Elk jaar staat Marc Ribot wel met een paar projecten in onze contreien. Nadat hij eerder dit jaar al Brussel en Luik bezocht, was hij gisteren met zijn rocktrio Ceramic Dog te gast in de Gentse Handelsbeurs, waar het vooral opviel in welke mate die band in de loop der jaren geëvolueerd is.
Ceramic Dog, dat is — voor wie nog een introductie nodig heeft — het trio dat meestergitarist Marc Ribot vormt met basmonster/multi-instrumentalist/wetenschapper Shahzad Ismaily en drummer Ches Smith (o.a. Secret Chiefs 3). Hoewel Ceramic Dog altijd eerst en vooral een live-band geweest is, heeft hij ook in de studio een ware transformatie ondergaan. Was debuutplaat Party Intellectuals (2008) een al bij al behoorlijk middelmatig werkstuk dat nergens het niveau van een van de vaak zinderende optredens van de band wist te halen, dan leverden Ribot en co. met Your Turn (2013) en vooral het eerder dit jaar verschenen YRU Still Here? albums af waarin de band toonde ook goeie songs te kunnen schrijven.
De evolutie is ook merkbaar in de optredens. Er komen nu vooral eigen nummers aan bod die de springplank zijn voor Ribot en co. om helemaal loos te gaan, en de instrumentals worden nu grotendeels achterwege gelaten, al is Ribot nog altijd een — we blijven positief — middelmatig zanger. Voor de setlist werd vooral geplukt uit de twee uitstekende albums die Ribot eerder dit jaar uitbracht. Naast de al eerder vernoemde Ceramic Dog-plaat YRU Still Here? is dat ook zijn protestalbum Songs Of Resistance 1942-2018, waaraan Smith en Ismaily overigens ook meewerkten.
Het is ook die protestsfeer die als een rode draad door het optreden loopt. Bindteksten zijn er nauwelijks deze keer — dus ook geen nummer dat ingeleid wordt met “This song is called ‘Fuck Donald Trump’” zoals vorig jaar in De Roma — maar de nummers wonden er geen doekjes om. Het begon rustig met een cover van “When The World’s On Fire” van The Carter Family, ingetogen folk die langzaam aan ontspoort. Een zware lome drumbeat luidde “Personal Nancy” in, dat vooral een vehikel is om Ribot en co. een eerste keer hun duivels te laten ontbinden, iets wat ze meteen daarna over deden op het politiek geladen “Pennsylvania 6 6666”. Op plaat is “Freak Freak Freak On The Peripherique” een overbodige stijloefening, maar gisteren werd het live een opwindende, groovy funksong. “YRU Still Here?” begon met wat rustig getokkel om uiteindelijk in een eruptie van tegen lichtsnelheid gebrachte noise te culmineren.
Vooral in de tweede concerthelft serveerde de band een reeks protestsongs. “Beer” is uitgegroeid van een schotschrift dat de band schreef naar aanleiding van de benoeming van de omstreden Amerikaanse opperrechter Brett Kavanaugh tot een furieuze brok stonerrock. Nadat Ribot ergens tussen rappen en roepen een hele reeks steeds absurder wordende stellingen declareerde die begonnen met “I Don’t Accept” ontaardde “John Brown” in de beste Ceramic Dog-traditie weer in een orgie van punk, blues en soul. Het was invloeden zoeken in lang uitgesponnen nummers als “The Big Fool” en “How To Walk In Freedom” waarin de band meandert van aan John Fahey herinnerende passages tot stomende bluesrock.
Het ziedende “Muslim Jewish Resistance” was de gedroomde afsluiter, hoewel ook de futuristische bluegrass van “Hippies Used To Be Nice” tijdens de bisnummers beter was dan de titel doet vermoeden. In de loop der jaren is Ceramic Dog geëvolueerd van een project van Marc Ribot dat gericht was op exploratie en experiment naar een goed gerodeerde band die nog steeds gulzig allerhande invloeden in zijn muziek verwerkt. De Handelsbeurs zag dat het goed was.
Op 15 februari staat Ceramic Dog in De Casino en op 9 juli komt Marc Ribot mee met John Zorn voor diens Bagatelles naar Gent Jazz.
