een fulltime bezigheid en werden de kiemen gelegd voor Thomassens grootste succesverhalen tot nu toe: Beach House en Kurt Vile. “Ik heb Victoria en Alex van Beach House leren kennen in 2007 toen ze als support van Arbouretum door Europa trokken. Victoria was toen het lief van de bassist van die band. Ik was nog niet hun booker, maar regelde alle praktische dingen voor hen. Na die tour vroegen ze me of ik hun agent wilde worden. Er was meteen een klik tussen ons en in het begin kwamen zij zelfs meestal hun jetlag bij mij uitslapen. Ook Kurt Vile heeft dat nog vaak gedaan, toen Adam Granduciel van The War On Drugs nog lid was van The Violators.”
Toen de prachtplaat Teen Dream — de derde van Beach House — in januari 2010 verscheen, waren de reacties lovend. De plaat kreeg een 9 op 10 van Pitchfork en NME. “Dat was echt verschieten”, zegt Thomassen over die periode. “Opeens regen de uitverkochte concerten en grote festivals zich aan elkaar. Het succes van die plaat gaf mij ook toegang tot allerlei festivals, wat zeer goed was voor de andere bands van Toutpartout. Uiteraard begonnen er grote kapers op de kust te liggen, maar omwille van die eerste dagen en het feit dat er altijd een band is geweest tussen ons, heeft de band nooit toegehapt. Beach House is dan ook een atypische band met een duidelijke mening, die zich niet zomaar laten beïnvloeden door anderen, laat staan door de muziekbusiness. Het is een zeer loyale band. Ze waren van het begin zeer gefocust en wisten altijd goed wat ze wilden, waardoor hun sound — samen met hun publiek — altijd bigger geworden is.
Feest met Kurt en Adam
En er is uiteraard ook nog indierocker Kurt Vile, die op de affiche van Rock Werchter pronkt en — zo herinneren we ons nog zeer goed — al in 2014 op Pukkelpop schitterde. “Kurt was vroeger een party animal met wie ik veel memorabele nachten heb meegemaakt. Vandaag is hij al een beetje gekalmeerd omdat hij bekender is geworden en de verwachtingen steeds hoger liggen. Maar ik herinner mij nog een avond bij mij thuis, toen we — ook met Adam Granduciel erbij — allemaal naar Fire Walk With Me van David Lynch hebben gekeken. Het fijne is dat Toutpartout steeds op een organische manier is meegegroeide met zijn bands. Dat was zo bij The Hoodoo Club en gebeurde ook bij Kurt Vile. Hij is voor mij het beste voorbeeld van een artiest die op een normale manier is gegroeid. Bij Kevin Morby heb ik hetzelfde gevoel. Ook hij beseft dat het serieuzer wordt: hij speelt voor meer volk, de fees verhogen en hij staat in elk muziekmagazine. Ze weten dat ze moeten presteren.”
Dan hebben we het nog niet gehad over de Belgische Toutpartout-bands die de laatste jaren furore maakten: Raketkanon en Brutus. “Ik heb het vaak moeilijk gehad met Vlaamse bands. Ik vind dat ze nogal veel kunnen zagen en dat mag je gerust publiceren. Vaak waren ze niet tevreden met het aantal optredens, het geluid of het aantal pintjes backstage. Vlaamse bands zijn rotverwend en willen bovendien niet altijd investeren om successen in het buitenland te behalen. Bij veel van mijn Amerikaanse bands heb ik ervaren dat hard werken loont. Brutus werkt nu zeer hard aan een buitenlands avontuur en ze geven daar veel voor op. Ze beseffen maar al te goed dat ze veel moeite moeten doen om iets te bereiken buiten de landsgrenzen, wat nu dan ook zijn vruchten begint af te werpen. Om die reden ben ik bij Toutpartout heel kieskeurig op vlak van Belgische bands. Ze moeten Europees potentieel hebben.”
Toutpartout is dit weekend uitgebreid vertegenwoordigd op We Are Open in Trix: BeraadGeslagen, MDC III, Crayon Sun, The Germans, El Yunque, Whispering Sons en Wardrobe zullen er namelijk allemaal optreden.
