De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2018 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Drie jaar geleden debuteerde The Spectors overtuigend met Light Stays Close, daarna spatte de groep uit elkaar: dat krijg je als iedereen elders speelt. Vandaag staat frontvrouw Marieke Hutsebaut opnieuw klaar. Mét nieuwe kompanen, en “Borderline”, de eerste single van een tweede plaat die komende lente moet verschijnen. “Natuurlijk ben ik trots. Als iets goed is, mag je dat ook zeggen.”
Marieke Hutsebaut popelt. Eindelijk mag ze de stilte doorbreken, eindelijk komt die tweede plaat er aan na een moeilijke periode waarin ze The Spectors opnieuw moest samenstellen. Ze is blij met haar nieuwe muzikanten, blij met het resultaat van de opnamesessies Laat het nu maar beginnen. En dat zal ook gebeuren. Nu vrijdag wordt die eerste single “Borderline” op de wereld losgelaten, daarna gaan de hekken los. In een Antwerps café spoelen we de film even terug.
enola: Een nieuwe band vinden, hoe doe je dat?
Hutsebaut: “Op straat. (lacht) Neen. De vorige line-up van de band had zijn problemen. Iedereen zat in een andere band naast The Spectors, en vond die minstens even belangrijk. Op den duur viel dat niet meer te combineren: we moesten optredens afzeggen of vooraf weigeren, dus het leek me beter om dan maar uit elkaar te gaan en nieuwe mensen te zoeken. Ze doen het goed nu met Rumours, Brutus en The Guru Guru, en daar ben ik blij om. Het is de juiste beslissing geweest.”
“Het is even zoeken geweest tot ik opnieuw de mensen vond die hetzelfde doel voor ogen hadden, dezelfde muziek wilden maken. Maar dat is gelukt. Davy (Vanden Broecke, drummer, mvs) wilde al langer bij ons spelen, dus ik dacht meteen aan hem. Hij komt voor elke repetitie nog van Oostende tot in Mortsel, en stáát er. Iemand die zo gemotiveerd is, negeer je niet. Filip (Hendrickx, gitaar, mvs) is dan weer iemand die helemaal geïnteresseerd is in ons genre, en Ruben (Peeters, gitaar, mvs) vond ik op het internet. Ik heb er geen spijt van: het bandgevoel is erg goed bij ons. We komen erg goed overeen. We hebben nog geen enkele keer ruzie gemaakt, en geloof me, dat is zeldzaam in een band.”
enola: Heb je goeie afspraken gemaakt nu over waar de prioriteit moet liggen?
Hutsebaut: “Ja. Ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik geen optredens meer wil weigeren. Iedereen ging daar mee akkoord, zelfs al hebben ze ook nu weer hun eigen dingen naast The Spectors.”
enola: Dankzij die wissel van de wacht kreeg je wel onverwacht veel tijd om aan een opvolger voor Light Stays Close te werken.
Hutsebaut: “Die tijd hebben we ook bewust genomen. Eerst schreef ik alleen, maar de nummers zijn naderhand nog wel aangepast door de rest van de band. Ruben en Filip hebben fijne dingen op gitaar toegevoegd, Davy wist veel meer dynamiek in de nummers te steken dan ik met drumloops in de demo’s kreeg.”
“De opnames en het mixen hebben nog eens een jaar geduurd, omdat we slechts per twee nummers hebben opgenomen. Dat leek me een betere benadering dan ons veertien dagen in een studio op te sluiten. Dan hoor je niet meer waar je mee bezig bent. Als je in stukjes opneemt, krijg je afstand om af en toe te overschouwen, en toch nog dingen aan te passen.”
enola: Had je een plan?
Hutsebaut: “Neen. Meestal schrijf ik gewoon over liefdesverdriet, een van de mooiste onderwerpen om het over te hebben. Dat je andere mensen kan raken door daarover te zingen, is geweldig. Muziek maken is voor mij een manier om met gevoelens om te gaan, dus dat gaat vanzelf. Mijn beste nummers komen er op twee uur tijd, gewoon terwijl ik aan het opnemen ben. Ik druk op record, begin te prutsen op mijn gitaar, en plots is er een melodie, een refrein, een strofe … Als het niet lukt, als ik weerstand voel, stop ik er meestal mee.”
enola: Ik citeer even uit de biografie op de site: “Marieke chronicles her life with Asperger’s in poignant, melancholy three-minute songs.”
Hutsebaut: “Ik weet sinds mijn zestiende dat ik Aspergersyndroom heb. Toen ben ik naar een psycholoog in Brugge gestuurd, waar ik het flink heb uitgehangen. Ik vond het allemaal maar onzin, maar eigenlijk werd het al sinds mijn kindertijd gesuggereerd. Ergens vind ik het ook wel leuk om zo te zijn: het maakt deel uit van mijn karakter. Ik ben niet geestesziek hé, ik heb gewoon wat moeite met sociale geplogenheden, begrijp niet altijd waarom mensen doen wat ze doen. Ach, ik zou niet normaal willen zijn, laat me maar speciaal zijn.”
enola: Het lijkt je ook niet héél erg in de weg te lopen van het normale leven, als ik je hier spreek.
Hutsebaut: “Het is vooral een innerlijke strijd. Zoals nu bijvoorbeeld: terwijl ik met je praat probeer ik mooie zinnen te vormen, zodat je die letterlijk kunt overnemen. Ik weet nochtans dat dat onmogelijk is, en dat ik best chaotisch aan het vertellen ben. Dat geeft stress.”
enola: Ik hoor dat je dat doet. Je probeert heel beredeneerd en zorgvuldig te antwoorden, dat hoeft niet.
Hutsebaut: “Dat is die Asperger. Mensen met autisme hebben noch de mentale, noch de sociale capaciteiten, terwijl ik een normale intelligentie heb, maar wat sukkel met dat laatste. Het zorgt ervoor dat ik niet veel uitga, bijvoorbeeld, omdat ik dat verschrikkelijk vermoeiend vind. Dan moet je praten met mensen aan wie je niets te melden hebt, maar doe ik dat toch om hen niet te kwetsen. Ik kan een dag thuis zitten na zo’n avond uit; gewoon om uit te rusten.”
“Het maakt me moe, maar daarom vind ik het niet onleuk, zulke feestjes. Het hangt er van af bij welke mensen. Ik vind het helemaal niet moeilijk om met mijn band om te gaan, dat is een van de weinige sociale kringen waar ik niet zo vermoeid raak. Daarom speel ik ook zo graag met hen samen. En het verklaart natuurlijk waarom ik het zo moeilijk heb met liefdesverdriet. Iedereen heeft het lastig met gedumpt worden, maar bij mij komt zo’n vertrouwensbreuk nog harder aan. Ik heb het sowieso moeilijk om iemand te tonen dat ik hem graag zie, en als dat vertrouwen dan onderuit wordt gehaald, is dat heel zwaar. Ik weet wel dat het leven nu eenmaal zo gaat, maar het wringt.”
enola: Vond je het belangrijk dat het in de biografie stond?
Hutsebaut: “Ja. Ik heb vaak het gevoel dat veel mensen me vreemd of gestoord vinden, dan is het goed dat ze beseffen dat wat ik zeg er soms te ongefilterd uitfloept, zonder dat ik er veel controle over heb. Ooit zag ik een cartoon van een mannetje met twee lippen bovenop zijn hoofd. Zo voelt het: alsof je hersenen en mond direct met elkaar verbonden zijn, en je geen tijd hebt om na te denken voor je iets zegt.”
enola: En als iedereen het weet, moet je niets uitleggen?
Hutsebaut: “En toch. Zo denken mensen vaak dat ik geen moeite doe, terwijl ik elke dag keihard mijn best doe. Als ik bij het opstaan weet dat ik ’s avonds ergens heen moet, heb ik de hele dag stress tot het achter de rug is. Ik ben pas op mijn gemak als ik thuis ben en weet dat ik nergens naartoe moet.”
enola:Dan is willen optreden….
Hutsebaut: “Optreden doe ik graag, maar ook dat is vermoeiend. Het loont de moeite van die vermoeidheid gelukkig wel, vind ik. Als we optreden kan ik alles loslaten.”
enola: Terug naar de nieuwe plaat. Ik heb het gevoel dat je er erg trots op bent.
Hutsebaut: “Dat is zo. Ik weet dat het in België gevaarlijk is om zoiets te zeggen, maar ik hou wel van die Oasis-fierheid. Als je iets doet, moet je daar trots op zijn; als het goeie muziek is, mag je dat zeggen. Wat mij betreft maken wij de beste muziek uit België. Je mag het daar niet mee eens zijn, maar daar gaan we ons niet te veel van proberen aan te trekken. We gaan liever af op de positieve commentaren die we krijgen.”
enola: Zijn er mensen die je daarin aan het twijfelen kunnen krijgen?
Hutsebaut: “Mensen die ik graag zie, of naar wie ik opkijk. Natuurlijk is een vernietigende review nooit leuk, maar daar moet je je overheen zetten. Liever een haatreactie, dan een onverschillige. Niets erger dan ‘ik vind het wel ça va’ horen na een optreden. Dan nog liever dat ze het fucking slecht vonden. Als je lof én haat krijgt ben je goed bezig. Daarom ben ik ook een grote fan van Lady Gaga. Hoe zij zulke tegengestelde reacties uitlokt, dat onderscheidt de grote artiesten van die waar niemand om geeft.”
“Voor mij klinkt de nieuwe plaat als old-school Spectors, zoals de lo-fi demo’s waar het ooit mee begon: heel poppy en dromerig. Ons debuut was in vergelijking wat harder, dit is terug naar de roots. Niet dat we niet meer stevig zijn, maar mijn lievelingsnummers zijn toch de meest poppy tracks.”
enola: Je producete zelf?
Hutsebaut: “Ja. Ik vind niet dat je altijd een producer nodig hebt, dus we deden het zelf deze keer. Ik vond het wel cool om veel controle te houden om over mijn eigen muziek. Als ik geproducet zou kunnen worden door Mark Ronson of Phil Spector zeg ik geen neen, maar ik vind dat we zelf genoeg inzicht in onze muziek hebben om het ook in eigen handen te houden.”
“Er is één dingetje waar ik heel trots op ben: in één nummer, “When The Morning Falls”, heb ik Ruben gezegd het gitaartje uit de bridge door te trekken onder het laatste refrein; klinkt geweldig. De mixing heeft daarna nog veel coole shit toegevoegd. Dat heeft Michael Badger gedaan, die ook steevast de platen van King Gizzard & The Wizard Lizard doet. Ik heb hem leren kennen in een café in Antwerpen toen hij door Europa trok. Thuisgekomen heeft hij onze muziek gecheckt, en liet hij me weten dat hij het cool vond. Ik heb hem één track laten mixen, en dat klonk zo goed dat we hem heel de plaat hebben laten doen.”
enola: Je bent weg bij platenfirma PiaS.
Hutsebaut: “Het voelt goed om bij een kleiner label te zitten: Noisesome. Daar voelen we ons beter ondersteund, en hebben we het gevoel dat we iets meer aandacht krijgen.”
enola: Met distributie door Caroline zit je wel bij Universal, ook een grote groep.
Hutsebaut: “Is dat? Dé Universal Music Group?”
enola: Je zit bij een major label, Marieke. Durf je dan dromen van het buitenland?
Hutsebaut: “Begin februari hebben we een show in Londen, en dan gaan we ook praten met mensen van een agentschap dat ons misschien meer concerten in Engeland wil boeken. En in Australië hebben we nu ook een lijntje uitgeworpen. Michael Badger had de soundcloud met onze nieuwe plaat naar wat mensen doorgestuurd, en een promofirma wil onze eerste single er nu ook bij gindse radio’s promoten. Hij heeft ook The War On Drugs onder contract, dus geen kleine naam, maar we zullen wel zien wat er van komt.”
enola: Die Australiërs kozen zelfs mee de single, niet?
Hutsebaut: “Normaal ging ‘Only you” de single worden, maar zij vonden “Borderline” beter. Goed voor mij, ik heb de plaat ondertussen zo vaak gehoord dat ik er niet meer fris naar kan luisteren, en “Borderline” was sowieso ook een kanshebber. Bleken wel meer mensen dat nummer te zien zitten. Dan moet je niet twijfelen. Soms kan het geen kwaad eens naar andere meningen te luisteren.”
enola: Voelt dit nu als een nieuw begin?
Hutsebaut: “Deels, maar tegelijkertijd hebben we met Light Stays Close toch iets opgebouwd. We hebben her en der wel al een voet tussen de deur. Het is nu hopen op airplay, want zonder blijft het toch erg moeilijk om optredens te versieren. En ik ga daar niet stoer over doen: ik vind het ook leuk om een nummer dat ik heb geschreven op de radio te horen. Dat blijft toch de ultieme bevestiging.”
