De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2019 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Bij School Is Cool staat ze in de schaduw van frontman Johannes Genards capriolen, als de diva van Fortress is Hanne Torfs echt her own woman. Met een nieuwe single op stapel – waarschijnlijk uit in februari – mag u er van op aan dat haar elektropopproject in 2019 eindelijk zal doorbreken. Want dat heeft geduldig plannen gevraagd. “”
enola: Gek genoeg is alles voor jou begonnen met metal.
Torfs: “Klopt. Ik had een paar neven die nogal fan van Iron Maiden, Judas Priest, Metallica,.. waren, en het idee kregen om een coverbandje op te richten. En omdat ik muziekschool volgde, mocht ik zangeres worden. Ik was veertien, had nog nooit pop gezongen, en kreeg een lijst van twintig nummers die ik tegen een optreden moest leren zingen. Ik had een week, en natuurlijk wisten we niets van transponeren – dat je een nummer van toonaard verandert zodat het beter bij je stem past. Ik heb me zeven dagen later schor geschreeuwd om toch maar die muziek kunnen brengen.” (lacht)
“Zo heb ik wel ontdekt wat optreden voor mij betekent, staand tussen de loeiharde gitaren in een klein kot. Wat een kick! Ik had helemaal niets met die specifieke muziek, maar het plezier van dat samen spelen deed me wel iets. Je bent nog beïnvloedbaar op die leeftijd, het had net zo goed jazz kunnen zijn, maar het werd metal, en daar ging ik wel in mee. Ik kleedde me navenant, en ging mee naar Bospop, Graspop, en aanverwanten.”
enola: En toen was er Nunki, en ging het naar Fortress.
Torfs: “Nunki was mijn allereerste groep, als in: waarvoor ik ook mijn nummers zelf schreef. We waren met zes, ik en vijf Nederlanders, die elkaar hadden leren kennen tijdens een opleiding aan de rockacademie in Tilburg. Het was aanvankelijk een vrij schools project, maar aangezien het goed voelde en we veel optredens konden doen in Nederland én België, gingen we er ook mee door. Toch bleef het een vrij eclectisch gezelschap, waarin iedereen andere voorkeuren en achtergronden had, met als resultaat dat onze muziek een compromis was. Na vijf jaar kreeg ik het toch moeilijk dat ik niet tweehonderd procent mijn eigen zin kon doen. Mijn demo’s waren immers altijd al op computer gemaakt, maar met vijf fijne muzikanten die niet eens echt van elektronica hielden, moesten die altijd vertaald worden naar hun invulling. Uiteindelijk zijn we vooral gesplit omwille van de afstand, toen iedereen ook nog eens overal heen verhuisde, en het almaar meer agenda’s naast elkaar leggen werd.”
“Toen heb ik beslist dat ik een kleine band wilde, van maximum drie mensen, zodat het afspreken beheersbaar bleef, en dat het volledig mijn ding moest zijn. En ik zou het – met de ervaring die ik ondertussen had – ook strategischer aanpakken. Er komt namelijk zoveel muziek uit, er zijn alleen al in België en Nederland zoveel goeie bands, dat je moet zorgen dat je eruit springt. Daarom wilde ik niet zomaar iets mee in de poel smijten, maar ben ik heel rationeel een plan gaan opstellen dat we nu al drie jaar lang aan het uitvoeren zijn.”
enola: Dat moet je vooral even uitleggen.
Torfs: “Het eerste jaar ben ik met Ruben Den Brok – de toetsenman van Nunki die ik heb meegenomen, en die op technisch vlak vooral ook producer is – aan het schrijven gegaan tot we een uur live konden spelen, en een EP klaar hadden – artwork incluis. Op die manier was ook duidelijk wie we als band wilden zijn, wie we erbij wilden vragen, en gingen we repeteren. Dat was meteen ook het tweede jaar. En toen pas wilde ik ook met een single naar buiten komen, dat was ‘Wanderlust’, ongeveer een jaar geleden.”
“Ik wilde het zo aanpakken, omdat ik niet wilde dat het dood viel. Als onze muziek aansloeg, wilde ik klaar zijn voor de tweede, derde en vierde stap. Ik heb bij Nunki ervaren dat als je pas na het uitbrengen van je plaat begint na te denken wat je nu moet doen, je meteen een half jaar achter de feiten aan loopt. Daarom vond ik het zo belangrijk om alle materiaal al achter de hand te hebben, en het hele denkproces al achter de rug te hebben.”
enola: Dat vraagt wel een enorm geduld.
Torfs: “Ja, maar ik merk dat ik dat zonder probleem kan opbrengen. En natuurlijk gebeurt het dan wel dat je aan die EP, die al anderhalf jaar ligt te wachten, al heel wat wil veranderen. Niet erg, dan maken we wel een andere EP in de plaats, want we zijn ook blijven schrijven. We zijn niet in de zetel gaan zitten in afwachting, we bleven aan de slag. We blijven flexibel hoor, dat plan is niet rigide.”
enola: Maar dus: Fortress is een soloproject?
Torfs: “Neen. Het is een band, waarin ik samen met Ruben schrijf. Hij was ook al tijdens Nunki met producen en elektronica bezig, en we hadden op dat vlak wel een klik. Het eerste weekend, dat we als experiment samen wat dingen probeerden te maken, schreven we meteen ‘Wanderlust’. We voelden meteen dat er iets in de samenwerking zat. En zo gaat het nog altijd, we schrijven nog altijd samen – hij de productie, ik de teksten en de zanglijnen – met elkaar als klankbord. We sturen elkaar voortdurend ideeën door, en één keer in de maand ga ik naar Nederland of komt hij naar hier, om samen te zitten en verder te schrijven. Het is echt werken dan, heel gefocust, op basis van een goeie voorbereiding. Dan kun je op een dag van twaalf uur veel doen hoor. En het kan heel bevredigend zijn om dan resultaat te krijgen.”
enola: Was het belangrijk dat jullie met een livedrummer zouden werken?
Torfs: “Ja, want met de muziek die wij maken wilde ik absoluut het beeld vermijden van de DJ-knoppendraaier met een zangeres. Het Linda-van-Milk Inc-idee moest vooral ver weg blijven, en met een livedrum profileer je je in één klap veel meer als band. Het klopt ook om er een drummer bij te nemen, want zo voelt het publiek het ritme meteen een stuk beter aan.”
enola: Toen ik jullie afgelopen november in Trix zag, leken jullie muzikaal toch nog altijd wat zoekend tussen pop en meer pure dance.
Torfs: “Deephouse, waar het toen soms naar neigde, is een genre waar we veel inspiratie uit halen, maar het blijft toch belangrijk dat het altijd pop zal zijn. Het moet toegankelijk blijven, en daar heb ik met Ruben heel hard aan gewerkt, opdat het niet te niche zou worden. We willen dat mensen dansen en bewegen op onze muziek, zodat we veel mogen optreden, maar ook onze ziel niet verkopen, en dat is een stevige zoektocht geweest om onze eigen voorkeuren en smaken te bewaren zonder een publiek uit het oog te verliezen.”
enola: Is het niet jammer om jezelf op voorhand al zo in te tomen?
Torfs: “Gek genoeg heb ik ook niet het gevoel dat we onszelf bij voorbaat dingen verboden hebben. Er was gewoon het besef dat we zonder de radio wellicht niet ver zullen geraken, en dus moeten zorgen dat het daar werkt. Een intro van veertig seconden kan live geweldig werken, maar die tijd krijg je niet op Studio Brussel, dus daar houden we rekening mee.”
enola: Heeft dat ook te maken met je ervaringen bij School Is Cool en hoe jullie moeilijke tweede Nature Fear commercieel geflopt is?
Torfs: “Onderbewust heeft dat misschien wel gespeeld, dat besef dat als je honderd procent je intuïtie volgt, en geen rekening houdt met consistentie tegenover wat je al gemaakt hebt, je een deel van je volgers kunt kwijtraken. Ik vind dat je bij pop dan wel wat toegevingen kunt doen. Ook bij School Is Cool zijn de krijtlijnen sinds Good News strakker getrokken. Als er nog eens een Nature Fear-achtig nummer van komt, durven we nu sneller toch besluiten dat het niet bij de band past. Maar dat is goed. We weten nu opnieuw wie we kunnen zijn voor ons publiek.”
enola: Is het niet belangrijker om artistiek je hart te volgen, en er desnoods nog een job naast moeten nemen, dan om je kunst zo te verwateren?
Torfs: “Daar volg ik je volledig in, maar het gaat om de balans. Je gaat zover als je kunt, maar stopt voor je jezelf verliest. In de eerste plaats moeten wij het goed vinden, en dan pas komt die filter die vraagt of het wel een single is. Vergeet ook niet dat dit niet mijn eerste band is. Nunki deed volstrekt geen toegevingen aan wat verwacht werd, en dat was soms frustrerend, vandaar dat ik nu toch iets commerciëler durf denken, met een soort van businessgeest. En toch nogmaals: de passie moet er zijn, ik zou nooit iets maken waarvan ik weet dat het kan aanslaan, maar dat ik niet voel. Dan wordt het wel je ziel verkopen, en daar zou ik van wakker liggen.”
enola: Je bent ook op een leeftijd dat het langzamerhand nu of nooit wordt.
Torfs: (lacht) “Ja. Op zich heeft niemand zaken met mijn leeftijd, maar zo werkt het inderdaad in de pop. Ik heb er ook al over nagedacht. Ik had ook iets vrij experimenteels kunnen maken in de hoop dat het zijn weg vindt doorheen de jaren, maar dan moet je al veel kunnen optreden en dan kan het heel lang duren. Dat zijn mooie verhalen, maar gezien het genre dat wij maken en onze leeftijd, is langer uitstel geen optie, en ik wil ook dat dat komt. Vandaar die goeie voorbereiding en dat rationele plan. Het mocht niet zomaar wat aanmodderen zijn.”
enola: Very Madonna.
Torfs: “Ja, en ik wil daar ook eerlijk over zijn. Dit is een onderneming, en ik wil een product op de markt brengen. Dat doe je niet overhaast.”
enola: Waar zit de markt voor Fortress?
Torfs: “Dat is zoeken, en ontdekken. Afgelopen najaar speelden we in de AB het voorprogramma van Noah Kahan, een Amerikaanse singersongwriter die vooral zestienjarige meisjes trekt. Voor zo’n publiek staan was een test, maar een geslaagde. Ik had het gevoel dat ze wel open stonden voor ons. Misschien kunnen we dus ook bij zeventien-achttienjarigen in de smaak vallen? Het zijn dingen die we maar zullen uitvinden door meer op te treden.”
enola: Hoeveel geduld heb je nog over? Eigenlijk zijn jullie klaar om een debuutalbum uit te brengen, die EP moet eerst nog. Hou je het nog?
Torfs: “Ja, maar je hebt gelijk. We zijn onszelf heel hard aan het inhouden. Geef ons een paar weken studiotijd om ook de livedrums, zang en dergelijke op te nemen, en we kunnen een plaat maken. Ik realiseer me echter genoeg dat we nog geen publiek hebben, zoiets kun je beter dan ooit meten met Instagram, Spotify, en ga zo maar door. Daar staan we bijlange nog niet ver genoeg. Als we nu een album uitbrengen vinden dertig vrienden en familieleden dat leuk, maar zijn we volgende week vergeten. Dan kan ik nog wel even wachten tot het echt juist zit. Zie het zo: het verlangen naar heeft ook zijn waarde, want een plaat is zo kwetsbaar. Dan wil je niet dat het verkeerd loopt, en je net niet genoeg aandacht krijgt. Als ik het zo bekijk, kan ik heel goed met al dat uitstel om. Zolang we daar nog niet zijn kan alles nog, en ligt alles open. Maar met nog maar één nummer uit kan ik je wel zeggen: het is nu echt wel tijd dat ‘Darkside’, die volgende single, er bij komt.”
