Jarenlang in de Orangerie van de Botanique gespeeld, vandaag gedegradeerd naar de kleinere Rotonde. De ster van Maxïmo Park is tanende, en dat is onterecht. Als een huis van vertrouwen toonde de Britse groep ook zaterdagavond nog steeds relevant te zijn. Al had een betere setlist geholpen.
En toch. Dat downsizen qua zaal moet pijn doen. Het is nog maar eens een argument dat Maxïmo Park altijd het kneusje van de klas van 2005 is gebleven. Arctic Monkeys werd de snelst groeiende en de coolste, Franz Ferdinand blijft die met de beste riffs, en Editors koos rücksichtslos voor de stadions en vond die, toch bij ons. Voor Paul Smith en de zijnen ging het na de triomf van debuut A Certain Trigger enkel achteruit. Een vaste fanbase was dan wel verworven, nieuwe platen waren nooit minder dan degelijk, maar nieuwe fans kwamen er niet bij.
Dat is jammer, want in de schaduw van al die generatiegenoten pende Maxïmo Park een best of aan puike singles bij elkaar die gerust een dubbelaar kunnen vullen. De groep had altijd al een oor voor sterke popmelodieën, en met Smith een scherpe en boeiende tekstschrijver. Zo bleek afgelopen voorjaar op alweer zesde album Risk To Exist, dat zwalpte tussen Brexit en vluchtelingencrisis, en over beide zinnige dingen te zeggen had.
Bij dat eerste beginnen we, met het gezongen essay “What Did We Do To You To Deserve This”, waarin leugenachtige politici met heimwee naar het Albion van weleer een veeg uit de pan krijgen. Het tweede volgt nauwelijks een song later. “Show some empathy”, klinkt het dwingend. “The talkshows talk”, maar niemand zal Smith kunnen verwijten dat hij niet geprobeerd heeft: ook vanavond klimt hij op de monitors, schiet hij van de ene kant van het podium naar de andere, is hij de immer energieke frontman.
“It’s a bit spesh”, tweet Maxïmo Park ’s middags al over de kleine ronde zaal, en ook tijdens het concert moet Smith er iets over kwijt. Hij grijpt de gelegenheid echter ook aan om een nooit gespeeld nummer op te diepen. “Als mensen nog singles kochten, was dit een b-kantje van “Risk To Exist” geworden”, zegt hij, en “My Sharp Tongue” blijkt ook hem zo onbekend dat hij de tekst uit zijn notaboekje moet zingen. “Misschien was dit meteen ook de laatste keer dat we het brachten”, besluit hij. Daar moeten wij zo na één keer horen nog wat over nadenken, maar een “The Masterplan” was het zeker niet.
De nadruk ligt sterk op dat laatste album. Te sterk, misschien, voor wat niet meteen het beste werk van de band is. Zeker als “Work And Then Wait”, het beste nummer daarvan, als ongeveer enige achterwege wordt gelaten. Wat we wel krijgen, laat horen hoe de groep vandaag meer funk dan punk is met de eighties groove van “The Hero” of het uitgebeende “Do You Wanna Get High (No I Don’t)”. Ook “Braincells”, van het puike vorige album Too Much Information, is zo’n kortaangebonden, maar moeilijke danstrack.
Het is het spiegelbeeld van de nerveuze, opzwepende songs uit de begindagen die ook vandaag nog het meest gejuich losmaken. “Going Missing” pompt en jaagt, “Graffiti” schiet alle kanten tegelijk uit, en Smith geeft dan ook toe: “deze intro maakt me nog altijd opgewonden”. Terecht. Het is jammer voor een band die sindsdien heus nog goed werk heeft uitgebracht, maar vandaag praat Smith te veel en te lang om de set echt vaart te geven, en missen we heel wat moois uit de drie platen die de groep uitbracht tussen tweede plaat Our Earthly Pleasures uit 2007 en Risk To Exist. Een jachtig “The National Health” bewijst nochtans dat daar wel wat te vinden is, maar liever brengt de groep na keyboardproblemen het wat zoutloze “I’ll Be Around”, alweer een van die laatste.
Dat van die dubbele Greatest Hits, hoe waar ook, daarvan krijgen we vandaag dus geen Maxïmo-leek overtuigd, zelfs al worden in de eindspurt nog een paar argumenten bovengehaald. “Our Velocity” is opnieuw zijn titel waargemaakt, met een nog steeds onweerstaanbare finale, “Girls Who Play Guitars” raast aanstekelijk, en “By The Monument” danst nog steeds even hard over die poppy pianolijn. Dat zijn er al drie voor die verzamelaar.
Wat daar bij uitstek als eerste op mag, daarvoor stemt het publiek met de voeten. Op een daverend “Apply Some Pressure” ontstaat in de bisronde zowaar een pittige pogo. Het is een licht gloriemomentje, een hoogtepunt waarmee de groep beleefd ten afscheid buigt. Het was oké, het was zelfs goed, en bij momenten geweldig, maar het kon beter. Als Maxïmo Park opnieuw een trapje hoger wil spelen, zal het toch eens aan die compilatie moeten denken. Geloof ons, en kom dan mee.
