Oude wijn in nieuwe zakken; na Highway Cruiserkiest Black Box Revelation opnieuw voor nummers met een hoog déjà-vugehalte. Stellen dat Tattooed Smiles enkel een album is voor overtuigde fans doet dan ook niet fronsen.
Hoewel je Jan Paternoster en Dries Van Dijck bezwaarlijk oud kan noemen, gaat het er op Tattooed Smiles opmerkelijk gezapiger aan toe. Als geheel klinkt het album uitermate opgeschoond in vergelijking met ouder werk, al is dat een gegeven dat op Highway Cruiser al duidelijk opviel. Het grootste zwakpunt van het duo uit Dilbeek is een eigen sound die eigenlijk allesbehalve een eigen sound is. Dat komt nu ook als olie op het water bovendrijven. De nasale jammerklacht getiteld “Blown Away” doet net iets te nadrukkelijk denken aan Neil Young; een introspectief geheel dat muzikaal wel snor zit, maar waarbij je toch snel je aandacht verliest.
Op zich is dat niet al te verbazend als je rekening houdt met opener “Kick The Habit”. Ook hier kiest het duo duidelijk voor een beperkte muzikale aanpak, ver weg van de ronkende gitaren die je op basis van werk uit het verleden toch aan het begin van het album zou verwachten. Tekstueel geeft Paternoster een aangename kijk in het reilen en zeilen van zijn emotioneel leven; de verslaving uit de titel van het nummer slaat ontegensprekelijk op de grote liefde. Of het boeiend is om dat idee zes minuten lang uit te puren aan de hand van platitudes als ‘You’re my weed/You’re my pain/You’re my sex/You’re my cocaine’ is natuurlijk een andere kwestie.
“Mama Call Me, Please” en “St. Lazy”; twee nummers die baden in dezelfde laconieke sfeer, tillen de eerste helft van het album alvast niet naar hogere sferen. Ook hier worden rijmende en ongeïnspireerde tekstflarden tot vervelens toe herhaald, gekoppeld aan nog minder boeiende gitaarfragmenten met als enige bedoeling het nummer toch wat body te geven. En toch; in “Bur-Burning Heart” gaat het vuur aan de lont. Het nummer start even meanderend als de aangehaalde voorgangers, maar hier voel je de ongepolijste schmutzigkeit die Black Box Revelation net zo interessant maakt duidelijk de bovenhand voeren. Geen irritant gerijm, geen gitaarwerk dat niet enkel bedoeld is om die laatste seconden op te vullen, maar wel een nummer dat zich beredeneerd toewerkt naar een apotheose; meer moet dat niet zijn.
Maakt het vorige nummer veel goed, dan doet “Tattooed Smiles” je alles vergeven. God weet waarom dit de plaat niet opent; dat haast ranzige gitaarriedeltje tijdens die eerste seconden of die bas die je van je stoel beukt, het zijn dergelijke nummers die aantonen dat het Paternoster en Van Dijck wel degelijk lukt om iets uniek te maken op basis van variaties die je al eindeloos vaak hebt gehoord. Pijnlijk om dan te merken dat het slot van de plaat opnieuw vervalt in een aantal songs waar je kop noch staart aan krijgt. De bijdrages van Roméo Elvis en Seasick Steve –“Laisser Partir” en “Built To Last”- voelen bovendien aan als een geheide marketingstunt; heard it better before, je kan beide nummers niet anders omschrijven. Als dat de manier is om Tattooed Smile internationaal gezien net iets aantrekkelijker te maken, dan zouden wij alvast investeren in ander management. Album nummer vijf en kijk; daar heb je alvast de score.
Black Box Revelation speelt op 19.03.2019 in de AB. Er zijn nog tickets beschikbaar.
