De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2018 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Twee jaar na de bronzen Rock Rally medaille komt dirk. eindelijk met zijn debuutplaat Album. En het is een fijntje geworden, het mag gezegd. Tijd voor een interview!
Een jaar of vijf geleden was frontman Jelle Denturck aan een rotvaart bezig de wereld van cabaret en comedy te veroveren. Hij won het Vlaams Cabaret Concours en het Parkstad Cabaret Festival én schopte het tot in de finale van Cameretten, een van Nederlands meest prestigieuze wedstrijden. Hij hield er een trits optredens op de grootste Nederlandse podia aan over, mocht het voorprogramma doen van Kamagurka, Bart Cannaerts en Henk Rijckaert en werd alom getipt als een grote belofte. Maar ondertussen heeft Denturck zijn cabaretambities opgeborgen. Waarom eigenlijk?
Jelle Denturck: “Het ging mij allemaal te snel. In comedyland werd ik al aangekondigd als de grote nieuwe belofte en ik ben daar een beetje op beginnen te flippen. De druk werd me te groot. Voor ieder optreden ging ik dood van de stress. En het plezier dat ik eraan beleefde woog daar niet tegen op. Dus ben ik ermee gestopt. Eind vorig jaar heb ik het nog eens opnieuw geprobeerd als voorprogramma van Wouter Deprez. Maar ook toen voelde ik weer die druk. En dus heb ik beslist om me volledig te focussen op de muziek.”
enola: Twee jaar geleden wonnen jullie een zilveren medaille in Humo’s Rock Rally. Waarom heeft het zolang geduurd voor jullie met een plaat gekomen zijn?
Denturck: “Wel, er zijn meerdere redenen. We werkten samen met Toutpartout, een agency dat voor ons aantrekkelijk was omdat ze ook veel buitenlandse bands doen en Europese tournees organiseren. Maar de communicatie liep niet zo vlot. Wij zaten te wachten op optredens en zij op nieuwe muziek. Waardoor er niets gebeurde. Iedereen zat de kat uit de boom te kijken. We hadden het ook allemaal erg druk. Vooral onze vorige drummer, die speelt ook bij Faces On Tv, Noëmie Wolfs en Tamino. Hij had enorm veel te doen en kon bijna geen tijd meer vrijmaken voor dirk. Maar hij wou er ook niet mee stoppen. Omdat het de enige band was waarin hij echt meeschreef aan de songs.”
enola: Namen jullie de plaat op in een studio of hebben jullie alles zelf gedaan?
Denturck: “Bij Niels Hendrix, de gitarist van Fence die ook de bezieler is van FONS Records. Hij heeft een eigen studio in Wellen, vlakbij Hasselt. Een oud huis met een zeer hoog plafond, ideaal voor de klank die wij wilden. Je ziet de nok van het dak als je in de woonkamer staat. We hebben ons daar opgesteld en zo kregen we de sound, vooral voor de drums, die we wilden. Zo’n beetje de Steve Albini-sound. Dat werkte wel. En Niels was de ideale producer voor het geluid dat wij zochten.
enola: Zou het niets voor jullie zijn om te gaan opnemen bij Steve Albini? Die zou perfect bij jullie muziek passen.
Denturck: “Dat is zeker waar. Cloud Nothings zijn bij hem gaan opnemen, Mauro ook en Raketkanon… (denkt na) We hebben zelf inderdaad al met dat idee gespeeld maar we hebben toch beslist om het niet te doen. Omdat het misschien wel te voor de hand liggend is. En ook, Albini is naar verluidt – dat lees je toch in alle interviews – een zeer afstandelijke mens.”
enola: Hij omschrijft zichzelf ook niet als producer maar puur als studiotechnicus.
Denturck: “Voilà. Hij zet zijn micro’s, creëert een sound en houdt zich voor de rest afzijdig. Hij zal nooit aan songs beginnen morrelen. Dat is heel mooi en boeiend. Maar eigenlijk vind ik het dan niet de moeite om er dat extra geld tegen aan te gooien. En: ik hou van de Albini-sound maar hij mixt de drums helemaal naar voren. We hebben dat eerst ook geprobeerd maar het werkte niet. Bij ons moeten de gitaren op de voorgrond zitten.”
enola: Op jullie website staan als invloeden vooral bands uit begin jaren negentig. Pixies, Weezer, Mclusky, Pavement… Terwijl jullie in die jaren geboren zijn. Hoe ben je dan bij die bands uitgekomen?
Denturck: “Ik ben ermee opgegroeid. Het was de muziek waar mijn vader naar luisterde. Nirvana, Pixies… Ik weet niet of het uit nostalgie is. Al zal het er wel wat mee te maken hebben. Niet dat ik een retroband wil zijn. White Stripes vind ik fantastisch maar het solowerk van Jack White kan ik minder pruimen. Zijn hang naar nostalgie vind ik niet zo interessant. Al vind ik de manier waarop zij hun platen opnamen wel fantastisch. Tijdens de opnames van Elephant is er geen enkel apparaat gebruikt van na 1960.”
enola: Pavementfrontman Stephen Malkmus gaf ooit bijna schoorvoetend toe dat hij stiekem ook weleens Joe Satriani-solo’s oefent. Heb je de gitaristen van dirk. daar al ooit op betrapt?
Denturck: “De regel was eigenlijk: geen solo’s, maar regels zijn er om gebroken te worden. Dus staan er toch een paar op de plaat. (denkt na) Ik hou nog het meest van de solo’s die Kurt Cobain speelde. Dat zijn meestal zanglijnen maar dan op gitaar gespeeld. Maar misschien dat onze muziek in de toekomst complexer wordt. Pieter-Willem bijvoorbeeld kan iedere solo van Metallica spelen. Hij begon als metalgitarist en dat zit er nog altijd wel in. Het maakt hem technisch sterk en zorgt ervoor dat hij overschot heeft. En hij komt ook op sprongen waar hij anders misschien niet op zou komen. Maar echt scheurende solo’s moet je van ons in de toekomst toch niet verwachten.”
enola: Welke toekomst zie jij voor dirk.?
Denturck: “Onze bedoeling is vrij eenvoudig: platen uitbrengen en een fanbase opbouwen. Ik heb bij dirk. heel erg het gevoel dat we trouwe fans hebben. Fans die niet gewoon enthousiast zijn, maar wild enthousiast. Er zijn mensen die naar de andere kant van het land rijden om ons te zien spelen.”
enola: Hoe komt dat denk je?
Denturck: “Euh, omdat we goed zijn? (lacht) Nee, ik weet het niet. Ik denk omdat er tijdens een optreden van dirk. echt iets gebeurt. Het is iedere keer anders en het is altijd spannend. Telkens als we spelen proberen we iets speciaals te doen. We kijken wat voor mensen er zullen zijn. En we vragen ons af hoe we die mensen bij de show kunnen betrekken.”
enola: En hoe doe je dat dan?
Denturck: “Begrijp me niet verkeerd, het zijn geen Kumbaya-toestanden of zo. Wat ik wel eens doe, is het podium afspringen en mijn bas in de handen van iemand uit het publiek duwen. Ik leg snel uit waar ze hun vingers moeten zetten en laat hen meespelen met de rest van de band. Meestal spelen ze fout of doen ze iets totaal anders, maar dat is juist tof en spannend. (denkt na) Ik ga graag in het publiek staan. Ook om de mensen in hun ogen te kijken. Je ziet altijd dat ze in het begin even onwennig zijn maar na een tijd smelt dat weg. Het sloopt de muur tussen band en publiek. (lacht) Het is dus toch Kumbaya, maar dan op onze manier.”
enola: En hoe zie je de band op lange termijn? Waar wil je over vijf of tien jaar staan? Als je mag dromen?
Denturck: “Ik wil productief zijn en in de komende vijf jaar minstens drie platen maken. En liefst zelfs vier of vijf. Omdat dat past in de dirk.-filosofie. Humor is enorm belangrijk in de band en als je jezelf niet te serieus neemt, mag je je muziek ook niet te serieus nemen. We schrijven nooit langer dan een week aan een nummer. Een song ontstaat en wordt wat ze wordt. En als je snel songs kunt schrijven, kan je ook snel platen maken. En dan moet je dat gewoon doen, vind ik. Ik hou van de aanpak van Parquet Courts of King Gizzard, de Australische band die het voorbije jaar vijf platen uitbracht. Dat is waanzinnig. Dat kunnen wij natuurlijk niet.
enola: Je hebt het over de dirk.-filosofie. Wat houdt die precies in?
Denturck: “We willen tongue-in-cheek zijn. Er moet humor in zitten. Daarom heet de band ook dirk. En het album gewoon Album. Leonard Cohen heeft een plaat die Ten New Songs heet. Daar staan tien nieuwe nummers op en voilà. (lacht) Ik vind dat fijn. Soms moet je de dingen benoemen zoals ze zijn. Zoals ons album gewoon een album is. In “Milk” – de nieuwe single – zit de zin “Solitude is easy/You just do it on your own”. Dat zegt niets en tegelijk alles. Je zou dikke boeken kunnen schrijven over eenzaamheid maar daarmee gaat het gevoel nog niet weg.”
enola: Je hebt filosofie gestudeerd en noemt Schopenhauer als invloed. Is hij een goede compagnon voor een artiest?
Denturck: “Goh, dat weet ik niet. Ik zou er niet vrolijk van worden met hem op café te zitten, geloof ik.”
enola: Het hangt er misschien van af in welke fase van zijn leven.
Denturck: “Ja, dat is wel waar. Ik heb de laatste tijd eigenlijk meer Camus en Sartre gelezen. Boeiende mensen… Al wordt daar in de filosofie wel wat geringschattend over gedaan. Men ziet hen als een soort van modetrend. En dat klopt ook wel. Je moet het existentialisme niet groter maken dan het is, maar dat hebben ze zelf ook nooit willen doen. Dus dat geringschattende… Ik hou er niet zo van. Ze passen zeer goed bij dirk. Het idee dat we hier rondlopen zonder geldige reden behalve de reden die we er zelf aan geven.”
enola: Beïnvloedt dat dan de manier waarop je songs schrijft?
Denturck: “Ja, toch wel. Ik probeer altijd een klassieke song te schrijven. Strofe-refrein-strofe-refrein. En… (denkt na) Op een bepaald moment voel ik dan dat ik er alles aan doe om toch maar in dat stramien te geraken. Dan denk ik dat ik het misschien net niet zo moet doen. Dat ik er van moet afwijken. Zo wordt het net interessant. Uiteindelijk stel je zelf je eigen regels op en dan kan je er ook mee gaan spelen. Dat maakt het spannend. Ik ben dan eigenlijk een soort spel met mezelf aan het spelen. Niet te veel forceren en vooral niet te serieus nemen. En is het dan een keer geen wereldsong, ook goed. Dan smijten we het gewoon weg. Jammer, maar ook niet het einde van de wereld.”
enola: Wat staat er op de kalender voor jullie in de komende maanden?
Denturck: “Op 9 februari komt onze plaat uit, de tiende gaan we spelen op We Are Open in Trix. En de zestiende doen we een releaseshow in de Gentse Charlatan. Dat gaat echt een toffe avond worden. Dan gaan we zeker wat speciaals doen. We hebben een kleurboek bij de plaat gemaakt. Iedere song heeft zijn eigen prent. En in de Charlatan gaan we een kleurwedstrijd doen. Mensen kunnen een prent inkleuren en de mooiste tekening wint een t-shirt. (lacht) En we gaan maskers uitdelen met de cartoonversie van de bandleden. Zodat de zaal vol zal staan met dirk.-hoofdjes. Mensen vragen altijd: ‘Wie is dirk.?’ En we antwoorden dan altijd dat iedereen dirk. is. Wel, die avond zal dat ook echt zo zijn. Ik kijk er nu al naar uit… En dan is er nog het concert in de AB met Fornet, dat wordt een heel toffe combinatie.”
