Met Infidèle(s) heeft Celeste een angstaanjagend intense plaat gemaakt en mag de band zich definitief in het rijtje van toonaangevende Franse metalbands plaatsen.
Celeste, in 2005 opgericht in Lyon, opereert al meer dan tien jaar in de underground. Andere bands uit de Oost-Franse stad kennen we niet in het hardere genre, maar Celeste is wel een heel bijzondere. Ze weten zich al jaren door een uniek metalgeluid te onderscheiden; een pikdonkere, repetitieve en hondsbrutale mix van sludge, doom en black metal, en dat al vier platen (tussen 2008 en 2013) lang.
Ook de tien nummers op Infidèle(s) getuigen van een verstikkende intensiteit en een sonische kracht om u tegen te zeggen, maar muzikaal is deze plaat een stap vooruit. Hoog tijd dat de bredere metalscene hen ontdekt, net zoals dit eerder (langzaamaan) het geval was bij het populaire Gojira en Alcest. Ook deze bands opereerden eerst geruime tijd in de underground alvorens een breder publiek hen ontdekte.
Welgeteld één nummer hebben we nodig om omver geblazen te worden door Celeste. ”Cette Chute Brutale” heeft zijn naam niet gestolen; wat een brutale opener! Hiervoor is het woord overrompelend uitgevonden. Ook in “Comme Des Amants En Reflet” wordt vermorzelende metal gekoppeld aan totale duisternis. Maar dat is niet alles.
“Tes Amours Noirs Illusiores” is nog duisterder en heeft een opvallend zweverige, atmosferische touch die aan pakweg Alcest doet denken. Het sludgy “Sombres Sont Tes Déboires” herbergt zowel complexe metal, hardcore als tragere, doomy passages. Wat dynamiek betreft, is dit nummer het neusje van de metalzalm; het beste bewijs van de (licht) vernieuwde sound.
Ook in “Sotte, Sans Devenir” zitten tussen de ultraduistere riffs en wanhopige screams, die na een tijd weliswaar eentonig kunnen overkomen, weer melodieuze Gojira-achtige gitaren en heerlijke beukdrums geperst. De plaat zich écht volgepropt: om die reden kan het geheel voor de niet geoefende luisteraar soms zeer vermoeiend worden en lijkt het fantastisch opgebouwde instrumentale “(I)” wel een rustpunt — hoe vreemd dat ook moge klinken.
Met “Entre Deux Vagues” barst de hel weer helemaal open. De brutale explosie van gekrijs, ronkende gitaren en drums is een regelrechte stomp in de maag. In de wereld van Celeste bestaat dan ook alleen het pikdonker of een héél duistere schaduw. In de afsluiter “Sans Coeur Et Sans Corps” horen we weer opvallend melodieuze metal, doomy passages en blastbeats. Dat deze band nog black metal wordt genoemd, begrijpen we niet meer.
Live speelt Celeste in totale duisternis, enkel met rode koplampen en een stroboscoop. Als je de muziek beluistert, zal je begrijpen waarom: een tikkeltje licht zou de sfeer helemaal verbrodden. Infidèle(s) is een album voor de volhouders, maar wat een plaat, als je hem kan verteren. Voor trouwe volgelingen van Amenra, Neurosis, Cult Of Luna en Year Of No Light zal dat ongetwijfeld een koud kunstje zijn.
Celeste speelt op zaterdag 17 maart met Wiegedood, Soul Grip en Vonnis in De Kapel in Lokeren.