Nog zo’n comeback. Na vijf jaar en een vanity project — tja, Bert, noem het dan toch ook niet Ostyn — kunnen we met Jungle Eyes dezer dagen opnieuw genieten van vers werk van het dood gewaande Absynthe Minded. De plaat ligt nu al even in de rekken: tijd voor een verdict.
Hoe Absynthe Minded is Absynthe Minded tegenwoordig nog? Van de originele line-up schieten enkel stichtende leden Ostyn en bassist Sergej Van Bouwel over, de overige rollen zijn ingevuld door nieuw bloed. Samen met dat volk uit Ostyns entourage — omvangrijk dankzij allerhande zijsporen, want stilzitten? Nee hoor! — klinkt het Absynthe Minded anno 2017 in veel opzichten duidelijk anders. Exit viool, bijvoorbeeld. En toch. De band blijft de sfeer uit de eerdere hoogdagen oproepen: die van vaag romantisch bohemien, als een vergeelde polaroidfoto van enkele bloedbroeders-musici ver voorbij middernacht in een rokerige kroeg, ergens, ooit. Een transplantatie hier en daar, maar het DNA blijft intact.
Ostyn wil meer dan ooit iets te vertellen hebben, wist (mvs) eerder op te tekenen in gesprek met de frontman. “Jungle Eyes”, het verhaal van een neoliberale superheld, moet daar het voornaamste bewijs van leveren. Jammer dan dat het wat koffiedik kijken blijft welk standpunt Ostyn nu inneemt met de song. Nee, dan liever “Pearl”, over de deugd van de herbronning (“…a storm from which will spring a new beginning”), vol jeugdige levenslust: “We’re diving in this whirlwind, an ocean of life/When we come up, we take a deep breath, go back for the pearl”. Op zulke momenten is Jungle Eyes nog het best te genieten.
Zo ook op “Beam!”, dat dit jaar aanspraak mag maken op de titel van heerlijkste zangmelodie van het land — een eer die “Envoi” vijf jaar terug al te beurt viel. De song vloeit zo natuurlijk in de juiste bochten, dat ze na één luisterbeurt blijft hangen waar het hoort. Opener en single “The Execution” start trouwens met een gitaar die onmiddellijk als een directere, assertievere achterneef van “Envoi” klinkt. Als het de bedoeling was om subtiel te spelen met die herkenbaarheid: well played. “Kingpin”, samen met “The Execution” het baldadigere karakter van Jungle Eyes, is ook raak met dat barokke orgeltje op de achtergrond en dat zwierige refreinmotief.
Maar na vier toppers slaat “Running On Empty” de bodem uit de euforie, als Ostyn plots in een depri bui zingt dat “the old lighthouse has been brought down”. Net toen we gezet waren voor nóg zo’n levensbevestigende song! Vanaf dat punt gaat de plaat een beetje aan het wankelen, maar slaagt er toch nog minstens twee keer in om te overtuigen. Uiteindelijk heeft Jungle Eyes last van een luxeprobleem. “The Execution” kregen we al, ook “Beam!” is een YouTube-leven gaan leiden en nog staan de songs elkaar te verdringen om als single geëerd te worden. Naast de eerder vernoemde hoogtepunten mogen dus ook “At First Sight” en “Echo Chamber” meedingen naar die kroon.
Wel een kleine tip: ga best niet af op het artwork. Ach, als dat het sterkste argument tegen Jungle Eyes moet zijn, dan is de missie van de comeback geslaagd. De nonchalance waarmee de band tussen de lijnen toont dat dit nog altijd de goeie ouwe Absynthe Minded is, is een sterk staaltje vaderlandse muziek.
