Amenra brengt zijn zesde plaat uit en de wereld zal het geweten hebben. Die heeft liefst vijf jaar gewacht op Mass VI. Een gesprek over de nieuwe wegen die daarvoor bewandeld werden. En meer, veel meer. Een zoektocht naar de betekenis van een indrukwekkend album.
Een babbel met Colin H. Van Eeckhout heeft niets, maar dan ook niets, van een doorsnee bandinterview. Geen promopraat, geen persdag, geen tijdlimiet. Wel een dik uur durende, diepgaande en openhartige babbel. Plaats van afspraak is een bijna leeggelopen café van de Vooruit, op een zondagavond. Terwijl in de straten van Gent een studenteninvasie aan de gang is, net voor de start van het academiejaar, is het rustig in het Vooruit Café. Zalig rustig zelfs. Met de titels en bijhorende teksten, die Van Eeckhout speciaal doorstuurde, als leidraad overlopen we alle zes nummers van Mass VI. Zes songs, zes verhalen.
“Children Of The Eye”
enola: Het contrast tussen razernij en rust, furie en zalven is groter dan ooit. Een bewuste keuze?
Van Eeckhout: “Ja. Voor Mass VI wilden we de nummers meer dan ooit uitwerken. De heavy stukken slaan harder dan vroeger, de kalme stukken snijden nog dieper. Dat komt doordat we onszelf toegelaten hebben het livegeluid te overstijgen. Tot de vorige plaat deden we enkel in de studio wat we live aankonden. Nu wilden we telkens het maximum eruit persen. Het begin van “Children Of The Eye” zit tjokvol; het is een aanval. Tijdens de kalmere stukken ga ik bijna op de knieën. Door die andere aanpak had ik na de opnames een voldaan gevoel. Ik ben ook oprecht tevreden met het album. Er zal een tijd komen waarin het nóg moeilijker wordt om nog een Amenra-plaat te maken.”
“Dit is ook de eerste plaat waar Levy (Seynaeve, speelt sinds 2012 bij Amenra, nvdr) aan heeft meegeschreven. Hij is tien jaar jonger dan de rest van de band, en dat scheelt wel; er schuilt nog meer energie en bewijsdrang in hem. Hij heeft serieus de kar getrokken bij het schrijfproces en heeft er ook een grote impact op gehad.”
enola: Verwijst de titel van het nummer naar iets of iemand concreet?
Van Eeckhout: “Het gaat over een collectief gevecht tegen intens verdriet, miserie en pijn. In de groep zit iedereen op zijn eigen emotioneel eiland, maar door tegenslagen te delen, is het makkelijker om ze te dragen. We krijgen ook constant de vraag wat het creatieve proces gedreven heeft. Wel, miserie is de aanleiding voor de plaat. We verstoppen dat niet. Dat openhartig zijn, is belangrijk voor ons. Ik zie er het nut niet van in om een waas van geheimzinnigheid op te bouwen.”
“Edelkroone”
enola: Een gesproken poëzie stuk van amper 23 seconden, maar het is schitterend. Waarom nu pas zo’n Nederlandstalig intermezzo?
Van Eeckhout: “Of is het schoon is, weet ik niet. Ik vind het meestal vreselijk om mijn eigen stem te horen. De rest van de band vond het meteen passend in het geheel. Waarom nu pas? Sinds we internationaal erkenning krijgen, vinden we het belangrijk om onze oorsprong te benadrukken. Terwijl veel bands dan zeer Amerikaans of Engels willen zijn, doen wij net het omgekeerde. Door Nederlands te gebruiken, komen we ook weer dichter bij onze roots. Die taal maakt nu eenmaal deel uit van onze identiteit.”
“Toen we begin dit jaar in het kader van onze akoestische tour in Berlijn moesten spelen, zochten we eerst naar een Duitstalig nummer om te coveren. Dat bleek niet eenvoudig. Ondanks het feit dat het publiek er niets van verstond, hebben we ze toch kunnen raken met “Het Dorp” (het lied van Zjef Vanuytsel dat de groep al langer brengt, nvdr). Dat merk je ook bij een band als Sigur Rós. Je begrijpt niets van de IJslandse teksten, maar het raakt je. Je gaat zelfs meeneuriën.”
enola: Had je tien jaar geleden gedacht dat je ooit in het Nederlands zou zingen?
Van Eeckhout: “Neen, zeker niet. Hetzelfde geldt voor de cleane zang; ik heb daarvoor durf moeten kweken. Dat begint met wat stukken op Mass IIII en dan was er die EP Afterlife. De eerste keer live was ook enorm stressen. Er zijn dus heel wat jaren over gegaan.”
“Plus Pres de Toi”
enola: Opnieuw een andere taal. Ditmaal een heftig nummer in het Frans.
Van Eeckhout: (zingt ‘plus pres de toi, mon dieu, plus pres de toi’) “De teksten zijn geïnspireerd door een christelijke hymne. Door op kerkhoven in Wallonië rond te lopen, kreeg ik inspiratie om in het Frans te zingen. ‘Bien à vous’ haalde ik daar. Ook diepgaande gesprekken met Franstalige vrienden inspireren me. Een taal vertelt soms veel meer dan woorden. Toen ik al mijn teksten, vertaald naar het Engels, doorstuurde naar Steve von Till (met Neurosis de oprichter van Neurot Recordings, n.v.d.r.) merkte ik dat ook: sommige komen gewoon beter over in het Nederlands of in het Frans.”
“Het nummer is gericht aan m’n vader, maar eigenlijk kan je het projecteren op iedereen die ik mis. De eerste maanden na een overlijden van een naaste zijn vreselijk. De teksten geven dat gevoel weer. Toen ik naar de repetitietapes van dit nummer luisterde, kreeg ik tranen in mijn ogen. Op zo’n moment ben je zeker dat het goed zit.”
“Spijt”
enola: Opnieuw een intermezzo. Eerst horen we weer Nederlandstalige poëzie en nadien een verwoestende uithaal.
Van Eeckhout: “In de muziekbusiness wordt een plaat met vier volwaardige nummers als een EP beschouwd. Voor ons is een album af als het een coherent, duidelijk verhaal vertelt over wat de laatste jaren hebben meegemaakt. “Spijt” is inderdaad geen echt nummer, maar is wel noodzakelijk op het album. Het is een baken van rust, tussen al het muzikale geweld door.”
enola: “En met het hoofd geheven beëindig ik mijn dans. Alleen moeder ziel. Alleen.” Eenzaamheid lijkt een vaak terugkerend onderwerp.
Van Eeckhout: “Ik word omringd door de beste mensen ter wereld, maar toch word ik vaak overmand door een eenzaam, triest gevoel. Ik heb maar één kleine tegenslag nodig om me van mijn voetstuk te laten kantelen.”
enola: Amenra werkte voor de akoestische show in de AB al eens samen met dichteres Sofie Verdoodt. Hoe belangrijk is poëzie voor jou en/of de band geworden?
Van Eeckhout: “Woordkunst boeit mij wel. Ik ken er geen zak van, maar ik ben ontzettend geïntrigeerd door mensen die het beheersen. Ik vind het echt confronterend om te realiseren dat het meeste vaak tussen de regels te lezen valt. Hoe mooi taal kan zijn, hoe creatief je er mee kan zijn … zeer boeiend allemaal.”
“A Solitary Reign”
enola: Dit nummer kan voor mij in het rijtje van Amenra-klassiekers, naast “Am Kreuz”, en “Razoreater”. Had iedereen in de groep het gevoel dat alles mooi samen kwam in dit nummer?
Van Eeckhout: “Iedereen bij Amenra blijft een individu, met een eigen mening, dus er waren ook twijfels. Het gevoel dat een gitaarlijn teweeg brengt, is voor mij als zanger het belangrijkst. Voor een gitarist, die de riffs schrijft, kan dat anders aanvoelen. En dan kan zo’n stom riedeltje twijfels opwekken. We zijn eigenlijk allemaal onzekere gasten, dat heeft er ook mee te maken. Zo was ik aanvankelijk ook onzeker over die Nederlandse poëziefragmenten.”
enola: Het nummer heeft iets episch, zelfs hoopvol en troostend.
Van Eeckhout: “In de eindbalans zit er hoop, maar het gaat weer initieel uit van tristesse. Het gaat over het afscheid van een moeder. Dat nummer is geschreven nog voor de moeder van Bjorn (Lebon, drummer, nvdr) gestorven werd. We hadden ons maanden voordien voorgenomen dat moeders een plaats moesten krijgen binnen het Amenra-verhaal. We wilden eigenlijk met al onze moeders in de studio praten over thematiek die ons na aan het hart ligt en die gesprekken opnemen. De samples zouden dan een plaats krijgen op de plaat. De enige persoon met wie we dat gedaan hebben, was Björns moeder. Kort na de opnames kreeg ze te horen dat ze kanker had en zes maanden later is ze gestorven. Het nummer had haast een profetisch karakter.”
“De kans bestaat wel dat we dat nummer nog niet meteen live gaan spelen”, gaat Van Eeckhout verder. “Er zijn veel gitaarlijnen opgestapeld en de cleane stemmen gaan over in geschreeuw. Als ik dat ooit live ga kunnen spelen, ga ik in ear-monitors of een statief en vier monitors nodig hebben, maar dat zou indruisen tegen mijn live-performance.”
“Diaken”
enola: Het is tegelijk vintage Amenra en tegelijk niet: het akoestische eindstuk werkt weer zalvend.
Van Eeckhout: “Voor nieuwe nummers gaan we niet vissen of inspiratie zoeken bij andere bands, enkel bij onszelf. We kijken niet naar huidige trends, eerder naar ons vroeger werk. Daardoor zal je bij bepaalde riffjes misschien denken aan eerder werk. Zo is Levy met een frisse kijk aan de slag gegaan en heeft hij soms onuitgegeven nummers of gitaarlijnen van vroeger kunnen herwerken.”
Tot slot wil hij nog iets kwijt over de prachtige albumhoes. Op de indrukwekkende foto, van de hand van Stephan Vanfleteren, is een dode zwaan tegen een zwarte achtergrond te zien. “De zwaan is het symbool voor schoonheid en liefde, maar ze kan je ook aanvallen en dan dwingt ze respect en aanzien af. Wij kozen voor een dode zwaan om de schoonheid van verlies weer te geven. Een beeld zoeken voor muziekstuk, plaat of verhaal is immens moeilijk, maar dit was echt het perfecte beeld. Het is ook een perfecte zwaan, maar achter het rustgevende schuilt chaos, de dood. We vonden het de mooiste die we al hadden gezien .”
Amenra speelt op 28 oktober in De Kreun en op 31 oktober in de AB. Beide concerten zijn al uitverkocht. Later in het najaar volgen nog een aantal akoestische optredens.
