Al sinds 2015 werkt de Nederlands-Iraanse Sevda Alizadeh onaflatend aan de reikwijdte van haar merk, die door de release van haar debuutplaat ISON en een meer dan gesmaakte eerste tournee exponentieel toenam. Dit alles zonder platencontract, maar met een uitgekiende viral strategie, een sterke visuele ondersteuning en, niet te vergeten, een copieuze portie talent als zangeres en danseres. Een lange vakantie leek verdiend, maar toch is de laatste deining van haar tour nog maar weggerimpeld of er wordt met The Calling al een nieuwe EP gelost.
“Soul Syncable” knoopt aan bij de klassieke toets die zich vooral op het einde van ISON sterk manifesteerde, maar schakelt al snel over op donkere triphopbeats met een lekkere throwback naar het debuut van Sneaker Pimps. Deze aanstekelijke opener toont Sevda op haar radiovriendelijkst sinds de EP The Suspended Kid, maar lengt haar succesformule toch niet dermate aan dat het tot identiteitsverlies leidt. Als ze hier al met een commerciële naam te vergelijken valt, dan komt de doem-R&B van Aaliyah nog het dichtst in de buurt. De backing loop kruidt de song ook nog steeds met een duidelijk oosterse toets als verwijzing naar haar roots, de strijkers — die doorheen de EP steeds prominenter opduiken — versnijden de elektronica met een analoog element en de rokerige stem laat het refrein extra stevig smeulen.
Op afsluiter “Observer” trekt ze nog eens, en zelfs nog resoluter, de popkaart om The Calling op een open, luchtige manier te beëindigen. Daartussen zit minder hitgevoelig, maar zinderend materiaal gesandwicht waarmee Sevdaliza zich steeds duidelijker profileert als een Sade voor de 21e eeuw. In wezen is “5d” een tijdloze soulmelodie waar een diepe beat als een trendgevoelige hartklop onder pulseert. Het sluit het dichtst aan bij het geluid van de voorganger, maar perfectioneert de formule: melancholie en verleiding zijn perfect in balans en de seksualiteit wordt onder een stijlvolle lading mysterie gesluierd, wat in de huidige tijden van karikaturale explicitering verfrissend klinkt. Deze afwisseling maakt de nummers des te interessanter. “Energ1” mikt op de dansvloer maar remt af net wanneer je een explosie zou verwachten. Met deze edging houdt Sevda je op de tippen van je tenen en blijft ze intrigeren, wat haar op ISON niet altijd lukte door een te lange tracklist met een aantal nummers die niet boven het potentieel van een outtake uitstegen.
Ook de zang grijpt meer aan dan op voorafgaand werk. De vrees dat dit alles live maar magertjes zou klinken werd onder meer in Botanique als dik onterecht afgedaan en deze live-ervaring lijkt zijn weg ook naar de studio gevonden te hebben. De vocals staan loepzuiver op de voorgrond gemixt en worden enkel op “Human Nature” vervormd tot een stijlfiguur die de donkere, doorleefde ballade extra intrigerend maakt. The Calling laat zich gelukkig niet te ver meeslepen in digitalisering. Op “Soothsayer” domineren piano, strijkers en de doorleefde stem die zijdezacht tot fragiele hoogtes moduleert. Pas middenin komt de elektronica sterker op de voorgrond, alweer in een oldskool triphopgedaante. Aan instrumentatie is duidelijk meer aandacht gewijd. Kon een melodie voorheen nogal vlakjes aanvoelen en na een paar minuten zelfs gaan vervelen, dan krijgt die op het grotendeels intsrumentale “Voodoov” de spotlight zonder dat de aandacht verslapt. Zo geeft en neemt Sevdaliza op deze EP: in ruil voor een aantal oorwurmen vraagt ze een inspanning om andere songs onder je vel te laten kruipen. Een meer dan waardevolle investering, want na enkele luisterbeurten ontpopt The Calling zich als de sterkste, meest eigenzinnige R&B-plaat in jaren.
