Ze stonden met hun twee benen in de hardcore, maar werden hoe langer hoe meer fan van intense, sfeervolle (black) metal. Toch weten de vijf van Soul Grip op overtuigende wijze de clichés van beide genres te omzeilen op hun debuutplaat.
Toen we Soul Grip begin dit jaar vroegen naar een omschrijving van hun muziek, kregen we het antwoord “als je frustratie en verlies in een vat giet en jaren laat fermenteren. Het is een donkere wolk die slechts af en toe wat ruimte overlaat om te baden in het licht”. Geen woord van gelogen, dachten we, toen we “Ton Rêve” en “Grand”, de eerste twee singles van Not Ever, hoorden.
Soul Grip werd aanvankelijk opgericht als hardcoreband, maar al gauw evolueerden de eerste nummers meer naar metal. De leden halen zelf Der Weg Einer Freiheit, Behemoth, Oathbreaker, Deafheaven en Alcest als invloeden aan. Stuk voor stuk zijn het bands die donkere metal spannend en intens doen klinken. Zo klinkt ook Not Ever, vanaf de eerste langgerekte schreeuw van “Ton Rêve” tot de laatste splijtende riff van “Fiend”.
Hun eerste EP, Avadon, die in 2015 verscheen, liet al een gevarieerde, mature sound horen. De afgelopen jaren heeft Soul Grip nog meer progressie gemaakt. Ondanks hun jonge leeftijd, weten ze verdomd goed hoe ze een gevarieerd nummer moeten schrijven. In “Ton Rêve”, een intense blackmetalmelodie van de gitaartandem Emanuel Morel-Andy Beliën, worden de razendsnelle, stille, dromerige stukken, en keiharde hardcore aan elkaar gehangen door knap drumwerk van Gert Stals.
Dan volgen enkele nummers die wat meer schatplichtig zijn aan de sfeervolle black metal waarin Agalloch, Wolves In The Throne Room en Year Of No Light grossieren. “Ailes Noircies” en “Grav” zijn aardedonker en prachtig tegelijk. De krijsen van Nathan Vander Vaet komen recht uit het hart. Pijn en verdriet, emoties die iedereen ervaart, werden verwerkt op deze plaat, en net daarom komt de loodzware muziek zo menselijk over. En zo klinkt ook “Never Leave”, dat ergens tussen de oerkracht van Amenra en zweverige melancholie van Alcest verblijft.
“Grand” is het hoogtepunt van de plaat, ook op compositorisch vlak doet het nummer naar adem happen. Het is agressie en oprechte emotie samengebald in een nummer — de teksten gaan over iemand die je graag ziet, maar langzaam ziet achteruitgaan. Zo ergens halverwege gaat de geluidsstorm even liggen voor een vleugje atmosferische rust. Maar wanneer de gitaren en drums weer invallen, kan je alleen maar de uitdrukking ‘wat een kopstoot!’ bedenken.
Afsluiter “Fiend” is het langste nummer van de plaat. Na drie minuten volgt er al een emotioneel, licht bombastisch stuk. De stevigste minuten zullen ongetwijfeld gesmaakt worden door liefhebbers van Wiegedood. Vanaf de zevende minuut mondt de song uit in een zinderend hoogtepunt. Inderdaad, ook dit nummer is een perfecte doorsnede van de interessantste black metal van de laatste jaren.
Neen, Soul Grip heeft geen nieuw genre uitgevonden en wilt dat ook niet pretenderen, maar boetseert al zijn invloeden tot een uitermate boeiende metalplaat, die authentieke, rauwe emotie uitstraalt en uiteenlopende muziekliefhebbers moet kunnen aanspreken. Not Ever is het resultaat van een geduldig, intens schrijfproces en live-experimenten, en moet ook tot ver buiten België gehoord worden.
Soul Grip stelt de plaat voor in Doel 5 in Doel (24 november), Magasin 4 in Brussel (3 december) en café Gonzo in Ninove (26 december).
