Verliefd worden kan de gezondheid ernstig schaden. En alsof relaties nog niet ingewikkeld genoeg zijn, is er nu iets nieuws opgedoken: amorostasia. De epidemie tast zowel oudere stelletjes als jonge tortelduifjes aan. Wie verliefd is, belandt meteen in een catatonische staat…
We bevinden ons in het hedendaagse Parijs, waar een vreemde epidemie woedt. Zowel vrouwen als mannen worden thuis, op straat of in hun auto volledig verstijfd, als standbeelden aangetroffen. Zonder enige verklaring. Het fenomeen verspreidt zich met de snelheid van het licht. Dr. Korda van het Pitié-Salpêtrièrehospitaal buigt zich over de kwestie en concludeert publiekelijk dat dit vreemde fenomeen alle wetenschappelijke logica tart en mondiale proporties kan aannemen. Het is duidelijk te wijten aan de liefdesgevoelens die levende wezens voor elkaar koesteren. Hij geeft het een naam, amorostasia, en moedigt mensen aan hun gevoelens te minimaliseren, zodat ze de verschrikkelijke effecten van verliefdheid niet moeten ondergaan.
Olga Politoff, journaliste van de krant Murmures de Paris, krijgt de opdracht om deze zaak te coveren, samen met haar fotograaf Lambert. Ze beslist tijdelijk de relatie met haar vriend Thomas op een laag pitje te zetten om zelf niet te verstenen. Na een paar maanden blijft de epidemie grote schade aanrichten, waardoor de maatschappij in een klaarblijkelijke noodtoestand belandt. De verschillende regeringen worden gedwongen om drastische en antisociale maatregelen te nemen. Omdat een collega van Olga versteent in haar bijzijn, wordt ze beschouwd als een verleider. Ze moet van thuis uit werken en een armband met een hart dragen, zodat ze als verleider herkend kan worden. Is liefde in een ziekte veranderd die niet kan worden genezen? Kiran, een jongeman die Olga al eens uit de nood hielp, zal haar helpen de waarheid achter de epidemie te ontdekken. Gelukkig kan hij zijn gevoelens uitschakelen. Althans, dat denkt hij toch.
Met Amorostasia gaat Bonin op hetzelfde elan door als in Schijn bedriegt (2012) en The Time Before (2016). Surrealistische verhalen die de maatschappij een spiegel voorhouden. De tekenstijl is sober, en Bonin is zeer karig met kleur. Meer nog, zijn kleurenpalet wordt kleiner bij elke uitgave. Deze keer houdt hij het op potloodgrijs. Alle inkt is achterwege gelaten. Hier en daar nog een digitale natte inktinkleuring, maar potlood overheerst en dat blijkt ook een goede keuze te zijn. Het verhaal gaat in op de gevolgen van uitsluiting in de maatschappij. Er doemen beelden van de houding van het nazisme tegenover de joden op, maar ook de vluchtelingencrisis schemert in de verschillende situaties door. Het voorwoord van medisch bioloog en professor Sablonnière geeft het geheel een realistisch kantje. Liefde is een biologisch proces en die basis moet tot een remedie kunnen leiden voor amorostasia. Op het einde van dit boek komen we die nog niet te weten, maar daarvoor is het ook een tweeluik. Al had het open einde best wel gekund voor een one-shot.
Bonin is serieus geëvolueerd sinds de serie Fog en heeft duidelijk een eigen, herkenbare stijl gevonden. Hij is maatschappijkritisch, maar dan op een poëtische manier. Kunnen we gevoelens uitschakelen? Is verliefdheid noodzakelijk in een relatie? Wat met uithuwelijken? Hij geeft geen antwoorden, maar laat de lezer grondig nadenken. Hopelijk blijft Blloan de middelen hebben om hem te vertalen voor de Nederlandstalige markt, want zijn strips bieden telkens net dat ietsje meer.
