Zo er een van de American gothicvrouwen zichzelf met recht en rede tot opvolgster van de Koningin van Onderland mag kronen, dan is het wel Marissa Nadler. Meer getormendeerd dan zij zijn ze nauwelijks te vinden. In haar songs bedient ze zich meer wel dan niet van metaforen en creëert ze personages die net voldoende van haar verschillen om de biografische toon te verhullen. Op July (2014), haar zesde plaat, sprak ze verrassend open over haar relationele problemen, een thema dat nauwelijks iets meer verhuld ook op For My Crimes de boventoon voert.
Met haar negende plaat op veertien jaar tijd (ze brengt minstens elke twee jaar een album uit) heeft Nadler nog weinig te bewijzen. Hoewel grotendeels bekend voor haar akoestisch werk, durft ze op latere platen wel eens wat extra stemmen of instrumenten toe te voegen, zonder de essentie uit het oog te verliezen. Op vorig album Strangers mocht dat het meest langoureus, atmosferisch en prominent uitgewerkt worden, maar het krijgt geen vervolg in het veeleer spaarzame For My Crimes, dat ondanks een uitgebreide cast opnieuw aansluiting zoekt bij de oudere albums en voor een ingetogener geluid en arrangementen kiest. Het meest opvallend is dat Nadler hier voor een zo goed als volledig vrouwelijke cast kiest. Angel Olsen, Kristin Control (Dum Dum Girls) en Sharon Van Etten zorgen op een aantal songs voor backing vocals, terwijl de instrumentale omkadering voor de rekening van Janel Leppin (strijkers), Mary Lattimore (harp), Eva Gardner (bas) en voormalig Hole-drummer Patty Schemel is, met saxofonist Dana Colley van Morphine-faam als enige man.
De keuze voor het vrouwelijke ensemble hoeft niet noodzakelijk als een statement gelezen te worden, ook in het verleden opteerde Nadler voor muzikanten die vaak hun sporen verdiend hadden in bands die haar na aan het hart liggen (en zich geregeld binnen het zwaardere rockgenre bevonden). Veeleer lijkt het erop dat ze naargelang het album voor de juiste cast kiest, wat zich ook in For My Crimes laat horen. Van bij de opener is zoveel al duidelijk wanneer Olsen haar engelachtige zang laat weergalmen als achtergrond bij Nadlers vertolking van een terdoodveroordeelde die, alvorens hij zijn laatste adem uitblaast, zijn geliefde smeekt niet om de gepleegde misdaden herinnerd te worden. Het daaropvolgende en nogal apart getitelde “I Can`t Listen To Gene Clark Anymore” heeft dan weer een country-inslag die zich vertaalt in een tranenbreker van verloren liefde, waarbij Clarkes songs een rode draad blijken te vormen.
Het eerste trio afsluitende “Are You Really Gonna Move To The South” opteert uiteraard ook voor een akoestische gitaaraanpak, met arrangementen die in de tweede helft invallen, maar ditmaal is de veeleer vroege, dromerige Nadler aan de beurt die hoog in de ether een eigen bestaan leidt. Meteen mag ook duidelijk zijn dat Nadler op haar laatste album verschillende muzikale regionen wil verkennen waarbij haar gloomy aanpak op de achtergrond sluimert. Het is die ondertoon die aan het nochtans poppy en dromerige “Dream Dream Big In The Sky” een onderliggende duisternis geeft, die aan de hoopvolle tekst toch een zwart randje kleeft. “Blue Vapor” is dan weer getint met een zonnestraal, al zorgen het voortjagende ritme en de hoekige melodie samen met de harde aflevering door Nadler toch nog voor een van de meer gedoemde songs op een plaat die sowieso al weinig vrolijks te bieden heeft.
Het nummer zit gevangen tussen “Lover Release Me” en “Interlocking”, twee songs die net als het gros van de plaat spaarzaam ingekleurd zijn. In “Interlocking” overheerst een voorbij struinende gitaar die haar weemoed nauwelijks kan verbergen, terwijl Nadler helder haar troost bezingt. “Lover Release Me” geeft de stukgelopen relatie vanuit een ander perspectief weer (de partner die verlaat), wat zich muzikaal vertaalt in een opgetogen gelatenheid annex hoop die impliceert dat voor de ik-persoon in de song de keuze al lang gemaakt is. Een van de hardste, zo niet het meest onverbiddelijke nummer is echter “All Out Of Catastrophes”, waar de slepende gitaar (met een sterke indierockondertoon) de moedeloosheid en verslagenheid verder onderstreept die zich tekstueel ontplooit en in harde, eerlijke woorden een kapotte relatie beschrijft.
Dat niet alles zo zwartgallig moet zijn, bewijst “Say Goodbye To That Car” waarin Nadler afscheid neemt van haar oude wagen, met kogelgat (gebaseerd op waargebeurde feiten overigens) als metafoor voor de manier waarop ze van een geliefde afscheid neemt, maar niet zonder aan de mooie momenten samen terug te denken. Het op een vreemde manier als countrypop aandoende “Flamethrower” heeft ongetwijfeld de meest obscure tekst met een herhalend “burn burn burn burn”-motief dat zich verzoent met een subtiele slidegitaar en verder weinig pretenties lijkt te hebben. Ook “You`re Only Harmless When You Sleep” laat zich ondanks een veelzeggende titel tekstueel alvast niet kennen, maar ook daar geeft Nadler zich niet bloot. Hoewel het nummer duidelijk een emotie in zich draagt, zingt ze het zo afstandelijk dat het wel lijkt alsof ze het leven van iemand anders bezingt, al laat de summiere invulling van gitaar en occassionele strijker net zozeer vermoeden dat een onuitgesproken pijn zich hier schuilhoudt.
For My Crimes is pure Marissa Nadler en laat horen waarom zij nog steeds de koningin van de (American) gothic folk mag heten. Haar sfeerschepping en aanpak toveren net zo goed een song over een oude wagen met kogelgat, liedjes van voormalig The Byrds-zanger Gene Clarck of de laatste gedachten van een terdoodveroordeelde om tot hartverscheurende liefdesnummers die tot aan de nek in droefenis en melancholie waden. Nadler weet perfect hoe ze sfeerschepping moet koppelen aan goede songs, waarbij het ene nergens het andere overschaduwt. Doorheen de verschillende nummers zoekt Nadler bovendien telkens andere invullingen waardoor ze op zichzelf blijven staan en geen doorslag van elkaar vormen. Jammer genoeg weet de plaat nooit echt een verhaal op te bouwen en blijft het veeleer een verzameling songs met enige verwantschap. Het is niet meer dan een bedenking, maar wel één die For My Crimes niet boven het lovenswaardige oeuvre van Nadler uittilt, zij het dat het de plaat evenmin naar de achterbank verbant.
