De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2019 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u het eerst over hen las.
Voor de dochter van Fons Sijmons wordt 2019 een boerenjaar, want na twee EP’s schiet Reena Riot definitief uit de startblokken. Debuutalbum NIX zal meerdere wenkbrauwen doen fronsen, maar is wat ons betreft toch een duidelijk statement van een echte band. Al liep dat niet allemaal van een leien dakje.
enola: In augustus 2017 kwam ik een dagje in de studio langs. Waarom heeft het zo lang geduurd vooraleer het album uitkwam?
Naomi Sijmons: “De plaat was kort daarna af, en toen zijn we beginnen “shoppen” om een boekingsagent en label. In eerste instantie werden we positief onthaald, maar als puntje bij paaltje kwam, kregen we altijd hetzelfde te horen: “We willen geen risico nemen.” De deals die we te zien kregen, waren niet echt in ons voordeel. We hadden veel in de opnames geïnvesteerd, zowel creatief als financieel. Voor ons was het dus die plaat, of niks. We vonden wel vlug een booker, Dieter Craeye van VOX Bookings, en daar zijn we heel content van.”
Jan Myny: “Ondertussen zochten we ook iemand om de plaat te mixen, wat ook niet van een leien dakje liep. Uiteindelijk heeft Staf Verbeeck, die ook de opnames gedaan heeft, het album gemixt.”
Sijmons: “Tussendoor waren er ook nog try-outs, en toen hebben we beslist om ons eigen label op te richten, en voor de distributie in zee te gaan met NEWS. Uiteindelijk hebben we zelf contact opgenomen met GentlePromo, en zij zagen het zitten om met ons te werken.”
enola: Dus het lag niet direct aan de muziek.
Myny: “Niet echt, al had iedereen wel zijn bezigheid met andere projecten. Het deed ook wel deugd om het eventjes te laten liggen. Je bent bij ons geweest tijdens de opnames, zo intens was het dus, drie weken aan een stuk. Afstand nemen kon geen kwaad, want toen we aan het mixen begonnen, kon ik er met een frisse kop naar luisteren.”
Sijmons: “Voor sommigen was het wel frustrerend dat we het album niet op de wereld konden loslaten. Ikzelf vond dat minder erg, omdat het vroeger naar mijn gevoel altijd te snel moest gaan. Bovendien was het een nieuwe start: van het verhaal “Naomi-met-wat-mannen-achter-zich”, gingen we nu naar “Reena Riot-de-groep”. En dat had wat tijd nodig om te groeien.”
enola: Toen ik voor de opnames langskwam, opperde Alan het volgende: “Een wall of sound, allemaal goed en wel, maar niet ten koste van de finesse”. Denk je dat je daarin geslaagd bent?
Myny: “Heb je het album al gehoord? En, wat denk je zelf? (lacht) Ik vind van wel, ik ben nog altijd content met wat erop staat.”
Sijmons: “De finesse, dat zijn voor mij de songs, en ik denk dat ze allemaal in hun beste jasje zitten. Mix-gewijs zijn daar soms uren, dagen, weken aan besteed.”
enola: Er zit een grotere drive in de nummers dan vroeger naar mijn gevoel.
Sijmons: (lange stilte) “Jan, misschien kan jij dat beter uitleggen?”
Myny: “Ik heb daar een goed antwoord op: toen ik Naomi voor de eerste keer alleen zag spelen, was die energie er al. Maar ik denk dat het nu de eerste keer is dat die niet alleen in Naomi, maar ook in de band zit. Omdat het nu een echte groep is. Ik herinner me het eerste optreden met de vorige drummer nog heel goed. Ik kende Naomi, dus ik wist wat er ging komen, maar de ritmesectie niet, omdat we nog maar twee keer samen hadden gerepeteerd. Je moet weten, als Naomi op het podium komt, dan gaat het direct naar 6de versnelling. Je moet er zelf maar voor zorgen dat je mee bent. Ik vind dat we nu pas erin geslaagd zijn dat gevoel op plaat te krijgen. Volgens mij was dat ook omdat we tijdens de opnames constant samen waren, dat soort energie zouden we nooit gehad hebben in een studio met vaste opname-uren.”
Sijmons: “Het voelde vroeger meer als een job aan, vooral dan voor de anderen, want voor Jan en ik was het altijd: “Joepie, weer de studio in!” Ik ben ook heel ontvankelijk voor de attitude van anderen: als iemand achterovergeleund op een stoel een baslijn inspeelt, en bijna in slaap valt, dan denk ik dat het aan mij ligt. Wat helemaal niet zo was, maar voor sessiemuzikanten is zo’n opnamedag een echte job, ze benaderen het meestal niet met dezelfde passie. Terwijl het bij ons beiden, ook op andere vlakken in het leven, alles of niets is, waardoor je niet snel het gevoel hebt dat je moet ophouden met werken.”
Myny: “Eigenlijk zijn wij een droomwerknemer voor elke bedrijfsleider (lacht). Alleen doet een gewone werknemer dat niet.”
Sijmons: “Je lacht wel, maar ik heb vroeger nog gewerkt, en ik deed dat daar ook. Met als gevolg: een burn-out in mijn laatste job. Dus laat het duidelijk zijn, we gaan ervoor (lacht).”
enola: Vanwaar komt de titel ‘NIX’?
Sijmons: “Daar zijn 2 antwoorden op. Nix is een waternimf, een oergodin uit de Griekse mythologie. En het is ook een verzetskreet: “No, I resist.” Van in het begin was het idee: op een compromisloze manier muziek maken. Vandaar ook de compromisloze hoes. Ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik niet opnieuw als braaf meisje op de hoes wou staan, want die foto’s stonden vaak haaks met hoe ik me voelde.”
“Ik kreeg het idee voor de hoes in een droom, en ik had er met geen woord over gerept tegen de rest. Dus toen ik Jan met de foto confronteerde, vroeg die zich af of dat wel goed zou komen (lacht). Nu ja, we hebben eerst nog gedacht om een schilderij te maken, waar ik dan naakt zou in liggen, maar we hebben uiteindelijk toch voor de foto gekozen. Al moet ik bekennen dat ik wat schrik had voor de reacties.”
enola: Dat wordt wel moeilijk op social media.
Sijmons: “Dat is al het geval. Maar met een dun zwart lijntje mag het weer wel. Trouwens, op de detailfoto die we gebruikt hebben voor “Good Old Waltz”, zie je, als je heel goed kijkt een mini stukje tepel. Ik mag het bericht niet sponsoren, omdat het in strijd is met het Facebook-advertentiebeheer. Maar het mag wel op mijn pagina blijven staan. Ik had eerst nog gedacht om iedereen te vragen om het te delen, maar ik heb het maar gelaten.”
enola: Wat heb je met water (“Mountains”, “Siren”)?
Sijmons: “Ik heb iets met de zee. Dat klinkt misschien raar, want ik ben een stadskind, ik ben opgegroeid in Gent. Maar ik ging elke vakantie naar mijn grootmoeder in Blankenberge. We gingen elke dag wandelen: van de dijk naar het oud staketsel, daar een warme choco drinken met slagroom, en dan terug. Tot in november gingen we ook zwemmen in de zee. Ik voel me daar op mijn gemak, het water en de zee brengen me tot rust. Ik voel me er verwant mee, veel meer dan met mijn familie in Gent. De zee is iets dat mij aantrekt, het geeft me het gevoel dat ik na een duik herboren ben.”
enola: Je teksten zijn zeer beeldrijk.
Sijmons: “Zo heb ik altijd al geschreven. Ik ben ook een grote fan van Süskind, die zeer beeldend schrijft. Ik heb ooit mijn teksten laten nalezen, en ik kreeg al direct te horen dat ik niet schreef “volgens de stijlregels van songwriting”. Je kan natuurlijk wel stijloefeningen doen, dat kan nooit kwaad, maar je moet je gevoel volgen. Een ding heb ik wel onthouden: drie keer na elkaar hetzelfde beschrijven is geen goed idee. Als je een beeld wil creëren, dan kan je stuk voor stuk de ruimte beschrijven, maar je moet geen twintig manieren zoeken om te vertellen hoe die ene plant in die ruimte eruitziet.”
”Je gaat er ook best vanuit dat de persoon die de tekst hoort van niks weet, zo kan die zijn eigen verhaal maken, en dat vind ik wel wijs en boeiend. Bijvoorbeeld: “Good Old Waltz” is door Jan geschreven, en omdat we samen het perstekstje opstelden, vertelde ik hem waar het volgens mij over ging. Hij ging in eerste instantie niet akkoord, maar de volgende dag dan weer wel (lacht).”
Myny: “Dat is een redelijk oud nummer, geschreven in een periode dat het minder goed met mij ging. Songschrijven is voor ons allebei spelen met metaforen, met beelden. Een nummer is voor mij altijd een film, ook muzikaal. Dat is niet alleen bij ons zo: moest je hier een nummer van Dylan of Van Zandt bovenhalen, en aan ons alledrie vragen waarover het gaat, dan is het goed mogelijk dat je 3 verschillende meningen krijgt. Dat is het coole eraan. Al is het wel superinteressant om te horen wat anderen van je teksten vinden. Want als dat verhaal voor anderen blijkt te werken, dan is dat het schoonste wat je kan doen.”
enola: Geven de bemoedigende reacties in de pers tot nu stress of voelt het als bevestiging?
Sijmons: “Moeilijke vraag. Het is niet echt een bevestiging, maar het geeft wel wat druk. Het is cool dat de mensen mee zijn, en dat diegenen die het album tot nu toe gehoord hebben, er het compromisloze in horen. De lat ligt sowieso altijd hoog bij ons. Ik kijk al uit naar de volgende plaat, want dan zal die lat nog hoger liggen. Zoals PJ Harvey ooit eens gezegd heeft: je geeft het beste van jezelf op dat moment. En een plaat is en blijft, hoe lang je er ook over gedaan hebt, een momentopname.”
