Het Gentse Solidude Records is een van de jonge spelers binnen de jazzscene die in de hele hausse rond de New Wave Of Belgian Jazz onderbelicht bleven. Hoog tijd dus om hun recentste releases even erbij te nemen: het debuut van het kwartet rond gitariste Rebekka Van Bockstal en het tweede album van trio Bestiaal.
RVB Quartet :: Crossing Dimensions
Doordat heel wat bejubelde bands vooral ook inspiratie opdoen buiten de jazz (electronica, hiphop, hedendaagse muziek, pop, rock) zou je bijna gaan denken dat nog weinig jongeren resoluut voor de meer klassieke jazz gaan. De jonge Rebekka Van Bockstal is iemand die dat wél doet, vanuit de overtuiging dat er binnen die wereld ook een plaats voor haar weggelegd is. Met altsaxofonist Ambroos De Schepper, bassist Kobe Boon (van Steiger en The Milk Factory) en drummer Marius Couvreur, stuk voor stuk studiegenoten, positioneert ze zich binnen de moderne jazz en zonder al te grote profileringsdrang. Of beter gezegd: groeien als muzikant en componiste is duidelijk belangrijker dan een nieuw of experimenteel geluid laten horen.
Het is dan ook een geluid dat er mag zijn. Van Bockstal maakt relatief weinig gebruik van effecten, waardoor de pure muzikaliteit en transparantie van haar composities en de interactie maximaal benadrukt wordt. Ze beschikt over een cleane, vloeiende stijl waarmee ze bovendien een fijne tandem vormt met De Schepper. Vanaf “3 Modes” wordt duidelijk hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn, simultaan door die kronkelende lyriek dansen, individueel mogen afwijken en steeds weer strak samenkomen. Ook de ritmesectie hangt fijn aan elkaar, bezorgt de muziek een lichtvoetigheid en souplesse die bewaakt dat het allemaal verteerbaar blijft.
Crossing Dimensions slalomt gemoedelijk heen en weer tussen ingetogen composities met een vaag pastorale flair, en stukken die nu en dan een versnelling durven bijsteken, met “Meeting Point” als een van de sterkte vertegenwoordigers uit die laatste categorie. Binnen de tragere stukken durft de aandacht wel al eens verslappen, al is er altijd wel een fris idee of overtuigende solo die je weer bij de les roept. Maar als het goed zit, zoals in het titelnummer, met z’n combinatie van lyriek (een elegant, memorabel thema), krachtig samenspel en een verrassende structuur (met een gestreken bassolo als finale), dan zit het ook écht goed.
De hoogtepunten op Crossing Dimensions maken duidelijk dat we van Van Bockstal & co. nog wat mogen verwachten. De composities steken niet allemaal uit boven het maaiveld, al heeft dat eerder te maken met de lengte van het album. Op het podium is het anders, daar maken energie en spanning van het moment veel goed, maar een album van 67 minuten vullen met muziek van consistente kwaliteit, dat is vaak zelfs te hoog gegrepen voor de Groten. Daar had gerust een kwart of misschien zelfs een derde af gemogen, maar natuurlijk duidt die generositeit ook op een gezonde ambitie en vruchtbare inspiratie. Je kan getalenteerde muzikanten niet kwalijk nemen dat ze staan te trappelen om hun muziek te delen met de wereld. Laat deze band verder werken en een iets strengere eindredacteur voor zichzelf zijn, en meer en (nog) beter is slechts een kwestie van tijd.
Bestiaal :: Inenen
Ook Bestiaal mankeert het niet aan ambitie, maar die is dan wel van een andere soort. Liet debuutalbum Absoluut al een origineel geluid horen, dan wordt dit verder uitgediept op Inenen, waarop het trio duidelijk enkel z’n eigen muze aanhoort. Slechts vier stukken deze keer, met het eerste als een beproeving van meer dan twintig minuten (“Beiden Vlier”). Gitarist Jakob Haghebaert krijgt alle ruimte om rustig de bakens uit te zetten en klanken rond te strooien en vervolgens te laten uitdoven. Wanneer bassist Sebastiaan Gommeren en drummer Sebastiaan Vekeman mee aan tafel komen, dan gebeurt dat met een zacht ontwaken, met lome noten en zacht geritsel van metaal en snare drum.
Wat volgt, is een rustig uitbreiden parcours, dat opmerkelijk ongrijpbaar is. Zelden extreem, maar wel met een behoorlijk intense piek en vooral met een innerlijke logica die niet zomaar z’n geheimen prijsgeeft. Er zijn momenten van impressionisme, maar er passeert ook een passage waarin er duchtig geswingd wordt, en het spinachtige gitaarwerk even omslaat in gespierd geslinger. Het dikt aan en dunt uit, suddert met resonerende klanken en laat vooral heel veel ruimte. Het is bovendien erg amusant om vaststellen hoe de absurd-poëtische begeleidende vertelling die bij de cd zit zo op de muziek gelegd kan worden, en er al even origineel parallel naast loopt.
Die originele handleiding komt ook van pas voor de drie resterende tracks die, ook al zoeken ze het niet zozeer in de lengte, al net zo eigenzinnig zijn. “De Lap In De Vrucht” doet het met elektrische effecten en een weerkerend basmotief (“En voor de rest alles as, drie contrabassen diep.”), groeit uit tot een mysterieus hoorspel met een minimum aan middelen. Het compacte “XVI” is speelser, versierd met bijna-funk en gestruikel met een dwarse charme. Afsluiter “Honder Heft Zich (dat blanke gevoel op die te dichte huid)” ontvouwt zich als een slow motion ballade, met Haghebaert die opnieuw de basisschetsen aanlevert, tot het boeltje openbarst, de naam Ribot even door de koortsiger muziek waait, en richting uitgang gedrenteld wordt met een antiek-exotisch thema dat uit de koker van Sun Ra had kunnen komen.
Opnieuw gecharmeerd door het geluid van Bestiaal. Het is niet helemaal vrij, maar het voelt soms zo aan. Het is niet catchy, maar er zitten talloze momentjes en motiefjes in die je even een houvast geven en vervolgens oplossen. En als je al zou kunnen beweren dat ze het zichzelf en de luisteraar niet bepaald makkelijk maken met die lange excursies, ongewone titels en weigering om toevlucht te nemen tot makkelijke gimmicks, dan wordt dit ruimschoots gecompenseerd door het hoogste goed: een eigen smoelwerk, die ze al in buitensporige mate hebben.
Beide bands hebben een aantal concerten gepland staan. Meer info HIER.
