Reikhalzend keken we uit naar die nieuwe plaat van Falling Man. Maar toen vertrok zanger én uithangbord Sam Louwyck. Zijn agenda als acteur raakte te vol, voor zijn muzikale buddies was er amper tijd. Maar Falling Man staat er nu terug, met een nieuwe zanger. En hoe.
Een half jaar later dan gepland is hij er dus, de opvolger van het titelloze debuut uit 2013 en vorig jaar verschenen EP Shine On. Sander Van den Broecke, die 28 jaar geleden zijn laatste noot in een coverband zong, heeft zich in een paar maanden tijd perfect kunnen inwerken. En wat een puike en perfect passende stem heeft hij. Ofwel ga je met hem mee zweven en treuren (tegelijkertijd, jawel, in “My Ghost”), ofwel beuken (“Robot Kaput”), ofwel knikken en stampvoeten (“Beach Blues”). Qua stembereik heeft hij nog meer in z’n mars dan Louwyck.
Falling Man 2.0 klinkt slimmer en sluwer, maar nooit heb je het gevoel dat de band dat instinctieve gevoel dreigt te verliezen. Dat is geen verrassing. Het blijft een band bij wie de groove goed moet zitten en tegelijk alles authentiek moet blijven — hoe cliché dat ook mag klinken. Let maar eens op die verschroeiende opener “Sleep”, die de hoogte ingestuwd wordt door de donderdrums van Sven De Potter, de razende gitaren van Lode Sileghem en Polie Van de Velde en de ophitsende zang. “Sleep” is niet zomaar een binnenkomer. Ook het tweede nummer, “Robot Kaput”, is een beuker van formaat.
De rauwe (punk)blues van vroeger is bij momenten zelfs volledig verdwenen. Anno 2017 is er bij Falling Man nog meer plaats voor subtiliteit, diepgang en trippy materiaal; dat is het resultaat van lange instrumentale sessies. Deze evolutie culmineert in de prachtsong “My Ghost”, dat zich traag en croonend op gang trekt, en verder wordt opgesmukt met donkere blazers. Cave, Bowie, maar ook recentere acts als Timber Timbre schieten ons te binnen. Wat een meeslepende, duistere trip.
En heeft deze band al een meer poppy nummer gemaakt dan “Beach Blues”? Dat allemaal staat dus op één plaat, zonder dat de muzikale lijn uit het oog verloren wordt. Ook “Soon”, waarin alle bluesregisters opengetrokken worden, past perfect in het geheel. “Forever is a lie”, geven deze oude rotten ook nog een wijze levensles mee.
Er staan nog meer knallers op Ghost. Merk op hoe “Red Haze en “Wrong Song” als vanouds aangroeien tot een vuurbal op commando van de gitaartandem Sileghem-Van de Velde.
De plaat, die voornamelijk over afscheid (van grote en kleine dingen) gaat, wordt — onverwacht — in schoonheid afgesloten met een geluidsexperiment op zijn Bowies, zoals in diens Berlijnse periode. Gewoon, omdat het kan.
Het had bijna niets gescheeld of deze band had niet meer bestaan. Thank god dat die tweede er toch gekomen is. Ghost blaast, briest, pompt, beukt én ontroert. Kopen, die handel. En alle concertzalen ter lande: boeken, die handel.
Falling Man is aanstaande vrijdag te zien in Middelburg, op 6 oktober in de 4AD in Diksmuide en op 12 oktober in NEST, Gent.
