Om afscheid te nemen van 2018 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar. De volledige lijst beluistert u hieronder.
De muzikale tijdbom van het jaar kwam uit Brexitland. En als die echte Brexit nog maar een beetje lijkt op wat IDLES laat horen, gaan er in 2019 nog veel slachtoffers vallen.
Het getik van de drumkit alleen al. Als het getik van de regen op de raam als voorbode van een onheilspellend onweer. De perfecte storm die IDLES uit Bristol in het openingsnummer van het fantastische Joy As An Act Of Resistance doet opsteken is beladen met spijt, wanhoop, vaderhaat en existentiële angst.
“I am my father’s son, his shadow weighs a ton”, roept zanger Joe Talbot uit. Als kind van een moeder die haar zoon alleen in armoede moest opvoeden, klinkt het zowel als een wanhoopskreet als een meedogenloze afrekening. Als dat sentiment nog eens wordt opgehitst door een moordende baslijn en agressief jakkerende gitaarpartijen wiens intensiteit met de seconde aan momentum en dreiging wint, krijg je een tempeest van quasi waanzinnige proporties.
En dan houdt het ineens op. De bas pietert uit, de drums vallen stil, en op wat achtergrondgeluid na is het plotseling uit met het geweld. Tot…
ONE TWO THREE FOUR!!
En alles, maar werkelijk àlles ontploft. De dreigende postpunk verliest zijn ‘post’ en knalt je met een ongeziene knal in het hier en het nu. Vlammende gitaren, donderende drums en een maniakale schreeuw: “I don’t want to be your man!”.
Weg is de wanhoop en het verdriet. Nu is er enkel nog strijdvaardigheid, vastberadenheid en humor. I’m like stone cold Steve Austin. I put homophobes in coffins”. De vergelijking tussen de misogynie, wife beating worstelaar en het progressieve standpunt is van boven tot onder gelardeerd met sarcasme. De levensvreugde mag dan herwonnen zijn, maar de vechtlust is gebleven. “I’m like Evil Knievel. I break bones for my people”.
Joy As An Act Of Resistance. Moge het het credo voor 2019 worden. We gaan het verdomme nodig hebben.
