Vele Hemels (Boven de Zevende)

De wereld is naar de verdoemenis. De aarde blijft opwarmen, aanslagen worden gepleegd en zelf voel ik me ook al niet al te best. Te zwartgallig zegt u? Gelukkig is er vanaf vandaag voor de liefhebbers van het grote scherm therapie te verkrijgen voor de prijs van een bioscoopkaartje! De verfilming van Griet Op de Beecks debuutroman uit 2013 leert ons immers dat je niet zomaar je lot mag aanvaarden, je moet het bestrijden.

Vele Hemels Boven de Zevende volgt een handvol personages die elk met elkaar verbonden zijn. Eva is een dertigjarige criminologe en hardnekkig single. Haar vader Jos is dan weer hardnekkig alcoholist. Daarbovenop is zijn echtgenote —Eva’s moeder— een onuitstaanbare, egocentrische manipulator die haar dochter een eetprobleem aanpraat door haar voortdurend attent te maken op die overtollige kilootjes. Verder heeft Eva nog een zus, Elsie, die overspel pleegt en is de dochter van Elsie, Lou, een onzekere puber met vele vragen over populariteit en geluk. Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar in Jos’ familie wordt er alles aan gedaan om het kruis dat op ieders schouder rust los onder de mat te vegen.

Als je hem nog niet zag aankomen: Vele Hemels zal het belang van praten aankaarten. Uit het handvol personages, komt de waarheid uit Lou’s mond: ongelukkig zijn mag je niet zomaar aanvaarden. Mooie boodschap dus, maar zelfs de mooiste boodschappen hebben een degelijke verpakking nodig om tot zijn recht te komen. Visueel schort er in principe weinig met die verpakking, met het scenario des te meer. Het scenario is onder handen genomen door Op de Beeck zelf, uit moederinstinct om haar eerstgeborene te beschermen van verfoeilijke adaptaties. Toch bevestigt Vele Hemels dat je je kind soms ook moet kunnen loslaten. De dialogen lopen meer dan eens stram, en zijn de vertolkingen bijgevolg ook vaak zelf de weg kwijt. De cast bestaat nochtans uit vaste waarden als Viviane de Muynck, Sara de Roo en Koen de Graeve. Maar met personages die zo veel vlees verloren zijn in hun adaptatie dat ze karikaturen geworden zijn, kan je nu eenmaal niet bijster veel aanvangen.

“Niemand beloofde ooit dat het leven geestig zou zijn” zegt Jos. Vele Hemels zal dat ook niet ontkennen, maar wil toch terzijde even laten weten dat als het niet geestig is, het misschien ook wel een klein beetje aan jezelf ligt. Het doel is om ons te overtuigen dat het leven maakbaar is, dat je gelukkig kan worden als je maar hard genoeg in de kracht van verandering gelooft. Hoewel de film zware thema’s als kanker, verslaving, depressie en schuld aankaart, is het niet de bedoeling dat u droef de zaal uitstapt. Met deze nieuwe moraal kan zelfs u uit het diepe tranendal van het leven klimmen!

De keuze voor Spinvis als soundtrack lijkt daardoor bijna ironisch. “Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, kom terug” zingt hij in het nummer Kom Terug, één van de weinige nummers in zijn oeuvre die inhoudelijk in de buurt van klefheid zouden kunnen komen. De keuze voor dit nummer als rode draad lijkt dus niet toevallig. Het grote contrast is echter dat poëzie en zelfreflectie in zijn nummers hem niet vreemd zijn. Schoonheid en troost, weet Spinvis, valt niet enkel te plukken uit een stereotiep moraallesje.

Vele Hemels lijkt van hetzelfde bedje ziek als z’n gelijknamige roman, zij het niet zieker. De ene oneliner na de andere wordt afgeschoten, met als mikpunt het Grote Sentiment. Het daagt niet uit, het is niet verrassend, en de handelingen en personages zijn in een keurslijf gedwongen in functie van die zee van emoties. Degene die Op de Beecks roman in eerste instantie al niet konden luchten, zullen zich tijdens de verfilming nog steeds vele helskringen onder Lucifers nolleputje bevinden.

Met:
Sara de Roo, Brit van Hoof, Viviane De Muynck, Koen de Graeve
Regie:
Jan Matthys
Duur:
119 min.
2017
België
Scenario:
Griet op de Beeck

verwant

Blog: Film Fest Gent 2020

Ondanks de blijvende dreiging van het Corona-virus, zal tussen...

Coureur

Het levensverhaal van de debuterende regisseur en ex-wielrenner Kenneth...

D’Ardennen

De film: 2015 leek lange tijd een annus horribilis te...

D’Ardennen

“De beste Vlaamse film sinds Rundskop.” “De Vlaamse Tarantino.”...

Halfweg

De naam Geoffrey Enthoven doet bij de gemiddelde Vlaamse...

aanraders

Madeleine Collins

Regisseur Antoine Barraud is geen grote naam in het...

Belfast

Naar eigen zeggen had Kenneth Branagh al jaren plannen...

Blaze

Hoewel hij vooral bekendheid geniet als een acteur...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in