De zoektocht naar het ultieme 2017-nummer bereikte pas laat op het jaar zijn bestemming: op Dark Eyed Messenger toont Adrian Crowley alweer zijn meesterlijk flair in het vinden van niet alledaagse en fascinerende woorden.
De meeste nummers van Crowley dragen de abstractie hoog in het vaandel, en spelen veeleer op het buikgevoel dan op het brein. Duidelijk en simpele teksten, daar doet Adrian Crowley vaak niet aan mee. Maar af toe sluipt er een pareltje van een verhaal in een tekst. Zo eentje waarvan je de woorden kan proeven en voelen terwijl ze gezongen worden. Zoals “Unhappy Seamstress”. Beeld je in: je zit helemaal alleen in een ruimte. Je enige gezelschap: een schrijftafel en een stoel. Niemand die je kan storen. Althans dat denk je, want in die ruimte staat er nog een aparte kamer, als een soort doos. In die doos zit iemand zuchtend te werken aan een naaimachine, haar sessies onderbreekt ze alleen met haar eindeloos getelefoneer. Zoiets zet toch ieders verbeelding aan de gang? Als je dan Adrian Crowley heet, dan duurt het niet lang vooraleer er een parel van een tekst uit je pen rolt. Denk daar nog een dijk van een arrangement bij, inclusief engelengezang en summiere pianoriff, en het hek is helemaal van de dam. En dan is er nog die hemelse warme bariton waarmee Crowley zijn teksten declameert. Topmuziek voor de avond. Winter én zomer!
Om afscheid te nemen van 2017 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
