Charlie en Hannah gaan uit is niet de beste film van het moment, maar wel veruit de meest originele en sprankelende Vlaamse film van de laatste jaren. Scholiers is een regisseur die uit de rijke filmgeschiedenis uitgerekend die stijlelementen plukt die zijn film een eigen, unieke stem geven. Charlie en Hannah gaan uit steunt op dialogen die schipperen tussen geaffecteerde millenniumtalk en gevatte verbale pingpong. De film slaat op verschillende vlakken de bal mis, maar trekt dit steeds recht met ontwapenende charme en elegante beelden.
Het verhaal heeft niet veel om het lijf. Regisseur Eric De Kuyper zei ooit over zijn eigen films: “Je kan perfect in slaap vallen, wakker worden op eender welk moment en het verhaal nog perfect volgen.” Dit geldt ook voor deze film van Bert Scholiers. De titel zegt het duidelijk: vriendinnen Charlie en Hannah gaan uit. Ze nemen een magisch snoepje en komen in een parallelstad terecht waarin ze de ananas moeten volgen, borsten spreken, terechtkomen in een bordeel met literaire prostituees, gebouwen met elkaar discussiëren, mummies dansen en de hel wel heel giallo is.
Het geheel voelt aan alsof Woody Allen en Noah Baumbach elkaar het oeuvre van Jean Ray en Johan Daisne voorlazen, vervolgens de films van André Delvaux en Harry Kümel bingewatchten en dan ’s nachts door Antwerpen dwaalden om erop los te fantaseren. Helaas is het niet de ideale som van zijn delen. Het is allemaal wat onsamenhangend. Gelukkig begreep Scholiers dat dit verhaal het best gediend is met een korte speelduur. Het fladdert aangenaam nergens naartoe en laat een kleine glimlach achter. Die richtingloosheid maakt net van de film een kleinood. Het mocht iets meer vlees hebben, maar de momenten dat de film ergens naartoe wil, verveelt het toch wat. Anderzijds ben je het nadien snel vergeten, op twee dingen na. De pratende borsten van Daphne Wellens die schreeuwen om kebab. En de verschijning Evelien Bosmans.
De hoofdrolspeelsters spelen een aanstellerige millennialversie van zichzelf. Daphne Wellens slaagt er als Hannah in om op de zenuwen te werken, maar afhankelijk van hoe ontvankelijk je je opstelt, wint ze toch je hart en verandert de lichte irritatie in aandoenlijkheid. Het siert dat de flinterdunne grens tussen acteren en doen alsof ze zichzelf spelen zo wordt bewandeld. Een gewaagde keuze die niet ieders meug zal zijn. Evelien Bosmans spat echter van het scherm. Dit is geen groot nieuws, dat doet ze altijd al. Haar charme en magie als ideale girl-next-door tilt al haar scènes tot een hoger niveau. Ook al lijkt alles rond haar even wat gekunsteld, zij staat er en houdt alles puur met haar aanwezigheid overeind.
Een andere “winner” is de visuele rijkdom. De getekende decors zijn pareltjes, de belichting en wijzigende beeldformaten treffelijk uitgewerkt. De cadrages rustgevend en volledig functioneel geslaagd. Soms duiken er aberraties op, zoals het feestgedruis met ongerijmde nouvelle vague-tics. Scholiers is een overduidelijke fan van het camerawerk van de betere Woody Allen-films met Carla Di Palma, die een prachtige tandem bleken van Hannah And Her Sisters tot Bullets Over Broadway. Deze feel streeft Scholiers in zijn fotografie na, waardoor niet alle overgangen stroken met de rest van de gehanteerde stijlen. Maar hij wijkt volledig af van het gangbare pad van de hedendaagse Vlaamse film en dat valt alleen luid toe te juichen.
Charlie en Hannah gaan uit is geen perfecte film. Veel mensen zullen het niets vinden. Maar laat je vooroordelen tegenover de lokale film los, volg mee de ananas en je fladdert door een merkwaardig filmuniversum dat volstrekt eigenzinnig en origineel is.
