“We waren allemaal moe.” Met die woorden deelde Bert Ostyn in 2015 het einde van Absynthe Minded mee. Hij had met No South Of The South Pole een soloplaat gemaakt en daar zouden we het mee moeten doen, leek het. Twee jaar later staat zijn band er echter terug, met een nieuwe line-up en een nieuwe plaat, Jungle Eyes. “Het is mijn taak mensen met mijn verhalen te inspireren”, klinkt het nu.
Bert Ostyn is blij. Dat hoor je. Enthousiast ratelt hij in het kantoor van zijn nieuwe platenfirma Sony alle richtingen uit. Het is dan ook een flinke comeback, waar we het vandaag over hebben. Toen de frontman nauwelijks twee jaar geleden zijn eerste soloplaat voorstelde, zag het er naar uit dat we Absynthe Minded in het Belpoparchief mochten klasseren: was geweest, zou niet meer. Dat het zo niet mocht gaan, was duidelijk. Dat het zo niet kón gaan, al evengoed. Ostyn miste een groep, en dus richtte hij die opnieuw op. Want zo moeten we het zien, wordt al snel duidelijk. Met drie van de vijf leden nieuw aan boord is het nieuwe Absynthe Minded geen doorslagje van de oude. Hoe dat gegaan is, vraag ik. Was er een moment dat Jungle Eyes flink onderweg was zijn tweede soloplaat te worden?
Ostyn: “Neen. Die soloplaat heb ik gemaakt omdat ik toen geen idee had wat Absynthe Minded nog was. Die groep was veel te belangrijk voor mij en was op dat moment het grootste deel van mijn leven geweest. Toen dat uit elkaar viel, zat er niets anders op dan muzikaal iets radicaal anders te gaan doen. Noem het een experimentele periode die ik nodig had om los te komen van het verleden en iets fris te doen. Ik heb toen ook de soundtrack van Bevergem gemaakt.”
“Plots dienden zich heel wat projecten aan en dat kon ik gebruiken. Dat gaf energie. Toen ik aan nieuw materiaal begon te werken, merkte ik echter dat die benadering me niet meer beviel. Ik wilde er opnieuw als een collectief tegenaan en aangezien ik toen al opnieuw met Sergej (Van Bouwel, bassist van Absynthe Minded, mvs) praatte, belandde ik weleens met hem in de studio. Al snel evolueerde dat naar de beslissing om de groep opnieuw op te richten. En toen ging het wel erg snel. Ik heb geen audities gehouden, de muzikanten waren gewoon mensen waar ik al mee samenspeelde. Toon en Simon zaten al in mijn soloband, Wouter kende ik nog van toen hij bij tomàn speelde en in het zelfde complex repeteerde.”
“Dat de oorspronkelijke line-up integraal opnieuw bij elkaar zou komen, was geen optie. Met een van hen heb ik bijna geen contact meer, met anderen dan weer wel, maar die zagen het niet zitten om opnieuw te beginnen. Ik begreep dat, want de opnames van onze vorige plaat, As It Ever Was, waren het meest complexe proces ooit geweest. We waren vijf mensen die elf jaar intens met elkaar hadden samengewerkt en dat had zijn sporen nagelaten.”
“Ach, het ging zoals het ging. Ik wilde ook heel graag met Simon Segers blijven werken, zoals ik al voor mijn soloplaat deed, want dat is een heel coole drummer. Dat was een artistieke keuze die dan verdere gevolgen had voor de line-up. Het belangrijkste wat mij betreft, is echter dat we er terug staan en dat het goed voelt. Dit zijn nummers die een band als Absynthe Minded nodig had en ik heb die identiteit moeten terugvinden voor we zover konden komen. Uiteindelijk ben ik mezelf zo ook tegengekomen en voelde ik dat dit de verhalen zijn die ik wilde vertellen. En dat het belangrijk was om dat dan met de juiste mensen te doen. Meer dan ooit moet Absynthe Minded een groep zijn waarin ik iets te vertellen heb, waarin ik een stem kan zijn die zingt over de wereld van vandaag.”
“Toen ik het zinnetje “Jungle eyes don’t look at the jungle but see through it” schreef, wist ik dat dat de titel van de plaat moest worden. We leven in moeilijke tijden, waarin mensen zich vragen stellen over ongelijkheid en ook mij houdt dat bezig. Daar wilde ik iets mee doen en toen bedacht ik het verhaal van een neoliberale superheld, Jungle Eyes, die zich alles kan permitteren. Zelfs als hij door een woedende meute wordt achternagezeten, kan hij toch ontkomen om ergens anders opnieuw te beginnen. Niet dat ik echt gekweld word door die beslommeringen, maar ik vind het belangrijk om dat soort toestanden in de wereld te begrijpen en daar over te zingen.”
“Ik zie mezelf niet op de barricade staan, maar ik kan er mensen toe inspireren. Het is mijn taak mensen met mijn verhalen te inspireren, zodat zij dingen in gang zetten. Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk om mijn kinderen een zeker bewustzijn bij te brengen. Ze zijn nu nog klein, maar als we bijvoorbeeld die grote woontorens op het Antwerps Eilandje zien staan, dan vertel ik hen dat er héél veel mensen op de wereld zijn, dat de wereld groot is. Dat vind ik waardevoller dan de moraalridder te gaan uithangen. Mensen moeten zelf maar hun conclusies trekken vanuit de feiten. En daar heeft kunst wel een rol te spelen, geloof ik. Dat je je bewust wordt van wat er echt speelt. Daar gaat Jungle Eyes dus over: door de bomen het bos zien.”
En toen was er niets meer
“Tegelijk wil ik het ook niet te donker maken; “You’re not alone in paradise”, zing ik, want er is geen licht zonder donker. Want het is ook voor mij als artiest altijd een zoektocht. Het zwarte gat is me niet vreemd, en het cliché klopt: “Nobody knows you when you’re down and out”. Daarom ben ik heel bij dat ik het in “Running On Empty” heb durven hebben over hoe diep ik kan zitten, tot het ook fysiek voelbaar wordt. Maar zo gaat het. “Exhausting myself is part of the game”. Soms is die waas voor je ogen nodig en dat is dan waar ik het in “Beam!” over heb.”
“Er zijn mensen die je op vrijdagavond een beest ziet worden. Misschien gaan ze daar soms te ver in, terwijl iedereen goed genoeg weet wat je moet eten, drinken, doen om gezond te blijven. Toch blijven we dat zelfdestructieve opzoeken, dingen gebruiken en misbruiken. Waarom? Omdat ook die donkere kant iets biedt, omdat je in die roes iets vindt dat je de hele week niet vond. De boog kan ook niet altijd gespannen staan, op een bepaald moment moet je de sleur en de discipline doorbreken. En dat geldt ook voor mij. Af en toe zit ik er door, en dan ga ik te ver. Ik zal niet zeggen dat ik dat nodig heb om te kunnen schrijven, maar daardoor voelde ik wel opnieuw de drang om te vertellen. Ik zat op een punt dat ik moest kiezen. Ofwel deed ik er iets mee, ofwel … (onderbreekt zichzelf) — Neen, dat ga ik niet zeggen. Ik héb er iets mee gedaan. Ik heb herkend waar ik stond, want ik had het al meegemaakt.”
“Kijk, ik heb niet de gemakkelijkste job ter wereld gekozen. Men zegt altijd dat je maar zo goed bent als je laatste single en zo is het. Op een bepaald moment was er gewoon niets meer. Ik zat thuis zat en besefte dat ik opnieuw een wit blad voor me had. En dan begin je opnieuw aan jezelf te twijfelen, zelfs al weet je heel goed dat je de muziek nooit zult loslaten. Het probleem is dat je eigenwaarde vaak afhangt van wat je als artiest doet. Ik snap dus dat een writer’s block regelrecht naar een depressie leidt. Er is dan geen nut meer en dat gevecht heb ik wel al gevoerd: dat diep graven naar wat ik nog te vertellen heb, wat mijn rol is en of iemand op mij zit te wachten.”
“Het einde van de groep is hard aangekomen, ja. Dat No South Of The South Pole geen doorslaand succes was, minder. Het was een heel duidelijke beslissing geweest om een moeilijkere plaat te maken, dus ik wist dat ze niet hetzelfde teweeg ging brengen als Absynthe Minded. Op een bepaald moment stopte het echter. Vrij snel belandden we aan de laatste optredens met dat album, en wat dan? Het zwarte gat, ja. Ik had het in 2007 al eens meegemaakt toen There Is Nothing ook vrij snel over was. Ik heb me toen op iets nieuws gericht, ben partituren voor strijkers gaan schrijven, die uiteindelijk op een filmsoundtrack zijn beland. Dat is altijd mijn strategie geweest: iets anders gaan doen, want als je te hard blijft proberen, maak je het kapot. Dat is altijd mijn grote vrees geweest.”
“Het probleem met deze maatschappij is dat je je bijna niet meer slecht mag voelen. Je mag je niet vervelen, terwijl ik denk dat het belangrijk is om dat te aanvaarden. De wereld is complex, en je kunt niet anders dan accepteren dat er bijvoorbeeld ongelijkheid is, en dat je moet proberen daar zelf iets aan te doen in je eigen leven. Het is goed om een eigen mening te hebben, maar er zijn verschillende manieren om vocaal te zijn. Doe het met compassie en ga een echte conversatie met mensen aan. Een diep gesprek kan immens veel deugd doen, dat wordt soms onderschat.”
“Daarom eindigt het album ook met “A Bright Hour”, een sprankeltje licht. “Mabye you will forget what I’ve said and done, but you won’t forget how it made you feel”, zing ik. Die samenhorigheid op een concert, a bright hour of healing, dat is toch iets dat nooit weggaat. Je kunt dat altijd opnieuw opzoeken. Ik vind dat er niets mis is met iemand die op vrijdagavond veel te ver gaat, zolang je er maar van terugkomt naar het licht. Die tweestrijd zal altijd blijven bestaan, en ik heb het gevoel dat ik daar iets waardevols over kan vertellen.”
Geen coverband
“Natuurlijk gaan we straks oud werk spelen. Ik ben het er niet mee eens dat je ons op dat vlak een coverband noemt. Natuurlijk kunnen we niet alle songs van toen vlot brengen. Er zijn een aantal vioolnummers waarvan het niet evident zou zijn, maar dat zijn gelukkig niet de nummers waar de meeste mensen op zitten te wachten. Renaud (Ghilbert, mvs) is een fantastische muzikant, en het spreekt vanzelf dat als we ooit besluiten iets als “I Am A Fan” te brengen, we een hele coole manier gaan moeten vinden. Absynthe Minded is echter al lang weggeëvolueerd vanuit die jazzy manouche-niche. Daarom ben ik ook bewust niet op zoek gegaan naar een nieuwe violist. Er zijn een hele hoop nummers die dat overstijgen. Zo maken we van “End Of The Line” een heel coole versie nu, die veel meer rockt dan vroeger.”
“Eigenlijk is het een aangenaam proces geweest om op basis van de nieuwe songs een setlist op te stellen, en ons dan af te vragen wat we met “My Heroics, Part One” of “Envoi” moeten doen. Dat zijn liedjes die een eigen leven zijn gaan leiden, dus die moeten en willen we spelen. Bij andere songs zal het altijd wat zoeken zijn, en dat werkt. We volgen ons gevoel, en afgaand op de concerten van afgelopen zomer gaat dat goed.”
“Ook het buitenland gaan we niet loslaten. Zeker in Frankrijk hadden we vroeger een kleine voet aan de grond, en die willen we graag terugzetten. We zijn daar bij een andere divisie van Sony getekend, en gaan daar stap voor stap opnieuw spelen. Eerst voorzichtig, in een kleine club in Parijs, en dan zien of we dat kunnen uitbreiden naar een tof voorprogramma of zo. En van daar zien we wel. Het is niet evident, maar ik maak me geen illusies: als Belgische band mag je niet stoppen aan de grens. Dat is absurd. Dus de ambitie is er. Punt.”
