De tegelijk meest fascinerende, meeslepende en sfeervolle plaat van het jaar? The Animal Spirits van James Holden.
Is het een toeval dat de beste electroproducers ook een diploma in de exacte wetenschappen hebben? Voor James Holden een succesvol tranceproducer (luister maar eens naar zijn debuutsong én hitje “Horizon”) was en hij de I Love Techno’s en Fabrics van deze wereld in extase bracht, studeerde hij wiskunde aan Oxford University. Sam Shepherd van Floating Points is neurowetenschapper, en Dan Snaith van Caribou heeft zelfs een doctoraat wiskunde op zak. Allemaal doen ze de grenzen tussen electro, experiment en psychedelica vervagen.
James Holden lijkt daarin het verst te gaan. Na een carrière als trance-dj gooide hij jaren geleden het roer volledig, maar dan ook volledig, om. Als zijn vorige worp The Enheritors (2013) een ware revelatie was, dan is The Animal Spirits dat zeker. Analoge, minimalistische electronica, Marokkaanse gnawa, kraut, freejazz, noem maar op: alles wordt op een vernuftige manier vervlochten tot een niet te klasseren geheel. De plaat is een ontmoeting tussen nieuw en oud, tussen het elektronische en akoestische. Trance (het gevoel, niet de muzikale term voor alle duidelijkheid) is de enige rode draad.
Zweverige gezangen in de intro brengen je meteen in de juiste sfeer en monden uit in het duizelingwekkende “Spinning Dance”, dat raakpunten vertoont met de psychedelische jazz van Alice Coltrane. “Pass Through The Fire” wordt gedreven door repetitieve orgelgeluidjes, die doen denken aan het werk van Terry Riley, de pionier van het minimalisme. Weergaloze jazzdrums en bassynthesizers tillen het nummer nog een niveau honger. Wat een combinatie.
Over Riley gesproken: nog een verdienste van The Animal Spirits is dat de plaat een ideaal startpunt is om andere genres en artiesten te (her)ontdekken. Het meeslepende “Each Moment Like The First” heeft het zweverige van Tangerine Dream, maar moet ook fans van Animal Collective aanspreken. Ook in dit nummer, het meest electrogerichte van het album, is het heerlijk wegzweven op een steeds weerkerende melodie.
Het feest is nog niet gedaan. In “The Beginning & End of The World” voeren saxofoon en synths alweer een weergaloze paringsdans uit. “Thunder Moon Gathering” is een nog meer bezwerende trip. Of wacht, nee: in het titelnummer bereiken de blazers een broeierig, sjamanistisch hoogtepunt. En op die manier is The Animal Spirits een muzikale ontdekkingsreis die steeds intenser wordt; het is een plaat die bij voorkeur in één ruk wordt beluisterd.
Met zijn tweede meesterwerk op rij is James Holden simpelweg een van dé muzikanten van het jaar. Volgend jaar, op 8 april, is hij met zijn liveband te bewonderen tijdens het BRDCST-festival in de AB. Mis dit bezwerende spektakel niet.
