We schreven het al in mei: postpunk is springlevend in België en al lang niet meer voor zwartjassen. Die stelling wordt nog eens bevestigd door twee ijzersterke, duistere platen die verschenen bij Hypertension Re-cords.
Naast Rock Rally-winnaars Whispering Sons, die ons vorige maand nog omver bliezen in NEST, telt ons landje nog enkele topbands die in het genre hun eigen weg gaan. Twee daarvan, Partisan en Public Psyche, hebben nu een kakelverse plaat uit op Hypertension, het Limburgse label waar ook Amenra, Drums Are For Parades en Cocaine Piss in het verleden releases uitbrachten. Stuk voor stuk begonnen ze als undergroundbands, maar dankzij Hypertension maakten ze opgang in de alternatieve scene.
Ooit vooral gespecialiseerd in hardcore, postrock en postmetal, heeft het label vandaag een goede neus voor zeer uiteenlopende genres. Ook de timing hebben ze goed gekozen; de start van de herfst was namelijk het perfecte tijdstip voor de release van dit soort muziek.
Meer dan drie jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van splinterbom Ruinenlust, de plaat waarmee Public Psyche (toen nog Rape Blossoms) vooral aan A Place To Bury Strangers deed denken. Bij No New Violence vallen vergelijkingen veel moeilijker te maken.
De eerste tonen van “New Days” zetten meteen de sfeer voor dit meeslepende plaatje. Spookkeys, soms ritualistisch aandoende, minimale drums en klaagzang zorgen voor een heerlijk beklemmend sfeertje.
“Elevator” combineert dikke keyboardlagen en opruiende gezangen met een groovy, zelfs licht dansbaar ritme. “Veil” is een beklemmende trip langs ultradonkere new wave, hypnotiserende krautrock en psychedelica. Beide nummers vragen dan ook om pokkeluid gespeeld te worden in een duister hol. Opgepast, deze plaat is verleidelijk, bevreemdend en gevaarlijk tegelijk. Een trip die je niet snel loslaat.
Ook minder pure postpunk op de tweede ep van Partisan, opgericht door Cedric Goetgebuer (Rise and Fall), Ivo Debrabandere (Oathbreaker) en Thijs Goethals (Maudlin). Ze hebben dus allemaal een meer hardcore gerichte achtergrond, maar met Partisan sloegen ze een volledig andere weg in. Met We Have Been So Terribly Betrayed verschuiven ze zelfs meer richting droompop en gitaarrock.
Bij Partisan liggen de invloeden er dikker op; we horen niet alleen Joy Division, de band vermeldt ook zelf Ride, The Sonics en The Chameleons in de promotekst. Partisan klinkt als een perfecte mix van de genres die door deze bands zijn vormgegeven, maar dan zonder belegen te klinken. “You And I” is een heerlijke opener, maar “No Last Surrender” is pas echt een verslavende oorworm. Partisans geheim? Het heerlijke riffwerk, solide drums en melancholische stemmen perfect in evenwicht houden.
Onze favoriet van deze plaat is “Forget”, een slepend en gevoelig nummer, en met meer dan zes minuten het langste op de plaat. En het vat ook de groei perfect samen die Partisan heeft doorgemaakt. De song is hapklaar en dynamisch, maar weet toch een donkere, warme sfeer te creëren. Bij veel andere bands is het (noodgedwongen) kiezen, Partisan ken beide combineren. Mooi, mooi.
Mocht je ons vragen welk album van de twee onze voorkeur draagt, het antwoord zou zijn: beide. Zowel Public Psyche als Partisan heeft zijn eigen stijl verder ontwikkeld. Schaf dus beide platen blindelings aan.