Siren: het zou een alarmsignaal kunnen zijn, maar net zo goed kan het slaan op de verleidelijke variant, de verlokking. Op de onverhoopte derde plaat van PJDS kan het beide richtingen uit. De wereld draait vierkant, maar er is nog altijd de liefde om naar terug te keren.
Voor de kinderen die nu pas intunen, de biografie. Ooit, een ogenblik lang in de prille jaren negentig, was Pieter-Jan De Smet een grote belofte. Een jonge singersongwriter die met “Fire” een hitje scoorde, en op het door Roland geproducete debuut Antidote een frisse, door blues bewasemde stem liet horen. Opvolger August — het midden van de nineties was alweer gepasseerd — tekende met de titeltrack alweer voor hoge radiorotatie, de rest bleek minder behapbaar. ‘zo hermetisch als een muizenreet’ noteerde (pdw) zaliger, en dat bedoelde hij niettemin hoofdzakelijk goedkeurend. En toen ging de winkel dicht, om pas begin van de volgende eeuw als PJDS te heropenen in een fris rockende groepsgedaante. Light Sleeper en zeker zijn opvolger Suits You waren platen die een goed geoliede machine lieten horen, een band die zalen en festivals had moeten mogen platspelen. ‘Niet toegankelijk genoeg’, was helaas nog steeds de klacht die dat verhinderde.
Boeken toe, of toch voorlopig. Away From God And Far From The Action — zoals een compilatie sarcastisch titelde — maakte De Smet in de luwte nog solo het prachtige Homebrew, dat hij alweer tegendraads onder de naam Beuzak de wereld instuurde, maar dat leek het dan. Tot nu. Met de frisse goesting die kinderorkest De Piepkes, dat hij samen met voornoemde Roland en Sioen uitbaat, opleverde is er nu Siren: het onverwachte derde album van PJDS. Om maar meteen te waarschuwen: het is alweer geen popplaat geworden.
Dat De Smet besloten heeft zijn falsetstem verder te verkennen, helpt daar bijvoorbeeld niet aan. Wanneer deze Scott Walkerfan zijn hoge regionen opzoekt is het geaffecteerde resultaat altijd lichtjes vervreemdend, met soms een funky hint van Prince, zoals in het voorzichtig trippelende “Brutes”. Het kan nog gekker: in “Seperate Ways” hangen De Smets stembanden ergens ter hoogte van de stratosfeer, aan drummer Teun Verbruggen om hem met complexe ritmes aan de grond te houden. Als één bandlid — nochtans allemaal topmuzikanten — zijn stempel drukt op Siren, dan hij dus wel. Luister maar naar de roffels in “Donor Class”, een call to arms die helaas net iets te eigenzinnig is om echt opruiend te zijn, of het spervuur aan percussie dat “Imitation Of A Planet” gaande houdt.
Een andere belangrijke wijziging: kompaan van weleer Geoffrey Burton wist helaas meer dan wat gedaan, en moest — ongetwijfeld tot eigen ontgoocheling — bedanken voor de uitnodiging. Op de gitaar zien we tegenwoordig Frederik Segers, ook producer van dienst, en dat vertaalt zich in een ietwat ander geluid. Niet langer voeren dwarse, stomende snaren het hoge woord, de toon is droog en uitgebeend, maar blijft vintage PJDS – man én band. Luister maar naar het briljante “Ain’t Me”, waarin desondanks véél gebeurt: drums lopen gitaren net niet voor de voeten, een sax wandelt binnen, ongelukken worden vermeden.
Het bozige “Midnight Of The Mind” is al even tureluurse rock, maar: rock. Als in: het heeft een groove, het gaat rechtdoor, en het bereikt op het einde het punt waarop het aan het begin mikte. Samen met “Donor Class” dekt het de politieke flank van Siren. Want dat de staat van de wereld De Smet niet koud laat: het ontgaat de luisteraar niet. Single “Imitation Of A Planet” is maar een tikje subtieler en omfloerster: fake news.
Elders, keert de blik naar de binnenwereld, zoals in het behoedzaam trippelende “Seasons” dat terugkijkt op een oude liefde, en berust “It’s all good”. “Would you mother the children / I’d send you from across the horizon / Would you nourish and caress them / And consider them ours”, gaat het dan weer speels in “Clean Clothes”. Echt persoonlijk zal het wel nooit worden, daarvoor is er te veel geluk, teveel tevredenheid. Het weze hem gegund, want deze derde verwijst het aloude adagium “Happy people have no stories” definitief naar de vuilnisbelt van valse waarheden. Topplaat.
PJDS speelt op 15 maart in de AB, en maakt nadien een kleine tour door Vlaanderen.
