Betekent elke nieuwe Zidrou een lofzang op ’s mans onmiskenbaar talent? Niet noodzakelijk. Wie laatst lacht is alleszins een bijdrage aan de middelmaat.
We waren stilaan het besef verloren dat scenarist Zidrou ook mindere stripverhalen zou kunnen schrijven. De afgelopen jaren koppelde de Brusselse scenarist een ongelooflijke werkkracht aan een continu niveau en een overweldigende ontvangst door pers en publiek. Na een reeks one-shots werd Zidrou gelijdelijk aan ook de koning van de hernemingen, omdat hij reeksen als Rik Ringers en Clifton van een succesvolle doorstart voorzag. En laat ons wel wezen, het gros van de strips die hij recent nog publiceerde, blijft op zijn minste momenten zeker het lezen waard. Ook Wie laatst lacht.
Toch bleven we na het lezen van deze nieuwe samenwerking met Benoît Springer (eerder al Mooie Reis en Onafscheidelijk) op onze honger zitten. Pep heeft een boerderij met struisvogels, waar hij samen met een vrouw en haar dochter woont. Aan het begin van het verhaal vermoordt Pep zijn vrouw. Althans, dat denkt hij toch. Het blijkt moeilijker om van haar af te komen dan eerst gedacht Tussen de drie personages ontwikkelt zich een complex kat-en-muis-spel doorspekt met frustraties en wraakzucht. Hoewel het om een cliché uit het recensiewoordenboek gaat, zouden we dit album als een ‘claustrofobische thriller’ kunnen omschrijven.
Heel uitgediept is het dit keer allemaal niet. Op 56 bladzijden is de kous af, waardoor Zidrou zichzelf niet veel ruimte geeft om de plot uit te werken en de personages enige tijd te gunnen zich te ontwikkelen en de spanningen die tussen hen oplopen meer draagkracht te geven. Het is een adrenaline-rit, dat is zeker. Maar in een harde kaft, met mooie afwerking (alsof het een boek is dat al enkele keren in de tweedehandsbakken heeft gelegen), verwachten we meer dan een snel tussendoortje.
Online vonden we in de eerste reacties op deze strip vooral negatieve reacties op het werk van tekenaar Benoît Springer. Wij willen hierbij graag de tegenstem zijn. Het is net het realistische werk van Springer, met zijn bevreemdende kleuren, dat Wie laatst lacht van de ondergang behoedt. Springer verwerkt zijn magie vooral in de emoties van de personages. Hij zet de hoogtes en laagtes van Pep en co heel erg overtuigend op papier. Wat ons betreft is hij één van de meest getalenteerde tekenpartners van Zidrou, die graag werkt met vaste tekenaars.
Voor een groot deel is onze negatieve ervaring met deze strip te wijten aan het indrukwekkende parcours dat Zidrou de voorbije jaren heeft afgelegd. Stilaan leek het alsof de man geen fouten kon maken, waardoor de verwachtingen bij elke nieuwe strip tot onrealistische proporties uitgroeiden. Op die manier wordt een minder sterk verhaal al snel onthaald als een mislukking, wat Wie laatst lacht dus geenszins is. Van een samenwerking tussen Zidrou en Benoît Springer verwachten we echter toch wat meer. Laat dat de belangrijkste conclusie zijn.
