Na de zomers van respectievelijk 1973 en 1969 volgen we de familie Aldérault nu afwisselend in 1992 en 1962. De cyclus lijkt rond.
Het is intussen 1992 en ook bij de familie Aldérault zijn de jaren voorbijgekabbeld. Het jonge koppel van de eerste twee delen, Pierre en Mado, zijn intussen met pensioen. De dochters Julie en Nicole zijn opgegroeid tot stevige jongedames en de oude vertrouwde R4, Mam’zelle Esterel, staat te koop. Bij het klaarmaken voor de verkoop, vindt Pierre een oud kaartje in het handschoenvak. Dit zorgt voor een ideale gelegenheid om de gedachten terug te laten dwalen naar 1962. Het jaar van een van hun eerste vakanties aan boord van het rode wagentje en in het gezelschap van … de schoonouders.
Over je familievakanties vertellen doorheen verschillende periodes zorgt niet echt voor spannende verhalen waar iedereen geboeid naar luistert, maar toch slagen Zidrou en Lafebre er al drie albums in om dit thema met brio te brengen. Ja, het zijn inderdaad maar banale vakanties, maar dit familiefeitje evolueert tegelijk met de samenleving. De enige constanten: Mam’zelle Estérel, een Renault R4, die uiteindelijk even iconisch wordt als de 2PK van de ouders van Bollie en Billie, en de obstakels vooraleer ze kunnen vertrekken. Deze worden steevast veroorzaakt door het werk van Pierre, een striptekenaar, verbonden aan een bekende studio die steeds last minute nog platen verwachten.
Het nieuwe element in dit derde deel zijn de ouders van Mado, die hen de R4 cadeau hebben gedaan in 1962. De ouders besluiten dan ook samen met hun kinderen en kleinkinderen mee te gaan op hun eerste reis naar Saint-Etienne in Frankrijk. Een heel aantal akkefietjes onderweg zorgen voor heel wat leesplezier door de banale herkenbaarheid. Dochtertje Julie die om de haverklap een plaspauze nodig heeft, het gekibbel over welk comfort de slaapplaats onderweg moet hebben, maar vooral de (schoon)ouders die deze keer de hoofdrol opeisen. Vader is hartpatiënt en moeder wil hem dan ook overbeschermen. Haar bevroren uitstraling draagt zeker bij tot haar overredingskracht om hem tot een cholesterolarm dieet te dwingen. Ze slaagt er zelfs in om de kok van hun hotel te laten melden dat er geen frieten te krijgen zijn, terwijl alle andere gasten hun portie in de keuken moeten opeten.
Moeder lijkt een frigo op de laagste temperatuur, maar toch slagen de kleinkinderen erin om haar te ontdooien en hen de ware toedracht duidelijk te maken waarom ze zo geworden is. Maar de tegenstelling tussen de magere, norse moeder en de vader, een uitgezette bon vivant, zorgt voor de nodige humor. Alles aan dit scenario put uit de grote pot clichés, ingeloste verwachtingen en geruststellende saaiheid, maar de mix is zo goed uitgebalanceerd dat het werkt. Deze strip lezen zonder een constante glimlach op je gezicht is onmogelijk. Probeer het gerust.
Alle kleine rituelen uit de vorige twee delen komen hier terug of worden verklaard aan de trouwe lezer, zoals het overschrijden van de Frans-Belgische grens waarbij op de terugkeer in België de eerste frituur vaste prik is. Het scenario blijft speels en staat open voor steeds nieuwe wendingen aan de plot. Je vindt hier veel warmte, kleine onvolkomenheden en vooral veel liefde terug op elke pagina. Er wordt niets onderhands gedaan, niets blijft onbesproken. Het evenwicht waarop het scenario het moederpersonage laat koorddansen, is perfect uitgebalanceerd. Haar humeur wankelt van ijzig naar mild goedgemutst, maar nooit laat Zidrou toe dat het ongemak zich in het verhaal nestelt.
Jordi Lafèbre heeft zich duidelijk geamuseerd met dit derde album. Hij tekent met zwier grote glimlachen in bolle gezichten en vooral karakteristieke ogen waarin elk sprankeltje emotie in terug te vinden is. Voor dit zomerverhaal gebruikt hij vooral lichte lentekleuren en dat zorgt voor een draaglijke lichtheid van het verhaal en voor de lezer. Een fijn detail zijn de liedjes die onderweg passeren, de hits van 1962 van Brel tot Cochran. Een goed humeur gegarandeerd.
