Negen jaar geleden werd hij als blozende vijftienjarige tweede in Humo’s Rock Rally, een debuutplaat later verdween hij. Weg naar Londen, om te studeren, en volwassen te worden. Vandaag steekt Jasper Erkens voor het eerst in lang zijn hoofd opnieuw aan het venster met Drawing A Line, een plaat die voelt als een tweede debuut. ‘Misschien heb ik inderdaad wat willen tonen wat ik allemaal kan.’
Acht jaar is Jasper Erkens weggebleven. Goed, er was dat meer elektronische project Altrego dat in 2014 één EP uitbracht, maar verder was het vooral stil. Erkens was op aanraden van Adele naar Londen getrokken om aan de befaamde BRIT-school muziekproductie te studeren. En zelfs na zijn afstuderen — onderscheiding, meneer! — drong het nog niet. De ondertussen vierentwintigjarige verhuisde naar Amsterdam, en pas daar en dan, werd hij opnieuw de popartiest die hij altijd wilde zijn. Dat hij niet stilgezeten heeft bewijst het nieuwe Drawing A Line, echter; een plaat die zo lang op zich heeft laten wachten dat het lijkt alsof Erkens opnieuw wilde kunnen beginnen.
Erkens: “Zo moet je het niet per se bekijken. Ik had ook een jaar na mijn debuut The Brighter Story al een tweede plaat kunnen uitbrengen, maar ik deed het niet. Dat ik deze plaat nu heb gemaakt is dan wel weer het gevolg van die periode onder de radar. Het is het resultaat van een lang proces waarin ik bleef zoeken naar beter, om uiteindelijk bij deze collectie songs uit te komen.”
“Het duurde inderdaad even voor ik opnieuw songschrijver werd, maar uiteindelijk ontdekte ik dat dat toch mijn grootste passie blijft. Ik heb veel met beats gewerkt, heb coole, obscure electro gemaakt, maar uiteindelijk hou ik toch nog altijd meer van songs. En van zingen. Een tekst schrijven werkt ook therapeutisch voor mij; ik heb dat nodig. Het is de essentie waar ik keer op keer naar terugkeer, zelfs al neem ik me voor me eens totaal in iets anders te verdiepen. Ik ben altijd het meest trots als ik een fijne song heb geschreven met een goeie melodie, toffe akkoorden, en een tekst waar ik tevreden over ben. Tussen drie en vijf ’s nachts aan duistere beats zitten sleutelen vind ik ook leuk, maar daar ben ik niet trots op.”
enola: Hoe kwam het dan dat het zo lang geduurd heeft voor je dat songschrijven opnieuw ontdekte?
Erkens: “Goeie vraag. Het is nooit echt weggegaan, maar ik vermoed dat ik gewoon niet genoeg nummers had die bij elkaar pasten om uit te brengen. Nu wel. Hand op het hart: ik ben tevreden over elk nummer op deze plaat, en dat is vaak anders geweest. Ik heb de laatste jaren honderden nummers geschreven, waar ik soms erg content mee was. Tot ik er terug naar luisterde, dan was ik maar wat blij dat ik die nooit heb uitgebracht. Tja, als je zoekt probeer je ook al eens dingen uit die keihard mislukken. Na drie dagen iets opnieuw horen en niet tevreden zijn; dat maakt me bang om snel dingen uit te brengen. Ik wil genoeg tijd hebben om zelf objectief genoeg te kunnen worden over die songs.”
enola: Had je die tijd in Londen nodig om op te groeien?
Erkens: “Ja. Uiteindelijk wil je jezelf in de luwte kunnen ontwikkelen; daar moet niemand op zitten kijken. Londen is op zich al een erg inspirerende stad, maar wat me nog het meest beviel was dat ik er niet herkend werd. Dat was anders toen ik zestien, zeventien jaar was en veel op televisie kwam. Dat beklemde me. Ik wilde verdwijnen, maar kon dat niet. Dat niemand in Londen een fuck om mij gaf was meteen een verademing. Ik was een mier in de mierenhoop, die geen aandacht trok.”
enola: Drawing A Line is een erg gevarieerde plaat geworden, alsof je na zoveel tijd even wil laten zien wat je allemaal geleerd hebt.
Erkens: “Misschien wel. De plaat springt van de hak op de tak, maar dat was de bedoeling. Ik wilde een heel eclectische plaat te maken, een grootse samenvatting van de afgelopen jaren. Het zou goed kunnen dat dat een soort bewijsdrang inhoudt. Net omdat ik zo lang niets gedeeld heb van wat ik al die jaren heb gedaan. Ik had misschien wel tweehonderd nummers voor deze plaat, en die liepen heel erg uiteen. Vaak ging het zo dat ik een heleboel gelijkaardige nummers maakte in één periode, tot ik besliste wat de beste daaruit was. Waarna ik als vanzelf weer verder ging, op zoek naar iets anders. Zo heeft elk nummer zijn eigen wereld. Het is lang zoeken naar samenhang, en het is pas recent dat ik beslist heb om deze dertien songs te nemen en er dit album van te maken. De enige rode draad is mijn stem. Verder heeft elk nummer zijn eigen jasje gekregen, als was het een fotoshoot waarbij ik met verschillende kleren experimenteer: het blijft toch altijd mij.”
“Toen ik op het einde van mijn schooltijd beats leerde programmeren, ging een doos van Pandora open. Ik heb toen op een paar maanden tijd bijna honderd tracks gemaakt. Een obsessie, ik ging door tot vijf uur in de ochtend en zelfs in het weekend. Nu woon ik in Amsterdam, en ben ik die songs aan het afwerken. Het punt is bereikt dat ik alles wil uitbrengen. Ik heb afstand moeten nemen van die nummers, nu heb ik die. Nu hoor ik hoe die dingen er soms ver over gingen, maar dat er tekstueel en qua song toch vaak iets bruikbaars in zat. Dat zijn allemaal puzzelstukjes waar ik nu mee aan de slag ga. Zie ‘Drawing A Line’ dus maar als mijn eerste van vele puzzels.”
enola: Wat opvalt: je opent het album met de titeltrack, en dat is meteen het nummer dat het meest aan je debuut refereert. Een laatste bruggetje naar vroeger, en dan: vooruit naar iets anders?
Erkens: “Dat denk ik wel. De titel “Drawing A Line” is niet toevallig gekozen. Het is letterlijk een lijn trekken, als was het een uitloper van het vorige album. Het gaat om de overgang van het verleden naar de toekomst: op dit moment beslis ik om iets te doen, nadat ik jaren heb zitten creëren zonder drang om iets uit te brengen. Nu wil ik tonen dat ik hier sta: dat is het verleden, dit is de toekomst., en als je het mij vraagt zijn vanaf nu ook de sluizen open, en ga ik ook veel meer uitbrengen. Niet alleen popplaten als deze, maar ook veel meer experimentele dingen. Ik heb genoeg achter de schermen zitten oefenen, mezelf zitten verbeteren, vanaf nu wil ik bezig blijven.
enola: Dus ook Altrego is niet dood en begraven?
Erkens: “In mijn hoofd zeker niet. Ik denk zelfs dat het nog een heel belangrijke uitlaatklep zal blijken. Ik kan nog altijd ideeën voor Altrego hebben, maar eigenlijk vind ik het op dit moment niet belangrijk. Mijn wereld vandaag is dit album, en daar ga ik honderd procent voor tot dat kaarsje is uitgeblust. En dan pas zet ik mijn tanden in iets anders. En dat kan gerust Altrego zijn, maakt mij niet uit. Zolang ik er maar helemaal voor kan gaan.”
enola: Kan het dat je op een volgende plaat eerder voor één richting gaat kiezen uit de veelheid die Drawing A Line biedt?
Erkens: “Dat zit er in, en de kans is groot dat dat een is die ik nog niet op deze plaat heb laten zien. Ik merk bij het schrijven immers dat ik nu alweer aan een nieuwe periode ben begonnen. Ik hou er niet van om te blijven stilstaan, laat mij maar experimenteren met nieuwe dingen, dat alles fris blijft.”
enola: Hoe kijk je ondertussen terug naar op The Brighter Story? Kun je het zonder gêne aan om je jonge zelf beluisteren?
Erkens: “Zeker. Die plaat is een deel van mijn verleden, zoals ik het ook boeiend vind om mijn ouders te horen vertellen over hoe ik vroeger was, en ik dan kan zien hoe ik nog steeds dezelfde ben. Misschien heb ik bepaalde Engelse woorden uitgesproken op een manier waar mijn haren nu recht van komen, maar ergens vind ik het vooral interessant en leerrijk om mezelf op dit moment te leren kennen. The Brighter Story is een ankerpunt. Op één of andere manier vat het ook mijn essentie samen. En uiteindelijk: ik heb die nummers geschreven, ik weet waar ze vandaan komen. Dus wat zou ik ervan cringen? Zelfs al klinkt mijn stem verschrikkelijk jong. Daar luister ik naast. Ik wil die plaat absoluut niet uitwissen.
enola: Wat is het belangrijkste dat je aan die BRIT school hebt geleerd?
Erkens: “Samenwerken met anderen. The Brighter Story had ik helemaal alleen geschreven, in Londen ben ik voor het eerst met vrienden aan het schrijven gegaan. Ik had nog geen idee van compromissen maken op het vlak van songschrijven. Daar heb ik veel van geleerd, want eerst wil je inderdaad ‘foert’ denken, ‘my way or the highway’, maar dat zou te ongemakkelijk zijn als je met vrienden werk. Dus probeer je die suggesties toch maar eens, en dan blijkt dat vaak een goed idee te zijn, dat weer een nieuwe deur opent. Ik was op dat vlak iets te afgesloten.
