Na Philofobia, Lunacy: Gurli Octavia is blijkbaar van plan om haar carrière aan imaginaire ziektebeelden op te hangen. De tweede EP die de Deense folknimf dit jaar lost laat een ander geluid horen dan die eerste, alsof ze nog even alles moet proberen voor er misschien een debuutplaat komt.
We zijn halfweg. Blijkbaar is het plan om drie EP’s uit te brengen voor die ook een fysiek leven krijgen, dit is nummer twee. En meteen maakt Gurli Octavia duidelijk dat ze meer truken in haar mouw heeft zitten dan Philophobia liet horen. Op deze tweede EP kabbelt de Deense meer als een Agnes Obel zonder het artistiekerige randje. Verder is vernieuwing nog steeds niet aan haar besteed: de traditie staat voorop.
Dat is nog het meest duidelijk in “Woebegone”, een klassieke folkballade waarin Octavia zich aan het water overgeeft, tot de golven zich boven haar sluiten. Het is een sterk nummer, waarin de zangeres het hele bereik van haar stem verkent: van smachtend uithalen tot die hese diepte waar ze zo heerst. De melodie is die van een sirene, de backing vocals de verlokking die je richting rotsen wil krijgen. Betoverend.
Water speelt wel vaker een grote rol op Lunacy. “Water led me astray”, gaat het in opener “Oh Mighty Cold”, “In Floating” wordt een ziel gereinigd en er is “Waiting For Water” dat de zonden moet wegvagen. Op Lunacy wordt gesmacht en gesmeekt en in eigen ziel gewroet. Ze experimenteert voorzichtig met haar geluid. De saxofoon die her en der zacht wordt aangeblazen is nieuw, de kabbelende piano die “Floating” leidt, is niet de gitaar van andere nummers. Het is zoeken uit principe, omdat de dochter van een circus nu eenmaal geen blijver is, zelfs al zou ze dat wel willen. “I’m searching for a home in every hole”, gaat het, maar de titel van het nummer is “Vagrant” en dat zegt alles. Als er een bestemming is, dan heeft Gurli Octavia die nog niet gevonden.
En zo is het goed. Nauwelijks een jaar geleden debuteerde Gurli Octavia, nu is ze twee EP’s verder en dat is gewoon nog maar een beetje verder op weg. Een eigen stem is gevonden en die zoekt nu wat ze allemaal kan. Het kabbelende van dit Lunacy werkt alvast even goed als de klassieke folksongs van Philophobia. Benieuwd wat de derde EP brengt. Afspraak ergens in 2018.
