Wie stond op een frisse morgen in de file voor de Kennedytunnel? Niet alleen Jan met de pet op weg naar het werk, maar ook twee muzikanten en een enola-reporter, op weg naar de studio.
Plaats van de actie is een verlaten kantoorgebouw in de Antwerpse haven, vlakbij het Derde Havendok. Zo’n locatie heeft niks dan voordelen: zeven op zeven bereikbaar, geen klagende buren als er lang en luid doorgespeeld wordt. Kortom, een plek waar muzikanten niet op de vingers gekeken worden, een eigen plekje waar ze volop kunnen experimenteren. In de loods ernaast hameren en zagen de hipp(i)e kunstenaars de hele dag weg. Eenzaam is het dus nooit.
Haast heeft niemand, in de kamer naast de opnamestudio staan de bedden klaar. Stel je daar echter niet te veel bij voor: in een van de kantoorruimtes – het vroegere bureel van meneer de directeur misschien – liggen enkele matrassen met lakens en dekens. De ingemaakte kasten doen dienst als tijdelijke kleerkast. In het kleine keukentje pruttelt een koffiezet.
Naomi Sijmons is er klaar voor: samen met gitarist Jan Myny, bassist Alan Gevaert, drummer Bernd Coene en multi-instrumentalist Thomas Werbrouck werkt ze hier aan het eerste volwaardige Reena Riot-album. Akkoord, er was die EP in 2013, maar een algemeen gevoel van de echte start overheerst.
Vandaag start week twee van de opnames, en dus beginnen Alan, Naomi en Jan met een discussie over het al opgenomen materiaal dat ze het voorbije weekend beluisterden. Alhoewel de songs al mooi vorm gekregen hebben, vinden ze alle drie dat er nog werk aan de winkel is. Alan heeft veruit de meeste opname-ervaring, maar de anderen moeten niet onderdoen: eens iedereen op dreef worden de dagdagelijkse beslommeringen vergeten. Die discussies verzanden trouwens niet in oeverloos gelul, er wordt gericht en to the point geargumenteerd. Het is duidelijk dat er hier drie ervaren gitaristen samen zitten: de finesses van noten, en vooral noten weglaten, vliegen door de ruimte.
Sijmons heeft als enige vrouw in de keet overduidelijk de touwtjes in handen, het is haar kind dat hier geboren wordt. Ze respecteert de mening van de anderen, maar uiteindelijk is zij het die beslist, want was die gitaarriff nu té gevaarlijk of niet gevaarlijk genoeg? Waarna Jan Myny nog maar eens de opnameruimte induikt om met behulp van effecten en pedalen het juiste geluid te produceren. Terwijl Jan riff na riff speelt, gooit Alan de volgende bewering in de groep: “We moeten ervoor zorgen dat de gitaar de drum niet doet ontsporen. Een wall of sound, allemaal goed en wel, maar niet ten koste van de finesse.”
Er is geen producer, dat doen de bandleden zelf, maar voor de technische kant huurden ze Staf Verbeeck in, gekend van Jet Studios. Hij doet meer dan zijn duit in het zakje, op sommige momenten lijkt hij wel een extra groepslid. Altijd goed, zo’n bijkomend ervaren oor.
Tussendoor wordt er nog geopperd dat er iemand wat inkopen moet doen, niet al het brood heeft het weekend overleefd.
Na een snelle boterham volgt een ombouw, de basdrum van Bernd wordt apart gezet om een bijkomend effect te bekomen. Zelfs de kast waar hij voor staat, kan helpen: klinkt het nu beter met de deurtjes open of dicht? “Wat een drummer al niet moet doen voor sound”, verzucht hij. Maar het doet deugd om te zien dat er veel tijd en moeite gestoken wordt in het bekomen van een bepaald geluid. Een geluid dat je waarschijnlijk achteraf op je mp3’tje helemaal niet meer zal horen. Aan het enthousiasme van Sijmons en co zal het niet liggen, desnoods gaan ze uren door tot het in hun oren perfect klinkt.
Cd-opnames zijn niet zo anders dan op tour gaan: veel wachten tot het moment dat je “mag”. En dan maar hopen dat de rest (van Vlaanderen) het ook “mag”. Wij hopen mee.
