Als de Congolese rumba pasjes wisselt met de Colombiaanse champeta, dan branden de voetzolen. Dizzy Mandjeku en Alé Kumá geven een voorzet met hun album “De Palenque à Matongé.”
“Bana Congo Eh! Eh!/Boyoka biso Eh! Eh/Bana Colombia Eh! Eh!/Congo na Colombia, etumba semoka/Paz, amor, trabajo.” Luister, mensen van Congo, mensen van Colombia, we delen dezelfde strijd. Vrede, liefde, werk. Zo start het nummer “De Matongé à Palenqué”. Dat is de kern van het opzet: de broederschapsrelatie die Colombia met Congo heeft. Dit album eert de historische band tussen de muzikale tradities van Congo en Colombia. Het idee kwam van de Colombiaan Leonardo Gómez Jattín. De bassist/songwriter van Alé Kumá nodigde de legendarische gitarist Dizzy Mandjeku uit om het podium te delen op het Viño del Mar International Song Festival in Chili, februari 2016. Jattín laat het niet bij die ene samenwerking. Later dat jaar vliegen hij en zijn bandleden naar Brussel om de daar residerende Mandjeku in de Matongéwijk op te zoeken. En ze nemen deze plaat op.
Als er iemand is die de traditie van de Colombiaanse muziek door en door kent, dan is het Leonardo Goméz. De schrijver/bassist/onderzoeker omarmt met zijn afro-Colombiaanse band Alé Kumá alle Colombiaanse tradities. Dat de link tussen Colombiaanse en Congolese muziek zo sterk is, triggerde hem om beide te herenigen.
Dizzy Mandjeku is een levende legende op gitaar. De Congolees is een sleutelfiguur in de geschiedenis van de Congolese soukous, een rumbavariant die het tempo kordaat opdrijft. Hij was lid van het Tout Puissant Orchestre Kinshasa, speelde met Papa Noël en Papa Wemba. Maar ook in de Belgische muziekwereld liet hij sporen na. Mandjeku werkte samen met Zap Mama, Stromae, Baloji en – geloof het of niet – Milow. Kortom: wie wil dat z’n muziek écht dansbaar wordt, pleegt een telefoontje naar Mandjeku.
De Palenque à Matongé klinkt dan ook als een metropool onder een broeierige zon. Djembés, maracas, een drumstelen andere percussiespeeltjes slaan ritmes die lekker door elkaar geschud worden. Daarbovenop komen zangers en zangeressen die niet op een hand te tellen zijn en vinnige blazerspartijen. Het feest wordt vanaf de eerste tellen op gang getrokken. Mandjeku’s ritmische gitaarriedels, percussie en vreugdekreten en een gladde sopraansax stuwen “Canción De Amor Y Muerte” vooruit. Zangeres Paola Marquez rolt gezwind over die ritmische levenslust: helemaal geen probleem met haar ijzersterke stem. Ook “Cuando El Silencio Te Nombra” is voor haar rekening. Dit is het kortste, maar ook het hevigste nummer. De veelheid en variatie aan stemmen en instrumenten brengen zoveel kleur in dit plaatje. Maar let ook op de teksten. “En las paredes del tiempo/no se dibuja tu sombra”, op de muren van de tijd wordt je schaduw niet getekend. Wie ooit twijfelde om die cursus Spaans voor beginners te volgen, vindt hier een extra reden. De teksten van Goméz zijn werkelijk muy hermoso. Maak je geen zorgen, want er zijn ook rustpunten. “La Canoa Rancha” bijvoorbeeld, een Colombiaanse traditional met meezingpotentieel. Of “Bolingo”, een invitatie om de heupen zwoel los te zwieren.
Je kan de kruidige mix van soukous, rumba en champeta proeven op Couleur Café, 30 juni. Dizzy Mandjeku en Alé Kumá samen op het podium, da’s feest in ’t kwadraat.
