Solo Recordings is een korte maar dartelende expositie van een muzikant die incontournable is geworden in de Belgische jazz-scene.
Werp een blik op de discografie van Ben Sluijs en er valt meteen iets op. Sluijs speelde in de afgelopen twee decennia met boeiende namen uit de Belgische jazzwereld samen, zoals pianist Erik Vermeulen en saxofonist Jeroen Van Herzeele. Een muzikant die steeds de confrontatie of collaboratie met anderen heeft opgezocht. Voor de eerste keer verlaat de saxofonist dit vertrouwde pad om in eigen beheer een soloalbum uit te brengen, voorlopig enkel beschikbaar in digitale vorm.
Onder de tien composities van Solo Recordings gaat een grote variëteit schuil, ondanks het feit dat Sluijs enkel op z’n eigen kunde en ervaring kan teren. Openingsnummer ‘’Easy For You’’ heeft een parelachtige klank die veel van Paul Desmond weg heeft, terwijl ‘’Presq’heureux’’ voor een impressionistischere stijl schikt. Sluijs laat z’n melodieën echter keer op keer wentelen, zonder bruusk te wezen. Het is enkel bij “How Did I Get Here” dat er een Colemanesque passie in het viriele klankenspel sluipt, een ander gezicht van Sluijs dat we te zien krijgen. Solo Recordings biedt een uitgelezen kans om verschillende inspiratiebronnen naar de oppervlakte te brengen.
Een algemene indruk bij het beluisteren van Solo Recordings is dat de saxofonist graag terugvalt op leidmotieven om z’n verhaal te vertellen. ‘’Diminished Performance’’ begint als een fuga van Bach, met kleine intervallen en terugkerende patronen, die zich tot een knap staaltje van absolute muziek ontwikkelt. De swing zit er stevig in bij ‘’Little Suede Shoes’’, maar hier blijft Sluijs evenzeer met motieven spelen – ditmaal is Charlie Parker makkelijk te herkennen. Het zijn grote penseelstroken, maar leveren voldoende herkenning en diversiteit in de gekozen composities af.
Solo Recordings is uitgelezen kamermuziek die zowel prikkelt (‘’Deux Conns’’) als vertedert (‘’What Reason Could I Give’’). De alternative take van “How Did I Get There’’ had evenwel niet gehoeven: in plaats daarvan hadden we liever nog een andere thematische zijsprong gezien. Het slot en tegelijk het langste nummer van het album is ‘’Dearly Beloved’’, dat voor zeven minuten Sluijs’ saxofoon heerlijk laat pruttelen tegenover een licht wolkenspel; z’n stijl gekenmerkt door een prachtige articulatie van klanken. De opnamekwaliteit van Solo Recordings is grotendeels top, met een greinig geluid dat niettemin voldoende scherpte heeft behouden.
Solo Recordings is een bescheiden, maar knappe uiteenzetting van de veelzijdigheid die Ben Sluijs als saxofonist te bieden heeft. Tegelijk werkt het album als een prima tegengewicht voor instrumentale overdaad. Eenvoud siert de groten.
