Amen Dunes :: 9 september 2018, DOK

“Ben jij de baas? Wie is er eigenlijk de baas?” vraagt Damon McMahon zich af, wanneer een meisje uit het publiek hem verzoekt “Time” te spelen. De vraag stellen is ze beantwoorden: de baas deze zondagavond is Meneer Amen Dunes zelf, in een langgerekt hoogtepunt van een concert.

Dat “Time” wordt overigens niet gespeeld. Er moeten wegens tijdsgebrek keuzes gemaakt worden en McMahon kiest ervoor om af te sluiten met (het betere) “Believe”. Het is karakteriserend voor de eigenzinnige artiest die hij is, een zelfverzekerde goestedoener. McMahon startte tien jaar geleden met een band genaamd Inouk, die intrinsiek de capaciteiten had om mee te varen op de golf van The Strokes en Yeah Yeah Yeah’s. Hij koos echter andere, diepere wateren met Amen Dunes, een eenmansproject dat nu al jaren buiten de klassieke lijnen van folk, psychedelica en indie kleurt maar met het meest recente album Freedom toch een weloverwogen snok richting toegankelijkheid maakte.

Het mag dan ook niet verbazen dat Freedom de hoofdmoot van een uitgekiende setlist aanlevert. Een etherisch “Satudarah” trapt af, even later doet “Blue Rose” ieders heupen wiegen. Dezelfde wisselwerking tussen melancholie en dansbare frivoliteit die het album kenmerkte, zal ook de avond in DOK kleuren. Het ludieke “Calling Paul The Suffering” wordt voorafgegaan door het uit Love geplukte “Splits Are Parted”, een aan The Velvet Underground refererende slowburner. En zo deint het de hele tijd op en neer. Heel spontaan, nooit abrupt of geforceerd.

McMahon kan dan ook rekenen op een uitstekende begeleidingsband, die hem in staat stelt om onbevangen zijn ding te doen. De ritmesectie houdt de touwtjes strak in handen en valt nauwelijks op een foutje te betrappen. “Delicate” Steve Marion toont zich op gitaar een meer dan waardige vervanger voor Gus Seyffert en verder is er ook Panoram op de keyboards, die zich goed van zijn taak kwijt. Aan het einde van “Freedom” zetten ze samen een tandje bij, in een atmosferisch stuk psych-rock dat de temperatuur met twee graden doet stijgen. En ook “Skipping School”, dat op plaat al beklijft, vormt een hoogtepunt door hun samenspel.

“I don’t know but I’m doing fine, the weather is good”, zingt McMahon in datzelfde “Skipping School” en niets is minder waar. Hij maakt vanavond het mooie weer met zijn unieke stem die bijwijlen als een extra instrument fungeert. Zo zweeft hij in “Swim Up Behind Me” boven de ritmesectie uit, om er vervolgens onderdoor te duiken. De zang wordt hier zo organisch dat de woorden eerder gevoeld in plaats van gehoord kunnen worden.

Afsluiter “Believe”, een ode aan McMahons overleden moeder, voegt nog een extra laagje catharsis toe aan de reguliere set, en bissen wordt gedaan met een catchy “Miki Dora”. Het is een slot waarmee Amen Dunes andermaal zijn contrasten toont en bevestigt wat het album Freedom beloofde: dit is een act on top of his game. Ingetogen maar dansbaar. Weemoedig maar toegankelijk. Pienter en spontaan.

Een baas, kortom.

http://www.amendunes.com/
Sacred Bones Records

aanraders

Glasvegas :: 30 september 2023, Trix

Brexit of niet, net geen tien jaar na de...

Elvis Costello & Steve Nieve

27 september 2023Bozar, Brussel

Elvis Costello en Steve Nieve zijn al bijna vijf...

65DaysOfStatic Plays Wild Light :: 22 september 2023, Trix

Ook in een wereld waarin The Rolling Stones blijven...

Billy Bragg

16 september 2023De Roma, Borgerhout

Zo sympathiek dat ie letterlijk alles en iedereen ontwapent....

Misty Fields 2023 :: Een hitmachine van een andere planeet

Vorig jaar staken we er nog een teen in...

verwant

#So2018: Amen Dunes :: Believe

Om afscheid te nemen van 2018 presenteert in december...

Amen Dunes :: Blue Rose

Welgeteld tien seconden heeft Amen Dunes nodig om ons...

LE GUESS WHO: Amen Dunes :: ”Even hulpeloos als hoopvol”

Sinds Amen Dunes in het voorjaar Love uitbracht, is...

Amen Dunes :: Love

Neopsychedelica ontdaan van alle hipheid, fake plug-in-sounds en tovereffecten?...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in